Donaties
St. Vishnuh-Genootschap
(KvK: 56636814)
Voor inschrijving en donaties kunt U e-mailen naar vishnuh-genootschap@hotmail.com o.v.v. inschrijving lidmaatschap/ donaties.
FND. Vishnuh-Society
(KvK:56636814)
For registration and donations, you can e-mail to vishnuh-genootschap@hotmail.com stating membership/donations.
Bhima
All rights reserved. No part of this publication
may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted in any form
by means, electronic, mechanical, photocopying, recording or otherwise, without
the written Permission of the publisher.
To protect the original edition, all the books
of the Vishnuh-Society placed encrypted and shortened on this site
The trip across the ocean had cost many lives,
so-called the expatriate Indian people of the island where they washed ashore
“Bali”, which is Sanskrit for “hell” because the people
could only mourn the great sacrifice that they had to bring their newly acquired
freedom
Thus, says the doctrine of
“Vishnuh”
“Hope makes life and the end of life is ….”death.” “
Death “is brave and invincible because he fears nothing and no one,
even the “dead” he does not fear. Therefore, man is doing very
unwise, if she would fear death, because death is present in each of us. Each
has death as life partner. Life and Death are elements of life that are
inextricably linked to each other. After all, all-natural beings are part of
life and death.”
Gunung PENU’LISAN THE FIRST
MONASTERY IN BALI;
In Bali the Vishnuïsts anno 145 built their first monastery near a mountain
named after the Mahapanditòh tulis (High Priest of the Writers Guild of
the Vishnuh-Society) named Penu. Mahapanditòh Penu left end a fitting
inscription at the base of the bedrock west of the monastery:
“Ca Ayamah vyapasrayah tarih pandhi Yamanha
pengayoman adhibhutam bhutanam, somadhya ca pranam-agnih cak aphi-vibhu-athma
vibuti’s arnisathi atmakam-vidhana vikarma vivashan lakmi grahena suryaloki
vihitam Vishnur Acyutha ca adhibutam, Vishnuh acyutha ca acyutha Vishnuh
nah”. Vayam asya Vishnur jnatva na antah rakasya anagha bhavah . Vayam
tasya purve na-kascit bhayam. Vayam asya ekam tyajet, iti bhumitala-lokan ing
asmakan dhas pranasyati. Bhava dhrtih atmakam, asmakan Visno” .
Meaning “Loosely translated:
In the presence
of our father priest Yamanah we act as guardian of every living being and the
Miraculous Nature. The daylight is our witness, because daylight is life energy
and life energy is spirit. Life arises from the internal power of nature, the
fire of life of every creature. The being is mortal, but Nature is infallible.
But who violates Nature Rules sins against Nature who is the creator of all
that lives and will live. Every creature is an individual, but together we form
the Nature People. Be yourself, because Vishnuh is himself and he will always
remain themselves. Keep Vishnuh always faithful. We are Vishnuïst and know no
boundaries with respect to defending an innocent creature and furthermore we
are only afraid of one thing, is that the sky falls on our heads.”
After these solemn words were made to
inscription the Society “Penulisan” rose by the
“Gunung” (= Javanese for mountain) Penulisan in Bali.
“Penu” is the name of the discoverer of this mountain range and
“NULISAN” is derived from the Javanese that “write”
means: later attracted many these Priests south through the
archipelago and ended on Sumatra and Celebes after they dispersed and did
service for the benefit of many local peace-loving peoples. Early made this panditò’s not only know the hardships of the seemingly gentle
landscape, but encountered while also often unnecessary hostility of humans and
animals which the Society had already more than once felt compelled to make
their own self-defence.
Thus, says the doctrine of “Vishnuh”
“The cemeteries are full of people who thought they were indispensable,
and the dead do not know that they are in a non-existing thin physical
dimension and that their bones are to fade. Living things are made up of dust, so will everyone when the time comes again, proceed to dust.
Everyone will have to undergo this fate, only the way of all
flesh (death) is infinite and hopeless. Living beings will do once
irrevocably turned to dust, for dust you are and to dust everything will
return. Remember that every living creature will have experienced or endured
themselves this way, at the end of the years.”
This book briefly describes the description of
the former Java (Jawi) and other ancient civilizations, which in the
Indian Archipelago have existed. About the origin and development of the entire
archipelago will be limited here to global data.
JAVA
Around 145 AD., Indian immigrants set foot on the Indian archipelago and have
large areas cultivated and furnished to Indian model. JAVA is named
after the village chief (JHANYA-WHI abbreviated JHA-WHI; pronounced
JAWIE), which are due the first of the large wave of immigrants settled in this
long and narrow island. From West to East, this island is intersected by large
and high mountains. The peaks of most mountains were huge, and even reached an
altitude of 3,000 to 5,000 meters. The very highest mountain was
called Shi-Maru. This name is derived from the people, who seemed at ease among
these active volcanos and no hindrance to experience the eruptions of the 200
hundred active volcanoes.
TRIBE NAME ARISES
In India, the country of origin the name of a tribe was preceded by three (3)
first letters of their principal god, together with the location of their
residence. The Shi-Maru tribes were traditionally supporters of
Shiva. They left India, taking with them their former gods including Shiva, the
Sun God. On the Indian Archipelago they changed the name to
Jha-Whi’s (Javanese), together with the name of their unfamiliar
territory, which is named after their new ruler JHANYA-WHI or abbreviated
JHA-WHI (Java). Since then, came the numerous peoples Javanese in
Java which later spread throughout the archipelago and build a new
life.
… The large plain Java was mainly along
the north coast and was 20 to 100 meters wide. The most fertile territory in
Java was in the south of central Java where, around the 3rd century, the
Borobudur was built. This area was formerly Khibhu. Java had two
great rivers that were named after the first discoverers of this, namely
“Sholo = solo (this river was discovered by a southern
Indian) and Brantas (discovered by a Sri lankan). The soil
conditions were these rivers forced a detour to flow eastward before it came
out in the Java Sea. Unlike other rivers that Java was still rich which run
north to south as well as the two major rivers flowing in the Java Sea.
Due to the strong decrease of sludge, has the
coastal rivers large parts of the northern plains built. And by the strong
currents of the Indian Ocean were the plains to the south coast of Java coastal
plains not arise, because coastal cliffs were more than 400 meters above sea
protruded. Monsoon winds affect the climate. The monsoon (rainy
season) began in mid-December to mid-April and the east monsoon (dry
season) from May to October. Unlike the other islands there were no
hurricanes. Then Java had a very rich fauna of large animals such as tigers,
banteng, crocodiles, rhinos and winged animals were in all colours, shapes and
types as well as the abundance of insects.
… Vishnuh-Society counted 8,000 plant species
and flora species that are helpful and were very costly as teak,
klopoh (coconut), kina, bamboo. And because there were towering
mountains in Java emerged as a result, the four (4) planting areas and the zone
where really anything can grow and can be cultivated up to 600 feet plain, then
the zone for the growth of coffee, cinchona and tea. This second area is
characterized by the other of which the air is cooler and therefore, very
suitable for the crops listed above. The third zone is a steppe, a vast grassy
plain, and the fourth area is an alpine zone where ironwood trees grew, these
were very precious woods at the time, as well as the Javanese edelweiss, which
appeared in many species. at night it was freezing throughout the area for at
least 5 degrees below zero.
The Jha-whi’s (= Javanese) cultivated
the Jha-Whi (Java) area and brought it to develop with classical
Indian influences, unlike the 14th and 15th centuries in which they by foreign
influences went to distance himself from the classical perception. In
the 3rd century Javanese built on the Dieng Plateau in Wonosobo 350 temples in
honour of their god Shi-VA (Shiva), which was part of their culture.
… In the year 317 was under the reign of the
powerful Hindu-Buddhist dynasty Cailendra started making these Candi’s (temples) nicer
and were Shi-VA temples made bigger and more beautiful. After this was completed in 328 AD. they started
in 389 with the construction of the Borobudur and Prambanan. The Hindu-Buddhist
dynasty the Cailendra’s was powerful, not only to the temple to see, but also
to the fact that they as sovereign also ruled over Cambodia, but during
construction declined in power after the still powerful Sanjaya dynasties
building this temple completed.
THE BOROBUDUR
First there was the Shiva temple mendut named after the Hindu-Buddhist
Priest (called mendut or Pendut) and the plain on which it was built.
For construction was used andesite and volcanic tuff, it was built on a
core of brick, all of this was a kind of platform. In 389 began the construction
of the Borobudur, the world largest Hindu-Buddhist stupa which consists of
seven layers of which only the top layer is available for use and enterable
made .
… For the construction of this temple was
chosen for a field that contains a core of earth in the shape of a hill with
two summits so that it was possible to pull the huge building as planned
in seven layers. The aim is to fill the valley between them immediately
after the completion of each structure (floor). That this is well thought
out evident from the choice of the area to which the Borobudur has its
foundations.
Tens of thousands of working people, including
architects and consultants have worked for centuries, it has a total of seven
generations lasted (389 n.chr. -628 AD) before the immense edifice was
completed. Not bricked stones lay like a blanket around the hillside, and they
pulled out riverbeds millions of cubic meters of volcanic rock, which was piled
and edited after which they were drawn up with ropes to the right
place. Below, at the foot of this temple is the lesser of 10 levels with
reliefs of images from everyday life, carved into walls and hidden by a mantle
of stone, which the exile of earthly desires symbolizes, one could compare it
with a huge image gallery.
… The textbooks of the Vishnuh-Society show
that Borobudur contains a total of 4009 narrative reliefs from the lowest to
the highest or seventh layer, all have a sense of excellent value, each
character refers to the past or the present. The circular terraces, walking
around with the clockwise walk up set the twelve steps for spiritual
progression. The interior is always right to sit because it portrayed the way
of salvation for the Buddhist priests and explicable as a sign of respect. The
bas-reliefs mentioned above illustrate among others: – the story of Buddha –
the dream of Shri Maya (Queen Maya) – Buddha ring offering to
Yasodhara – Buddha on his horse Kanthasha from his comfortable past, a future
full of hardship and relief within driving – his sermon at Benares.
So, says the doctrine of Vishnuh:
“Life is tough created by evil creatures,
but righteous people are the destroyers of malice where honesty should be. Living
beings are responsible for each other to make life more pleasant for everyone.
This is the purpose of life, live and let live.”
The builders of the Borobudur had seven levels
of physical and mental activity in mind. Thus, in the design of this temple
considered the presence of energy, the presence of the structural form, the
presence of formlessness, the presence of the shrines, which immediately ruin,
and destruction will sow violators and robbers of relics from this temple, the
presence of the key, the presence of the answers and the seven recommendations
that kept the answer for the future in it. This temple represented the family
owns of 4009 dynasties which some until the end of the building were still
alive and the temple as a treasury used, which was originally intended, and
they have their whole family secret, family history, and family heirlooms
entrusted benefit of their progenies. Furthermore, this temple houses a legion
of ideas, traditions and histories of numerous peoples.
The three most beautiful temples are located on
the inner square, the main building is dedicated to Shiva. The other two
temples dedicated respectively to Brahma and Vishnuh, these two are however
smaller than the main building. Around 930 AD. Sanjaya the court moved
to East Java after the temples due to strong neglect Intradiscal the era of
great disrepair. In 1584, a severe earthquake occurred causing the whole
collapsed, it’s ruins were also buried under rampant green.
In one of the notes in the Kropak of Kiyai (=
abbot) IDA BAGUS Rakka was the following notes. The roof of the Borobudur
has become a dunghill, and then no more of what our forefathers / ancestors
through scriptural reference in these temples are made and expressed.”
Archaeological Murder on Large Scale
Anno 1885 … they started a restoration by the Dutch physician of the Sultan
of Jogya, which ornamented stones are neatly put together, but threw everything
he considered unimportant. This brought elements of six temples
higgledy-piggledy. This temple stood as a major restoration on the
list of a new restoration in 1918, but this was done in a rather scornful
careless manner, for carved panels were indiscriminately used wherever it came
out and did not fit was just chopped and or chopped at will. By austerity
rebuilding was put stop in 1930. The actual subsequent restoration brought this
temple back in the neo-modern form it has now. So, the temple is not original
anymore as it was, it is now comparable to European baroque and hutselfrutsel.”
All these states of vandalism, are in the
Buddhist world as sacrilege and disrespect towards the ancestors. And as usual,
this can be made good only with blood…
…. During time, foreign treasure hunter’s
enormous valuables and jewellery priceless stolen from graves. This is done in
cooperation with domestic grave robbers, as well as the precious objects were
brought to a so-called investigation to end up in a museum or private home as a
souvenir.
… Borobudur has since been restored, but it is
not exactly as it was in the beginning. In addition, researchers
have along with the Indonesian Government in 1965 removed a protective
layer because it was thought then to be able to solve some
mysteries. Fortunately, this temple still as mystical as before, certain
characters and images are still a mystery to the outside world and hopefully it
stays that way. The only ones who can bring light into this matter, the Vishnuh
priests, and it is questionable whether any of them will ever be able to solve
the mystery around this unique temple; since the curiosity and profit mankind
have already too many shrines and ancient structures violated and robbed. Think
of Egyptian pyramids, monuments of the Incas and other temples around the
world.
Thus, says the doctrine of
Vishnuh:
“Each creature possesses natural ability to change and to conduct
themselves accordingly to adapt according to the circumstances and to act, but
those who are guided by utopia will not stand the test of time. Life begins and
ends with an individual battle. Through this personal battle, the man is alive.
Life is a battle and the battle for survival, because if someone life stream is
closing, it will die miserably.”
CENTRAL JAVA
In Central Java, one can find many temples. In Wonosobo is the Dieng plateau,
which consisted of 350 soberly decorated temples dedicated to Shiva. One of the
temples is the Candi Bhima, this plateau with temples located at 2000 meters
altitude.
… The Hindu-Balinese monument Gunung
Kawi (meaning original mountain) of King Udayana from the 10th
century, carved in rocks, the niches are 7 meters high, in the midst of these
events include appearances doors is a pit for sacrifices in this well is a
stone box with nine boxes. The monument contains the ashes of several kings who
were the direct descendants of King Anak Wungsu and its dozens of women. On the
same site is also an equally old monastery carved into the rocks, this place is
mentioned in the books of Vishnuh as a place of worship. In the active volcano
Gunung Agung (Javanese for “big mountain”) is the
Hindu-Buddhist temple complex of Besaki, located at an altitude of 1000 meters;
and in former times only accessible to the princes of Bali, currently has the
entire people being measured this privilege. This complex was built by the
King of Kesari, but this place of worship dates back to 512.
First Princess
The first queen of Bali called Sri Pandé Sesari (anno 210). The Queen laid
the foundation of the Balinese which was taken directly derived from
Sanskrit. Her successor 60 years later (280.n.chr.) was Sri
Kesari, 40 years after her coronation she handed the throne over to
her brother Adhipathi Bhagwenda Varmmha in 320 AD.
… In the year 357 the prince had derived from
Sanskrit language, Balinese, whose basic anno 280 is captured by her eldest
sister Sri Pandé Sesari, proclaim as the national language of Bali. This king
died in 371 AD. and was succeeded by King Adhipati Guna Priya and in the year
412 had replaced the Balinese language by Javanese after he married at that
time formed kingdom on Java (Sri Wijaja.) In honour of this
marriage, he gave an edict in Balinese and Javanese. The Balinese was not back
off, because it was the language of instruction. But the official language for
all correspondence was Javanese.
This dynasty was in the year 500 succeeded by
Bhupathi Dharmadaya. After this prince died in the year 533 riots broke out
among the people, so that the new sovereign Sri Dharmadaya in 546 issued an
edict in Balinese and the more than century-old tradition of Javanese language
gave way again to the Balinese, who after all was proclaimed as the official
court language during the reign of Bhupathi Gunapriya. Also, this dynasty
perished in 594, and was replaced by Sri Gunapriya with her husband Bhupathi
Dharmapatni. Also at this dynasty came to an end, and were followed by Sri
Erlanggha with her husband a Balinese nobility Udhayana. Sri Erlanggha had a
keen interest in philosophy and black magic. In addition, she practiced as a
student of the Penu-lisan (Monastery of the Vishnuh-Society at the
mountain Penulisan) the Picasa teaching. She saved many lives and
therefore have defeated many enemies by that knowledge, but was banned by
Pandhitoh Bhiwandi for her recklessness and increasing interest in the application
of Picasa instruction and devilry. Nevertheless, she remained banned in the
mountains persist in evil, and she died in the year 670 in the middle of the
Bali Siti (the indigenous people who were in the mountains retreated after
the arrival of many Indians in the Indonesian archipelago.) Later in
history she became notorious under the name Rangdha whose story is recorded in
the Barong Dance. She also is reflected as the evil goddess Dhurgah.
THE YOUNGEST DESCENDANT
The youngest son of that dynasty (Bali Dynasty) Adhipathi Anak Wungsu
ascended the throne after the death of his father in 683, and married with
Udhayana 691, an East Javanese princess Putri-Singosari and by this marriage,
which was the main link in a frost marriage, he was crowned in 696 as ruler of
East Java where he reigned for 20 years. Moreover, he was ruler over a large
part of Bali. He was the king who founded many monuments. But he died in 723,
and thus the relationship between Java and Bali has been permanently disrupted.
In 726 the Radhin, the new king of East Java of Singosari Dynasty, sent an army
to Bali to subdue them.
… The widow of Anak-Whungsu, the East Javanese
queen Putri Singosari was a cousin of the prince, was taken in prison and sent
to East Java. After the death of Bhupatos Radhin of Singosari, there came an
end to his dynasty and the kingdom of Majapahit in 785 took over the
sovereignty of Bali.
THE STRUCTURE OF THE Mojopahit
The Majapahit dynasty was an association of Hindu princes under one heading,
and consisted of nine (9) dynasties scattered across the archipelago. These
were the Klungkung dynasty, dynasty Karangashem, Mhengwi dynasty, Bhadung
Dynasty (now called the Den Pasar), the Bhangli dynasty, Ghianyar dynasty,
dynasty Bhuleleng and Jembarang dynasty. All the progenies of the dynasties
mentioned above have as their ancestors never issued to the Islam.
… Later in history, Bali became a true haven
for the remaining nobility, at the time of the emerging colonial rule. This
situation arose major changes in the 16th century, and so it happened that in
1590 a fleet of Houtman brothers appeared on the north coast and Bali looked
like a fairy tale place and stayed there to go there in the population. They
ranted like animals against the people present. This was the beginning of the
End of Bali and the nobility. Surakarta a Susuhunan was appointed by
colonialists. This contributed in 1750 his alleged rights to “Bali”
over to the Dutch. And the suppression of Bali by the Dutch was thus a fact of
history.
In Bhadung a recruitment site for indigenous
slaves came about, which at that time was already quite normal for the
Dutchmen. Many Balinese were enslaved, sold and exported to almost all parts of
the world, especially the former Javanese, Hindu and other indigenous nobility
has very heavy suffer. Former kingdoms were massacred by the colonialists,
exiled and a substantial portion of the progenies of nine dynasties were
enslaved and sold to the highest bidder colonialist at the time. As a result,
life right now all over the world are spreading progenies of these ancient
kingdoms. Balinese slaves were very popular because they were beautiful,
developed and good-natured. In 1812 two Javanese Councils demanded
the rights of Bali, these were the princes Councils Bhuleleng and Ratu
Karangashem. After this the Dutchmen sent a punitive expedition that these
should shut up.
About that says the doctrine of
“Vishnuh”:
“Forgiveness of them (= the native collaborators), which committed
ancestral treason can only be made good by doing puputan only then it expresses
remorse in relation to the ancestors who were betrayed, massacred and submitted
with the enemy .”
THE DYNASTY KEDIRI
Six hundred years after chr. originated in the Indian Archipelago a dynasty
that would go into the history (6th to the 10th century) as one of
the most powerful kingdoms supported by the Vishnuh-Society. The Erlanggha
dynasty is Balinese origins began with Crown Prince Erlanggha which was half
Balinese; married a granddaughter of King Sinduk who ruled the East Javanese
first Mataram kingdom, located in the rich valleys of the Brantas and the Solo
River. Anno 670 AD., this has left an inscription (the present
Malang) which he had intended to release thanks to its Hindu-Buddhist
parents for a memorial, the direct descendants of Vishnuh. Seven Vishnuh
generations were king, including Central Java were important states emerge, but
however it had no influence on East Java. All these states were affected
by Indian contribution, but remained to the end of their dynasty powerless.
With Prince Erlanggha the links between Java and
Bali were highly cited, though Bali was to East Java in a subordinate position. Erlanggha
had his court in East Java. Although he was one of Balinese descent he received
from his Javanese wife power over Java.
… The Erlanggha dynasty was truly a great
country director with great authority, but shortly before his death he divided his
empire to avoid fratricidal war between his seven sons. Because of this
distribution, the bond between the seven brothers was made unwavering.
Thus, the power of Java in the hands of the seven princes of the dynasty
Erlanggha united in the name KEDIRI (mean even firmer) and there was
no one who committed anything against them. The capital of Kediri was at the
headwaters of the Brantas river south of the former Empire of Erlanggha.
… The word “Kediri” is derived from
the three oldest Lontar which the findings of the three founding fathers were
described, namely:
1 -. The “KSRDKHSY VSHN” includes the
teaching of the first Purusha-avatara, is the book in which the first ancestor
“GHRBHDKSY VSHN” renamed “Ida-Katut Panditoh” (145-250
AD.), The doctrine of earthly life and explaining the doctrine of the
differences between the atoms;
2 -. The “KHRBDKSY VSHN” includes the
teaching of the Second Purusha-avatara, is the book in which the second
ancestor – “KRNDKHSY VSHN” renamed “Banjar
Pandé-Panditoh” (245-347 AD.), Which doctrine of procreation on earth
and the proliferation of several types of living beings, to create diversity;
3 -. The “KRNDKHMY VSHN” includes the
teaching of the third purusha-avatara renamed “Ida-Bagus
Panditoh” (343-453 AD.) This was the third patriarch who explain
the “Ngelmu palajaran Kebatinan songkoh pakempalan Vishnuh” (the
philosophical doctrine of Vishnuh) containing the doctrine which the
philosophical definition of the origin of the “life” underpinning.
The PURUSHA avatâra:
1. Person of the male gender who bears the name of the matriarch,
2. Tribe Vader, patriarch.
In the ancient Indian Sanskrit always, missing
vowels. This was based on the spirit of the time when people had to make by
hand movement understood. Words in tone and pronunciation did not matter if
they only understood. The name of the first ancestor “Ksaridkhasiya
Vishnuh” and the second “Ghorbhidkusiya Vishnuh” and the third
name is “Kurunodkhamayi Vishnuh.”
The doctrine of “Vishnuh” says:
“Knowing itself is irrelevant, but understanding itself is relevant. Let
the traditional names to preserve their piety as she was. Descendants befit
also to maintain, or so it exactly as it was described by our ancestors in
Lontar language and recorded as metaphorical inheritances for future
progeny.”
THE SEVEN KINGS
The seven sons of King Kediri were not only powerful but also possessed special
cultural gifts. The literature made with the help of
the Vishnuh-Society under their reign flourished through. At the court
controlled every noble and royal relative’s poetry of “Kekawin” a
difficult rule-based Indian verse. Kekawin is a Javanese word and literally
means “marry”, and is based on a symbolic marriage between two
languages , the ancient Sanskrit and Sanskrit-based Javanese language, which from
then on, that basis, “Kawi” was called. Hindu-Buddhist literature was
a source of inspiration, but the verses themselves were pure “Kawi”.
This is the original old Javanese, which formed the basis of all Javanese
language derived from Sanskrit. The now famous Ramayana was written in old
Javanese, and the career of their father Erlanggha was sung in the famous
Arjuna Wiwahan (Kekawin), the marriage of Arjuna. The Kediri dynasty was
succeeded in 1054 by the Singosari dynasty.
WHAT MEANT RAMAYANA?
Ramayana is a Sanskrit word and is about a Vedic epic in which the example of a
perfect prince is told, and in which a similar course of action has been
established that an avatar (man-god) must comply. So, Ramayana is an
autobiographical tale of history which refers to a person’s way of life in
which his wisdom, heroism, good deeds, etc., forms the centrepiece of his
Ramayana. Under these rules, many ancient Indian princes of the Indian
Archipelago is proclaimed themselves to an Avatara (including Avatar),
whose lives songs in history later received a place in Ramayana stories with
all the bells and whistles. Using this knowledge, almost every leader and
kingdom described his own epic (Ramayana.) Ramayana has today become
a household, which, as it currently stands there and like so many other
concepts to be bandied about is used in “their own” mysticism.
THE Singosari
The name “Singosari” was originated from the Javanese, the symbolic
reference to the origin of the first king of Singosari Adhipathi Kangghrok
Rajasa (1054 – 1302 AD.) The name Singosari means “He who wears
a style skirt.” SING = “He who”, or “the one”. The
“O” stands for dhingo that “wear or put on” means, and
“Sari or Sarong” is the Indian word for style skirt. The main
Singosari prince was Kertaneghara, son of Kangghrok Rajasa. Kertaneghara was
dedicated in 1154 to King and died in 1250. Kertaneghara began to build the
Javanese Empire and hoped doing to spread his power over the whole Archipelago.
He was a supporter of Tantrism and was even ordained as a Buddhist deity.
…. However, the dynamic foreign policy gave
Kertaneghara extraordinary amount of problems with the most powerful empire in
all of Asia, namely the kingdom of China, where a Mongol dynasty ruled the Yuan
Dynasty (1266-1372), which was established by Kublai Khan. The emperors of
this dynasty were as dynamic as Kertaneghara which creates a Mongol invasion of
Java. Kertaneghara began his career as a king with the conquest of Bali, after
which he was eager to Sumatera. He mobilized shown a strong army and made a
fierce attack on Malayu (Moluccan), which he subsequently won. The Raja of
Malayu accepted as a sign of submission a temple image of Kertaneghara’s
father as a symbol of Sigosari’s power. While Kertaneghara made war on Sumatera, his own country experienced dangerous problems because a
native prince named Jaya Katawang rebelled and did a quick onslaught on
Singosari which he subsequently won….
…. When Kertaneghara arrived at his kingdom
and his men it was already half occupied by Jaya Kata Wang. Nevertheless, he
urged his armies struggle to fight the rebels and despite the fierce battle he
had the worst of it. The troops of Jaya Katawang stormed, looted and burned
Singosari and killed Kertaneghara in a cruel manner, he revived strung on a
stick and left to dry. His army captain (Wijayah) who also
Kertaneghara son had escaped and hastened to the island Madunten, where it
gathered a new army together with the help of the driver of that island. Wijaya
hoped fervently to suppress the rebellion and bring Singosari to power again,
but the unexpected Mongol invasion intervened.
The Yuan dynasty wished within the Asian sphere
of influence to have no mighty empire on the Archipelago. During the reign of
Kertanegara was expected of him, that he filed his Chinese “elder
brother” (the Chinese Emperor) in recognition to send annually a
decent tribute (tax) as a thank you if Kertaneghara call himself
ruler of his own little country. The power-hungry Kertaneghara did not even
been up to, in fact, the Chinese court had once sent an envoy, who came to ask
for the tribute. This was in fact never happened because China had such a weak
emperor on the throne, that Kertaneghara default is believed to be able to
afford. Sending an envoy experienced Kertaneghara as an insult, because he felt
that the easy times in order walked slowly, he also left the ears of the
Chinese envoy cut and he sent him back to Kublai Khan. By the coming and going
of envoys, who had to make a long journey, with slow ships, that interim did to
several ports to trade was lost lot of time. By the time Kublai Khan could send
a large Mongolian army by ship to Singosari Kertaneghara had been slain and on
East Java was a civil war between Wijaya and Jaya Katawang.
The doctrine of “Vishnuh” says the
following about it:
“So one is a human being, and so one is a beast, but the difference
between these two extremes is hidden in the existing fact, which differentiates
and reality fraternal lead a life. Mankind is the most dangerous, deadly and
bloodthirsty predator, which walking around the globe.”
THE DYNASTY Mojopahit
The name Mojopahit or Maöspahit s derived from the bitter fruit of
the Mojo Tree. This vast empire arose after the Kediri dynasty in the 10th
century and ceased to exist in the 16th century. The Majapahit was the last
Javanese empire which was supported by the Society in 1388, until the last
progeny (Rajasamankara) of Mojopahit died. For the Vishnuh-Society
there was no reason present to further support this principality. The fact that
the Vishnuh-Society supported this empire was because the Rajasamankara was a
faithful member. After the death of the king of Majapahit dynasty,
the Kropaks were transferred to the Vishnuh-Society – like most royal
families did in those days. The empire was then used as the basis to Islam
through the treacherous cousins of the dead king. The centre was situated on the
lower reaches of the Brantasrivier, the court of the king was one of the
largest royal courts that have ever existed in Java. This empire was so famous
that many subsequent rulers claimed they descended from the Hindu kings of
Maospahit where nothing was true. Every other person respecting court at that
time did his best to look as much as possible because they wanted to be given
civilized. Even a king of Borneo (the present Kali Manten) went to
the court of Majapahit, not only for the good manners, but also to test the
polity of his reign.
… The influence of the Majapahit has
been immense and still everywhere to note currently of the Archipelago. In the
architecture on East Java can still be found everywhere the “split gate”
and even in everyday life has one still remains as silent witnesses of this
ancient culture.
… During the Majapahit dynasty, a great
revolution took place slowly but surely entailed the end of this empire. It
began with the onset of the Islam (1396) and their propagation,
albeit slowly, but eventually it meant their demise. Also at that time there
came a division between coast and country. Maospahits power and wealth was
based mainly on the fertile land they possessed, making them exceptionally harvest
good rice. There was so much rice on which they could start a major export,
this rice was then sent to coastal ports and traded from there….
….. Those who were engaged in the trade were
Muslims, who gradually and “quite” friendly and premeditated imported
the new religion, were the coastal areas already converted to the Islam in the
14th century. But there was more at that time. In West Java was the state Sunda
and Majapahit was interested to bring this realm within its sphere of
influence. The most logical method seemed like a marriage between a Sundanese
princess and the prince of Maospahit, which was usual in peaceful politics. But
this manoeuvre took the Mojopahit misconstrue, Sunda saw this marriage as the
union of equal partners; Mojopahit but saw it as an elegant form of
tribute (= tax), this resulted in a heavy battle that ended with the
demise of the Sunda dynasty.
… The princess, however, was taken prisoner to
marry yet the Majapahit king, but she committed suicide because her father, the
whole family branch and its veterans were slain in battle, whatever would be a
great shame if she were still married, despite everything with the murderer of
her family clan….
… Almost all of Sumatera was ruled at that
time by Muslim rulers, as well as the north coast of Java and the other islands
and even in the Philippines, the Mindanao which itself is still a Muslim state,
and this was the cause of major problems which still always propagates.
Malacca, however this did not lag, and was led by Iskandar Shah of
Palembang (from 1420) for three centuries dominated.
… During the 16th century it was one that
could exert to have power over all the power of the sea. The whole trade was
now in Muslim hands especially valuable spices, and the Islam was also
consolidated (= fixed and made preserved) and
that was the end of the once powerful Majapahit empire. The Raja and the court
of Majapahit fled to East Java, where the empire still had enormous influence
that still can be seen from the Hindu-Balinese society there. Everywhere on the
Archipelago were Muslim states arise in Sumatra were that Pasai and
Aceh (speak out. Atjee) Java Banten, Tuban, Gresik, and many others; Celebes (Sulawesi
= current) the Bugis; but Java emerged Islam, mixed with mysticism, with a
place for old “legends”, literature and the presence of the rice
goddess Dewi Sri, which is still clearly visible in the Indian Archipelago.
THE COLONIZATION PERIOD OF THE INDIAN
ARCHIPELAGO
Despite the fact that the archipelago was colonized since the 14th century by
fluctuating sea powers, various Indian peoples still had their own king. The
Vishnuh-Society decided not to intervene after the invasion of greedy foreigners (including
Portugal, England and the Netherlands) or to offer any help to the then
established Javanese kingdoms. This is because the society felt that the Indian
nation leaders once had to find themselves at first-hand how it really feels to
be dominated by other greedy religious powers and other cruel rulers so that
they have a clear understanding of what they their Hindu ancestors had done in
degrading manner and without any apparent remorse of conscience.
Thus, says the doctrine of
“Vishnuh”
“We do not provide assistance to religious adherents, people informers and
collaborators, because these are the ones that have not a shred of
responsibility for others. Likewise, the greedy and treacherous man has no
place with us. For such people, we are just happy and forgiving, after the
gravedigger buried deep soaking their body and the last sod above has tamped.
We forgive only after the last root of the enemy is destroyed.”
The Vishnuh-Society believed the indigenous
people, leaders and supporters of the Indian Archipelago, because they had
their Hindu ancestors betrayed by their ancestral cultural value pass to
Muslims, therefore logically had to seek assistance by them. The Indian people
had to turn to their “holy” Muslim brothers for any help. Those were
their new guardians who came along with their new God, called Allah?…
…. But with the arrival of other greedy
overseas foreigners, were the Portuguese, Dutch and other malicious
settlers, this holy Arab Muslim let their newly acquired Indian Muslim
family and brothers in war cowardly and treacherous in the lurch by leaving
swiftly with conspecifics and their own family clan to their native country
Arabia after leaving a mess infrastructure. There were also the followers,
although remained sitting where they were, because the collaborators in regal
robes had their scheming long been ready in anticipation of what is to come. In
addition, they rejoiced at the thought of the huge profits that lay ahead in
collaboration with the new invaders.
THE EMERGENCE OF THE PADRI’S
The misconduct of Islam in relation to the Aboriginal peoples, was among the
population followed by supporters of the Muslims. The Vishnuh-Society reported
that during the rise of Islam there (1447-1565), most of the natives and
the majority of the Minangkabauwse population in the western part of Sumatra
are all attended to Moslimmisme had converted. After they had acceded to Islam,
they had many of their ancient customs preserved, as they were not quite sure,
despite their dominance of the reliability of their new gods.
THE JAVANESE MOTHER RIGHT was encapsulated
The Sumatran society was built on the mother’s right, what was in direct
conflict with their new “true” Learn from the Walli-jullah Mohammed.
Initially, this caused no problems until a few Minangkabauwse Mecca pilgrims in
Arabia came into contact with the fanatical sect of the Wahabis. After their
return from Mecca they began to preach the stricter form of the Moslem
faith on Sumatera and other liberated areas. This was rewarded with a large
number of followers so that the “Padri’s” (this was the name
that these fanatics gave themselves), could easily reinforce their ranks and
expand. This based on Western Crusades way of saving souls got more grip on the
Archipelese population.
THE DIVINE Fanaticism
However, the fanaticism of these Padri’s (= religious
murderers) reached so far as to whole villages and tribes in the
surrounding area who would not belong to their ranks or join overpowered
violently and tyrannized. The word “Padri” is derived from the
Spanish-Portuguese word for Father (= religious spiritual). And the cruel
behaviour of these Padri’s relative to its own people, guided by the
“Koran” they took over from the stories of the Eastern and Western
settlers of time so that Padri’s (= Minangkabauwers) were still more
cruel towards their own countrymen. The shameless stories of the proud Muslims
and Catholics in which the stories of their former crusades, soul’s yachts,
witch hunts and inquisitions on behalf of their “God” were condoned,
made the Padri were to repent of their own species and other native peoples to
Islam more fanatical…
…. The Islamic and Catholic missionaries were
quite delighted about the cruel and ruthless way their predecessors had
previously won souls on behalf of their holy spirit. According to the
religious thinking of the time domination of other peoples, after all, could
only be done by using the edge of the sword, and in the name of their saviour,
the great saviour. And all their inhumane acts and other human rights
violations against the innocent and the vulnerable humanity of that time were,
according to this religion professors of the calibrated method chosen by God.
Thus, soul’s hunts were organized, from tyranny and for the benefit of
themselves at the time. This was at the time and now all inspired by and under
the influence of religious writings, which was/ is a license to kill, to your
heart’s content, to plunder the poor and subject population to suppress and
destroy or on behalf of the will of their “own”
interpreted (sadistic) God….
….. Soon the insinuations of the
Vishnuh-Society were all true towards the settlers, according to include the
history in which the great majority of the Indian peoples afterwards realized
that the theories of these “Padri and the Wali and the Germanic
missionaries focused were destroying their original Hindu-Buddhist culture
systems. Thus, the Indian population lived in the early years of the demise of
their, hated by the missionaries, culture system as a nightmare. The practices
of these Padri were similar to the behaviour of the moedjaheddins (Arabic
= someone who delivers armed struggle for Islam) just as the actions of
the Catholic Church and the European knights during their hunt for souls for
the church, hunting for witches, the hunt for dissenters and hunt for heretics.
They were non-believers were called heretics. The word heretic is Greek for
someone who is different from the generally accepted standards (see also
Sudra). “Thus, ended the Indian people are becoming more and more in the
hands of the oppressors…..
The Vishnuh-Society so had seen the satisfactory
progress: “The new overseas foreigners (Europeans and other human
predators) just wanted to make money, looking to conquer and foreign
peoples predominate, because after all war led to big profits and they could therefore
easily boost the prices of the condiments of the conquered territories.
About that says the teaching of Vishnuh:
“One greedy man does not differ much from the other greedy people, they
are both controlled by arrogance, conceit, envy, lust for power and
selfishness.”
KUWALAT = NATURAL PUNISHMENT
With the advent of the Muslim propagators, the Walli-jullah’s began the
renunciation of parental duties and the neglect of the Adat was massively fact
among indigenous peoples and principalities. Because of Islam intrigue and
other Muslim infamies was the Indian population, partly by their own credulity
and partly through naivety, annexed on their own territory and later humiliated
under the yoke of Islam in various degrading manner, horribly oppressed,
betrayed, finally destroyed and subjected to the Muslims Authority. So, the
people went in Islam, stripped of all its ancestral dignity and stripped of her
ancestral pride and ancient culture. This was the beginning of their
“KUWALAT” (Natural punishment.)
The manageable thesis of
the Vishnuh-Society thereon heralded then as follows:
“Whoever burns his buttocks should also sit
on the blisters.
The Doctrine of Vishnuh says regarding the
Indian people of the following:
“The colonial domination which the Indian
peoples underwent in complete helplessness should be regarded as the
natural punishment (Kuwalat). The “Kuwalat” is the fate of
deserters and traitors, this is the punishment they justly deserve for all they
have done unscrupulously to their own Hindu ancestors with the
help of Muslim missionaries. In addition, they had a lot of fun and carefree
enjoyed the full support of the Muftis (= Arabic Islamite lawyer and
counsellor), who were part of the first Arab missionaries and Muezzins (=
Arabic mosque officer with the task of believers to call for the obligatory
prayer “salat”) that brotherly systematically strapped the
throat of the Indian population on a violent way. And this happened, of
course, in the name of Allah.”
There began the decline of the Indian peoples of
the archipelago, which is clear from the experience of later settlers under
whose authority they gladly arranged. (The Dutch, Portuguese etc) the
new settlers were indeed contrary to the Muslim leaders in the early days of
colonization gentle, so it seemed at first, until these new people killers at a
given moment showed their true nature. Then came the archipelese population and
the new collaborationist Muslim kings a renewed era of misery, torture, mass
repression and genocide by their new gods.
Thus, says the doctrine of “Vishnuh”
“The Indian people have just been doing the work which their former
leaders (the native nobility) had done, namely “consorting with
the enemy”, and, despite their collusion with the enemy of the people it
all parties not survived so good, because they were considered by the foreign
rulers as people traitors of the worst kind. During that time the people
snitches fared just as bad as those who then governed by the settlers, were
tortured and disgraced. Therefore, we are also not a fan of the countries and
peoples who have not learned from the past, present thus continue in the same
established by the colonial lifestyle. Those who swear by the religion teach of
their former oppressors are despicable traitors to their own ancestors and
culture. They have almost nothing of himself, almost everything is from
another, that never will be theirs.”
THE MASSIVE PEOPLE’S BETRAYAL
The massive land and ancestral betrayal by the Indian nations and the like in
the early days of colonization by foreign powers in the Indian Archipelago,
began first with the authorization of the moslimmisme in their own ranks, and
the 1st century dating Hindu culture subordinate was made to the Islamic
infrastructure and subservient to Islam. It was in the later history aroused
the impression that Muslims were the founders of the hundreds of Indian states
which already existed at that time in the Archipelago. The second phase of the
folk and ancestral betrayal came with the arrival of Western power
influences…..
….. Understand it well, foreign land thieves
and people exploiters including, Muslims, the Portuguese, the Dutch, the
British and the Japanese, during their crusades in the archipelago, all states
and village communities who did not everything they wanted, burned from
wilful intent and subject to their authority. Finally, they gave it as a gift
to their loyal native helpers. Each time after a colonial massacre or
destruction of an existing Indian law, built the settlers in the same place
their own town Western-style (Sat Batavia, Jakarta) as if they are
responsible or have been building and the infrastructure of many Indian
states and communities of the Indian Archipelago. The former rulers (=
treacherous Javanese nobility and their “new brothers = the Muslim
scum”) were oppressed by the new rulers. “Chickens come home to
roost.”
THE BODY PENALTIES
Corporal punishment that the indigenous peoples then underwent with much sorrow
and helplessness, came when these do not reveal sympathy for the settlers. First
you had the Tandil and Mandòr mediator between management and laborers. This
Tandils and Mandors got new work people made a certain
percentage wage and or received appointment as foreman, they differ from the
usual work people through their clothes, a ridiculous hat, oversized shoes, and
a stick as a sign of dignity, while they had to have access to a hard voice to
instruct, command, which almost always snarling, and screaming were given
orders. The majority of these foremen came after the Second World
War (50’s) rushed to the Netherlands and thanks to their high merit
of the archipelago sinecure staff positions occupied here; including parquet
guard, auxiliary officer, tell-justice, police, etc….
…. Many native traitors were there on the
Indian Archipelago despite the mortal danger present there as collaborators and
traitors to expect. That this group their presences in the archipelago would
not survive was obvious. They were, after all, in the eyes of the oppressed
Indian people greedy ilk, that were helping the settlers with the
slaughter of all indigenous peoples of the Indonesian archipelago. These were
the colonial traitors of their own tribe or nation fraternally with the enemy
no cruelly butchered, and all these outrages were committed for personal gain.
Moreover, many a foreman drove often profiteering among his coolies, so he put
them totally dependent on him, they forced the coolies among others to purchase
items that are far above market value, and settled them than such advances, these
among them standing coolies the new season started with an old debt. On this
basis, they require them to keep working. On the plantation or in the mine. The
foremen made large profits, and it is therefore not
surprising that the activity of these superintendents notorious for playing
dice pilots, as well as opium sales increased significantly….
…. Then there were the old-timers (=
laukehs) and reliable agents of the colonial exploiters (=
kleh-thaus), who often returned to their native land to recruit novices, they
did so primarily for a premium. Then you had the field coolies who were helped
by inexperienced forces their called Kongsikang (aid workers), they walked
through the heavy mining work often with smelly leg wounds and received a thank
you the epithet Kongsikang. The composition of this word (=
Kongsikang) took its origin from the Chinese and the Javanese language,
“Kongsi” means unfavourably corporation, firm, Fig club or clique,
and “Kang” is the Javanese word for “brother”. The word
“Kongsi Kang,” was also used during the colonial rule, as a term of
abuse, especially when one accomplice Chinese foremen or as a tell-tale.
However, the Dutch used this word as a term of abuse against Chinese helpers,
because the stinky leg wounds that recruited half-Chinese native helpers
sustained during the heavy work in the mines and on the land. New arrivals from
China singkehs were (= means he who gives) mentioned, these were
groups of men that the preparatory work (felling of forest, cleaning the
fields) did, who were forced, depending on the terrain aspects also
constantly changed their work situation and workplace.
THE VICTIMS OF THE COLONIAL SYSTEM
Chinese coolies (= Sanskrit word for porters, lower worker) initially
had the upper hand, but by the 19th century there was any change in this
situation. They went on to increase the number of Javanese laborers and because
they came as a family began with the appointment of women and child labor. This
new working group was composed of Indians and Batak, Malays, Boyans, Klings,
Bandjarezen and Siamese, Balinese, Sundanese, Javanese, etc. Among the newly
arrived female coolies were several aged 10 to 14 years and were used for both
light work as sorting and bundling tobacco leaves, weeding bedding plants, but
also for the heavier work such as gravel dredging, rock beat, bear tons of
Chinese foremen and Hollanders carried away and emptying, etc….
…. Besides the fact that they were doing this
work also came in, they had the night to offer their bodies for a piece of
stale bread and must compensate any who wanted to donate food. These women were
in fact what wages strongly held back by men; apart from the fact that they,
men, women and children are often at harvest time were obliged, to deeply
outside in the night, had to work if they wanted to get to survive a certain
minimum income, which was just enough to not have to die. Fathers selling
daughters to keep their heads above water. And if it does not work as quickly
progressed, they were threatened by wage deductions that they felt compelled to
keep on working until bam….
….. In this degrading manner the original
aboriginal people were ruthlessly exploited. Repeated calls were made to senior officials to end this exploitation. But the government did not
wish to engage in “native affairs” or “native interests”,
they’re not responsible for the way it was employed. No, they only received
what the government demanded, how or where and how it happened interested them
for no whit, if the money or goods but arrived. That Western government systems
at the time were all hypocritical nowadays easily recognized by their current
government policy, which is founded on legality….
…. Not even to mention the shameless way
pay-out took place during colonial rule and that many companies have made
themselves guilty, they gave their own money or self-made paper or metal discs
that only in their own company stores were valid as continued the money within
the company. Most of the coolies who were destitute on arrival just left
destitute when they came back home. Besides broke they additionally were even
more exhausted when their work contract was over.
… I’m not even talking here about the
appalling and degrading conditions in barracks. Typically, there were no
“plumbing” such as toilets and washroom or no separate room for the
sick. The patient had to only 5 to 10 minutes’ walk to the river, but otherwise
not bathe or wash themselves. Usually lay the sick and healthy men, women and
children sleeping together. They lay on beds made of wood or iron
wire with only a burlap bag underneath. In some cases, they had access to
discarded sheets. What hygiene was concerned, that was still far away. So, they
took it not so closely with hygiene because it was here anyway but the ordinary
working people, who alone is good enough for the hard work and thus good enough
to work to death….
…. Spend money on good nutrition and health
facilities for those workers, well no, something was regarded at the time as a
waste of money because their Bible says: “one should not cast pearls
before swine.” So, discrimination. Create additional costs for the work
people thought was bad money spent by employers. Thus, flourished alongside all
the forced labor under the watchful authority of the Dutch state. The coolies
who no longer cope with the challenging work and ran away were using tracing
letters and violence retrieved for forced labor. And as a deterrent to the
remaining work people were the runaway coolies in front of everyone was
given a horrific beating, moreover the victim became after the beating
doused with salt water.
CRIMINAL PAAL
First there was the punishment pole, after being roughly fixed gagged, one was
scourged by a certain kind of rope that deep wounds left behind (specially
prepared rattan certain thickness soaked in water) with a specially
learned stroke technique for maximum impact. That the foremen were good at
assaulting fellow men, is evident from the sadistic torture techniques learned
from their colonial masters. So, from who are these people traitors all learned
such atrocities? And who taught them to kill their own kind ? of …. and
by the colonial rulers, of course ….
…. This deterrent and repugnant tortures were
committed under the guise of the biblical saying “does not spare the
rod” also entered the settlers assumed that this was the only way to tame
the inferior indigenous people. Those who stick, or cane strokes were
punished them were clearly visible injury or mutilation, many women who
underwent this runaway punishment bringing about a miscarriage or in full-term
or part of a full term stillborn baby….
…. Where I am always back to worse
is the farce, the smokescreen that Eurasians present in the Netherlands and
former Indonesia-goers others to keep the stories about the peaceful Indonesia
of yesteryear, the prosperity of the past, the plantations and the babus and
countless other servants they had. These are those who have inherited
traitor-blood and walk along jauntily to show off.
During the assimilation period of the
Islamic community in the archipelago in 1447, the haughty Javanese nobility
from several other states showed a great interest in the new belief in God. And
soon they could be persuaded by Walli’s to convert to the Islam.
Because of this insidious Javanese nobility and using a legion greedy homegrown
rapscallion, whose power by the people was felt, could the Muslims coming from
Arabia propagators expand their religion with the greatest of ease (the
Society has the malignant process of the first sixty (60 ) Walih programs
described in its Kropaks (textbooks.)
Thus, says the doctrine of “Vishnuh”:
“The danger lies in their own familiar circle, because the thought
system (= the brains) of man represents and is home to the”
danger “itself. Therefore, everyone must first clarify the loyalty of the
people in his security in critical situations immediate surroundings. Proceed
by repeatedly in doubt situations to refer to, the question to himself, “I
love myself enough?” The answer is positive, take measures against
unexpected unpleasantness, but the answer is negative, then you must, as
already described also without prejudice to continue taking measures against
unexpected situations and events. And never trust especially your own
shadow.”
It is therefore necessary to protect themselves
in all cases describes the Doctrine of Vishnuh:
“Today is today, tomorrow is a new day breaks, and after this day comes
another one, and so on, but do not forget that every day is as short and as
long. Try not to know but to understand then one will realize that this is
quite that bad. Humans are inherently unpredictable. “
The Vishnuh-Society itself has always
wished to live in remote uninhabitable areas, preferably with
minimal tribes in its immediate vicinity. But why?
About that the doctrine of “Vishnuh”
says the following:
“It is not the man we fear, but what we fear is the essence of ourselves.
We are basically non-violent, but who defies us will die which undoubtedly will
be joined by his entire tribe or family. Fighting is not fine, but if the enemy
very much like to fight, we always hit as hard as possible to allow the
pugnacious enemy battlefield remains alert anxiously in the future and if the
enemy is big, we cut them from the bottom down, because even large trees can we
cut down. Fighting is not recreation, but an unpleasant necessity.”
In the spirit of those turbulent times of yore
of headhunting cannibal’s indigenous peoples and tribes with strange
“eating habits”, so too were some proteges blindsided belonging to
the guild messenger of the society, slain and eaten. In response, the Vishnuh
Fellowship wiped out by the history of the Indian Archipelago a legion of these
strains without mercy. In these settlements were never made prisoners, because it does not fit within the philosophical worldview of
the society.
The doctrine of “Vishnuh” says:
“An enemy one should not feed or care for
there is too much time in it that we can better use otherwise. It’s unheard of
to give shelter to lust murderers and robbers. Trying to kill and rob
… for us means “you have slain and robbed” because if it was the
enemy managed to eradicate us we had already perished. Therefore, we have no
excuse for people and tribes, who seek to overwhelm or to kill peace-loving
peoples. And precisely because forgive and forget the enemy is part of the
Human Nature we act as such; finish first so that we can forgive and forget
everything soon. One can only forgive and forget his enemy when there is no
longer a risk from that angle. Only when the root of the enemy is destroyed,
one can forgive and forget, and continue the bloody experience the
impermissibility to commit an unlawful act against an innocent creature or
tribe, to everyone both friend and foe are clear and that these life
experiences and wins continue in mutual respect and understanding as vivid
memories in the histories of the victor.”
So, says the teaching of Vishnuh:
“Who is guilty will hear one day in a
fraction of a second, a whizz of a klewang, this is the last one still
will hear of life.”
TOUGH TIME AGO
The world looked at that bloodthirsty time anywhere very different from today.
However, the people looked no different in appearance, but they thought quite
different compared to worldly things and had a very peculiar view of life and
world view after that from tribe to tribe, from population to population, from
village to village and from family to family very different from each other…
… Especially the concepts of life, which
could mean great danger and survival of the Vishnuh-Society and could
undermine the welfare of peaceful tribes were reasons enough for the society to
have a thorough approach, Babhatan = extermination, against possible hostile
tribes deem necessary. Except hostile people and carnivorous tribes there
were groups that were not hostile at all. Therefore, it was very important to
know the diverse philosophies of these human flesh-eating and other common
native tribes.
Thus, says the doctrine of Vishnuh:
“We want to live like them and prefer to live in peace with everyone,
because the world is also-for everyone.”
THE FACTORS TO “BABHATAN”
Two essential factors determined by the Vishnuh-Society always the decision to
destruction of a bloodthirsty tribe:
1. Those who kill by their bloodthirsty nature,
2. Those who kill in the wild road under
bloodlust.
The doctrine of “Vishnuh” argues this
as follows:
“Those who do not want to see the
difference between peace-loving people, malicious strains and innocent
creatures, are the violators of life. And this violation can only be accounted
for by “Babhatan” (full eradication of the enemy
tribe) because it will have no more right to life.”
It is through the centuries and in
the later development of history of the Archipelago revealed that numerous
peaceful and not resilient strains did not survive the confrontation with these
unscrupulous indigenous peoples by only talking and to that extent also could
never survive. The bloody scene that always was a gruesome scene of a massacre
is indescribable…
… And the scene of a massacre were prisoners
of this bloodthirsty natives, where they were still conscious, experience with
open eyes, nothing was spared these unfortunates before they themselves were
slain slow or gender. The peaceful and exemplary culture of some of their
captured prisoners was clearly not an exception to be eligible for pardon
by these cannibals…
… The bloodthirsty tribes lusted after all,
everything that moved but whatever theory or way of life of their prey.
Moreover, their oral tradition ancestral Adat already writes for centuries,
“Everything is edible, it’s eat or be eaten.”
Thus, says the doctrine of Vishnuh:
“Because we know this as we have never had
the intention to pet them or pampering, but our position was as normally ‘head
off, and ready”, and in lack of food, we roasted the bodies and ate them
with relish. During that time, it was indeed “eat or be eaten.”
Civilization was or not, if one was not a cannibal then one did become
one.”
Bon Appetit
So, says the doctrine of Vishnuh:
“In ancient times the Indian archipelago
was this: Whether you had civilization and principles or not, all was not
relevant, because if one was not a cannibal, one became definitely one. There
was a time in which the desire for survival, so the famine, was stronger than
any other civilization. Also, the gods were eating, unfortunately they were
later eaten by their worshipers. It was eaten or be eaten. Also, we have let
our enemies tastes delicious. Who wanted to survive at the time, had to eat
what was on the menu.”?
From here were these bizarre habits and
histories recorded as well as the descriptions of many battles delivered by the
Vishnuh-Society against predatory headhunting tribes, whose precepts and
bloodthirsty habits their written emergence occurred during the history by the
Vishnuh-Society (anno 148), under the authority of Mahapanditòh Banjar
Pandé-in Candi Suwung which was located on the lower reaches of the Mahakam
river in central Java.
ANNO 1800
In the 18th century the Vishnuh-Society decided to pull himself back and left
together with the remaining progenies of the Majapahit dynasty from Bali,
Borneo (Javadvipa), Celebes and Java, Eastward the equator next over water
and land, and ended in 1860 via Africa on the continent of South America. The
“Pencak-Silat” combat doctrine was entirely alone in their own order
passed to members of the Ida-Bagus dynasty. In this passage, the society took
its ancestral Pusaka’s note, which is always carefully preserved as the
metaphorical inheritances of the Vishnuh-Society, and always faithfully
transferred from generation to generation within its own order….
…. The Indian Archipelago was not the only
place that it derived from India Hindu-Buddhist priests did to clear from the
entries in the records of the Vishnuh-Society of the Chinese province of
Buan-Ya (the current Huang) and the Chinese martial arts Kung Fu.
Also, there are Indian priests of yore created a community, this monastery is
near a village. The location of the village priests did have contact with the
villagers in the area.
Pencak-Silat is not a sport. At that time people
did not knew the concept of sport as is currently the case. At that time
disputes between kingdoms and their armies were settled on the battlefields
where they fought to the death, and not for sport or for a cup, but to defend
their lives against the enemy or against evil tribes.
… At that time the natural conditions, as
such, it would be highly advisable for everyone is completely orientate their
own security and the environment. The vigilance with respect to the
immediate area was aimed at common hazards situations of that time to cope with
the co-responsibility and the role of the residential community as a unit often
very heavy was put to the test….
…. Unfortunately, kingdom after kingdom
wanted more show of power using the combat doctrine of the Hindu-Buddhist
priests.
… There are many former indigenous kingdoms
continued during the centuries of colonial oppression by various powers,
exiled, killed and destroyed, and finally expelled from their ancestral tribal
lands and utterly deprived of the territories of their ancestors. Many former
rulers and abundantly present civilizations died by the puputan. As a
result, they took conscious people and royal secrets to the grave. Since the
Indian Archipelago too much has happened.
WHAT IS Puputan MEAN?
Puputan is a mass or collective suicide of a kingdom and her court as a defeat
is inevitable in order to keep honour to himself. In addition, the good must
suffer the evils. In this way, large pieces folk history of the Indian
Archipelago lost and are nowadays hard to trace. Masses leading progenies
believed in rehabilitation through puputan. But believe it took them only to
self-destruct.
WHAT IS “Lontar”?
Lontar is the dried palm leaf of the Lontar palm. The Lontar palm (= the
Uwit Suwilan) is a tropical tree belonging to the family of
Palmea (or Arecaceae), with large leaves which are usually a tuft at the
end of the stem and usually without branches. Lontar books are so very old
books made of dried palm leaves in which the ancient
Sanskrit and Lontar language, 195 learning of the “Vishnuh-Society”
described.
… Generally, there are Lontar
writings in several variations, this is because earlier “almost”
every principality wielded its own script in this present time for a small
portion can be deciphered by a handful of insiders. Families in a straight line
that is currently owned by Lontar books, are not able to refute their own
family Kropak itself, the conservatives among them do not feel the need to even
try this. This is because they are under the assumption that this
possibly might bring unpleasant consequences for them…
…. They are afraid to offend the ancestors or
grievances; others believe again that it is trying to translate from family
writings could lead to destructive consequences for future generations. Some
suggested that it will carry no endorsement of their ancestors and the evil of
things then be able to go stretch, regarding future progenies. Others find that
it unreadable part of their cultural heritage should be preserved with caution
and tribute in the pure form as a “poesaka.”
… A poesaka (= a family
heirloom) could be anything, for example, weapons such as daggers,
striking and stabbing weapons, reading, Lontar books, poems, traditional
stories, relics, shadow puppets, etc.
THE KRIS, THE Pusaka’s
What is a Keris (pronounce Kris) and meaning Wayang, and what are the
official and unofficial stories about this? Krisses be always used as family
weapons?
In heraldry (= Kawruh
Gegaman) of the Vishnuh-Society has made the following written:
“Every Kris or any weapon whatsoever, which applies as private property,
must comply with the requirements of a standard size, which must be added to
the structure of the user itself, so that it makes its own is adjusted.
… For example, the blade of a Kris must be
straight or wavy. The number of undulations must always be odd, and a good Kris
can require up to nine (9), and no more. If a Kris has more than the required 9
undulations, he must be then considered unquestionably as a bad Kris that
not holds the property for a real battle value. But in the course of
the archipelese history there are a lot of daggers made over NINE undulations and used in internal wars.
… Man has always shown that they have the gift
to exaggerate, it’s totally no need to give the Kris more than the required
NINE undulations. The application of multiple waves in this battle weapon in
the battle are bothersome because of her height and other factors such as
material strength, steel thickness, etc….
In other words, “A Kris with over 9
undulations is useless in combat and has no combat value at all and the magical
powers that be attributed to daggers are equally ridiculous. Many ancients
believed all the fabrications of their authors, but based on respect, we have
already recorded their fairy tales about the Kris. All the superstitions
surrounding the Kris was coined by the meddlesome Walli-jullah’s (= the
propagators of Islam).
… Later in history these fantastic stories
were exaggerated by later settlers and other stakeholders. Thus, the original
criteria of including the Kris and other Pusaka’s distorted under the influence
of the native collaborators of time and on behalf of the colonization and for
private and glory.”
Because of the Kris and other Indian relics are
a lot of myths in circulation include the “Kris Shri Condoh” and
“Kris Shri Ginje”. According to the records of the
Vishnuh-Society this Kris’ Shri Ginjé “was in charge of the 1st Mataram
dynasty made from ten types of iron ore which were from ten
various places in the archipelago (the Sunda Islands).
… Shri Ginje was frequently used by the 1st
Mataram king (Adhipati Sanjaya) in various wars against a legion
native prince. After the death of Adhipati Sanjaya, The Kris “Shri Ginje”
was settled in his grave. During the takeover by the Muslim
propagators (the Walli’s) all kinds of old tombs were looted and are
homemade by the local population.
… Later in the 14th century it was said that
the manufacture of Shri Ginje supposedly five years has been confiscated, and
that a “Empu” (= armorer) the five-year manufacturing
procedure has based according to Islamic guidelines. This armorer
according to this story only on the Muslim Friday (Jemoewah) could
only strike one blow with his hammer on the blade. This was accompanied by
complex rituals and prayers, with the spot invented holy spells are not
missing. This Kris would after he was off immediately hidden because
of the large forces he would radiate, and a man who approached too near the
storehouse died instantly….
…* Who actually was the armorer, who was
responsible for the production of these so-called great and deadly Kris
however (= Shri Ginje) they do not know to tell, and where the magic
Kris remained only the one knows to tell whose Kraton preserved
anxiously the stolen loot including the robbed ancestral property. Such
miraculous stories can be simply regarded as copious tales of oppressors and
stakeholders. This mystical story sounds exactly the same when they say,
“when it rains the angels are on the piss.”
The doctrine of “Vishnuh” says:
“The magical display and kampong stories about the Kris and other various
tribal ancestral Pusaka are among the many Muslim oppression, superstitious and
religious fictions, which were used by the Muslim rulers to impression and
to charm the indigenous peoples of the Indian Archipelago. This increased
precisely the power of those oppressors. They were deemed by the simple Indian
natives as gods and glorified, and against gods could indeed be condemned, so
that the rulers also went behave according to them. For all meant at that time,
“what do not know will not hurt, because in the land of the blind one-eyed
man is king.”
THE MYSTICAL NATIVE STORY ABOUT THE
KRIS
“The Kris is also provided with a costume, this is the scabbard top
crowned with a Wrangka, a more or less boat-shaped cross piece of wood or ivory
can be. The sheath should be as nice and new and must also be in
exact magic proportion to the Kris itself. The sheath is not good,
then unheard woes may be the result of it. The sheath should also always
be a strikingly beautiful wood and must be fitted from time to time with
embossed gold or silver…
… Additions of precious stones such as
diamonds and rubies make a Kris rather striking but give no additional
qualities. Because the Kris and its owner form a two-unit the owner shall
be always treated the Kris with the utmost love and reverence. Offerings of
flowers and incense are an absolute must, like the Kris also protect the man…
… New clothes are a necessity for antique
daggers and figuring this is a serious matter which very much depends, for a
Kris that are uncomfortable clothes you cannot trust. If someone wants to give
an honorary gift chooses a Kris, for a better and stronger gift does not
exist…
… The Kris should be seen as a weapon of a
very high level and is also a status symbol like no other…
… The Kris protects the owner, his family and
his house and home against every danger. Therefore, an old
family Kris belongs to the Pusaka (heirloom), the holy family
treasure that should never, ever be sold or waived as long as there are male
descendants.”
Over the few
aforementioned fantastic homegrown thinking about the Kris says the doctrine of
Vishnuh the following:
… “Most of it is nonsense, these are
the fanciful children’s stories of past rapscallions (= former
Hindu-Javanese princes) with their fanciful ideas and rules for their own
benefit and overblown rulers who subvert this drivel…
… All these mystical nonsenses were intended
mainly for the illiterate minds of that time to suppress the indigenous people
through mental violence (fearsome stories) with the goal to exploit.
The simple indigenous people believed all that and saw it also something
sacred, because they gave everything they had to their gods. Many died a
horrible starvation because they had no food for themselves more. So, the poor
gullible people were convinced sacred and starved to death follows.”
“Only some of the above-indicated
traditions should be well considered and recognized as the symbolic
values or symbolic forces of Nature, because for manufacture of weapons, there was
no need for magic powers. There were neither divine powers or demonic
powers in the game to manufacture weapons but only manual labor. All the mystic
surrounding the “KRIS” is all just pure nonsense and
should only be seen as a figment of the greedy, the evil and
religious humanity, which also had a large dose of conceit, excessive
self-exaltation accompanied by contempt for fellow human beings.”
THE TIME OF NOW …
Today appear “daggers” and ancestral Indian weapons to be very
popular collection objects, so the Kraton of “Jogya” and
“Solo” have a lot in the meantime, often stolen from someone else’s
grave. Sacrilege and looting began in the 15th century with the advent of
the Muslim propagators and had since been rife. Unnecessarily, the Indonesian
nobility was and is at all times the ringleader.
FORGE TECHNIQUES, DECORATIONS AND SYMBOLISM
Forging the blade is not as simple as it seems, because of each other forging
iron and Pamor where the silvery pattern as desired model is obtained is a work
of art that only controlled by an Empu (= armorer.) A real Kris has a
handle, a Ukiran (= adornment), which is made of gold, bronze,
ivory, horn or precious wood (Jathi wood.) The Ukiran of a true Kris
will always be cut out by a specialist in this field.
WHAT IS PAMOR?
Krisses were initially made of meteoric iron. Comet iron, was at that time already been added to the
regular iron ore. This was the best possible material for a combat value of a
Kris, and the comet iron Krisses that were made called “Pamor”.
“Pamor” is a nickel-containing iron and gives the beautiful patterns
that any real Kris has on the blade. By the fusion of the metal-to-use
“marry” Pamor with iron and this gives the forces (the hardness
of the metal) to a “KRIS”.
In the Kraton of Solo, the Pamor Prambanan
preserved. This is a fragment of a meteorite that once littered everywhere as
coming from space spreads the archipelago which crashed landed near the temple
and was named to the temple “Pamor Prambanan. Later in history have local
dignitaries’ magical powers attributed to the space debris (meteorite
stone), and gave it the name “Kiyai Pamor” (= the exalted
Pamor.)
… For example, the Pamor of Celebes ‘Pamor
Bugis “mentioned (= Buginese Pamor) as opposed to the other
twisted names. From the moment one meteorite stones (meteorite stone
of Muslims, adhering to the Kaaba in Mecca) was associate as a divine sign
of his presence and the space debris it was regarded as a gift of God, for the
enforcement of this line of thought it suddenly became too costly for them were
even longer to forge into weaponry. Therefore, substitute “Pamor
Nekel” was as previously used for this purpose. This is not meteor
iron but just nickel.
THE Wayang STORY
Wayang puppets were originally introduced
as propaganda figures by Indian Priests of the Rajendra dynasty, which used in
the propagation of their Hindu faith. The contents of the displayed propaganda
story ranges from ancient epics Ramayana and Mahabharata…
… Romantic stories like Panji or Emir Hamzah
are old fairy tales, which were introduced by Islam (1440) on the
archipelago. The dialogues between the Wayang puppets are traditionally spoken
in the 7th century Javanese and sang songs in the Hindu-Javanese (for old
Javanese) “Kawi” called…
… The essentials for a Wayang story are 450
pieces dolls, a fresh banana trunk to puncture the dolls. The good guys are
right and the evil figures on the left so that no one can be mistaken in their
characters. Further, a white cotton screen and an oil lamp. The Wayang puppets
sprang from the 3rd century and are from India.
The layout of the Wayang concepts of: –
The word Wayang means: 1. Shadow – 2. shadow play.
I.WAYANG = kulit shadow game played with flat leather puppets.
II.WAYANG GHOLEK = shadow game played with real little dolls.
III.WAYANG WONG = shadow game played by people.
IV.WAYANG topeng = shadow game played by masked men
V.WAYANG KETILIK = shadow game played with flat wooden puppets (East
Java).
VI. DE puppet player itself Dalang be mentioned….
That, Wayangs has a major influence in
today’s Indonesia until now and has traditionally played a key role in Hinduism
is still to be seen at the temple reliefs in Bali and Java. One of these
ancient reliefs at Belahan in the 10th century, occupied by the grandson of
Bupatos Sinduk who lived a century before. The upside of this relief depicts
Garuda, the row-animal of Hindu god Vishnuh.
RACISM DID CHANGES ARISE, UNFORTUNATELY IN
THE DISADVANTAGE OF THE GENERAL WELFARE
Discrimination is something that since the emergence of religion by the Bible
societies was invented and introduced. For this purpose, initially in their
former bundle and their evangelical pronouncements the bad people was
Black depicted, and the good man was according to their views Blank.
Thus, raised the white humanity itself in a superior position relative to their
less white or non-white fellows, and they eagerly enjoyed the pleasures of it.
The black man (negro) and other popular breeds were compulsively
retained by the religious humanity of his own culture, after which they were
exiled, then abused, scorned and given to their own enforcement only inferior
positions in society imputed. Moreover, the subject peoples were made subject
to arbitrary repression and punishment in the name of “God” ….
…So not only the black man was disadvantaged
by religious in that time, but dissenters were also victims of. Gradually were
foreigners and people with different skin colour in the course of time added to
the series already discriminated and subject races and peoples by elect of the
“God”. So, have countless human races and ethnic groups lost their
true identity and were being forced to go into the crowd by religious power .
Cruelly Racism is an evil invention of the evil man on behalf of the Lord.
The doctrine of “Vishnuh”
says:
“From greed humans, animals, plants and thing were violently forced to
change themselves. We (humans, animals, plants and thing) have the
natural ability to change and to act according to the different living
conditions here and to act, but those who are guided by illusion will
surely soon perish. Change is often the only way to stay alive. And
unfortunately, the miscreants repeatedly kinds atrocities committed throughout
history against their fellows; always acted for their own benefit and their
fellow neighbour still treated badly in its sole discretion, this is called
“compulsive change”. For centuries the people were subjected to all
sorts of unimaginable ways severely beaten and humiliated. To their hearts content
all was changed that had to do with these people, as well as the history of the
subject peoples was completely derailed, or common cases simply incorporated.
Furthermore, as is normally changed all that in the future these oppressed
peoples could possibly remember. Regardless of what ended up under the
influence of evil people underwent forced a change according to their own idea.
They did this thoughtful and with as much fun without ever evincing any regret
or remorse.”
Change of name
An Indian example of change of name, the word “Hindu”, the word Hindu
has indeed to do with India as the river Indus is now called, was formerly
Shindu (pronounced Sjindoe). According to the chronicles of Vishnuh were
at one time the Persians invaded India. These could the “S” difficult
to express at the beginning of a word. That’s why they are calling the river
“Hindu”…
… Centuries later it was referred to Hindu not
only the river, but also throughout the country and the people. Finally, it was
thus shown the variety of religions that there was professed by the vast
majority of the Indian population. And so, came Hinduism, at the time the
Indian population had no special name for their religion. Some people in India
believed in rats, others in monkeys, others ran around naked (= as their
religious confession) while doing little creatures with a sweep of the
track were swept. In each village or place gods, saints and religions arose. As
crazy cannot imagine if it was there…
… The clever people oppressed the
principalities and they put all sorts of laws and regulations so that they
stayed stupid. All these religions were provided with their own rules and laws.
Every nation or tribe invented anything and everything as long as it, analogous
adapted the personal circumstances of their worldview.
… The Vishnuh-Society has the arisen
former Indian faiths described as a mish-mash of things on behalf of the
welfare of the tribe. So, did every tribe or ethnic group their own interpretations
of the faith in their God, gods and demigods….
Another example of arbitrary change of name by
foreign settlers Javadvipa (New India, later Portuguese India, British
India, Dutch East Indies, and finally now Indonesia), a name that 200 years
after Christ was given to the new territory by Indian immigrants , now called
Indonesia. This was initially only the entire archipelago with marked but later
part of the West side of the tropical archipelago was it meant. Finally,
Javadvipa was abbreviated in Javadvi and became the centre of the archipelago
indicated. And Javadvipa was from the year 711 the later Borneo (now
Kalimantan) along been indicating, until in 1510 the Portuguese and
Spanish via Javadvipa sailed to the Moluccas and gave the name Borneo to
Javadvipa, which they distracted from Brunei which at that time belonged to the
island of Malaysia . The Portuguese and the Spaniards conquered Malacca in the
year 1511 and thus they had won a good and safe maritime trade route….
…. The Portuguese and the Spaniards could not
penetrate the interior, although due to the alertness of the native tribes.
Because it ascends the rivers at that time was a precarious undertaking because
of the Dayaks, head-hunters and cannibal’s tribes; all of whom were living with
the maxim “shoot first and ask questions later when it was roasted….
…. Nevertheless, given the Spanish and
Portuguese peoples in various coastal foothold and gave these places along the
north coast soon their own names. Since then, as were 90 percent of the old
original names of the Indian archipelago swept away and replaced by a strange
name comes from other European adventurers.
… Then, in the year 1595 the Portuguese and
the Spaniards lost their place was taken over immediately by the Dutch and the
English. These succeeded in various places to impose trade contacts but good
luck they had initially not here, because any contact was only of very short
duration. But these European settlers persevered and soon they replaced in the course
of reign of terror and religious domination of the Indian Archipelago, the
original names by foreign (their own) names. Then the Archipelago own
ideas restructured and formed, because of this, the Indonesian archipelago has
become nowadays as it is now, it is changed / shaped into a large “Dump.
Another example of colonial violence is the
history of South Africa, where the Dutchman Jan van Riebeeck three
centuries (since 1652) in African history books is described as
the founder of South Africa and the folk hero / pioneer, and who has brought
their so-called Western civilization, while Europeans actually committed
falsification of history and human rights violations in relation to Africa.
About that says the doctrine of
“Vishnuh”
“The Dutchmen like Jan van Riebeeck, who in 1652 in South Africa at the
Cape of Good Hope has founded a refreshment station for the Dutch East India
Company ships were land thieves, slave traders, cattle thieves and oppressors
of the black people there.
… The Europeans have not been discovered South
Africa as elsewhere, but only committed falsification of history.
Africa (= the former Mesopotamia) was long, which is already in
harmony and peace lived thousands of years ago black tribes together, until greedy
white’s cam and were cruelly upset their peace, philosophy, history and
civilization.
… The history of the southern tip of
Africa (South Africa =), began 2,000 years ago when African tribes
migrated to south to find new pastures for their herds. Many African tribes led
at that time already a nomadic existence, and thus sprang up all over Africa
new strains, new customs, new means of communication (such as language and
speech), way of life and a new civilization. So, these tribes have been lived
hundreds of years at peace with each other and their surroundings,
than the Hollanders came, which is also the most traumatic
experience that the black indigenous peoples have ever experienced…
… The Dutchmen stole the cattle and other
property of the Bushmen and Hottentots. Jan van Riebeeck was a common criminal
and white-collar criminal on behalf of the former V.O.C. (the Dutch East
India Company) and the Dutch religious government….
…. So, the claim that the Dutch have brought
civilization in Africa is a criminal and disgusting colonial fiction…
… The Dutch were the ones, after all, who
forbidden the male slaves marriage with female slaves for its own
benefit. The female slaves were, according to them only belongs to the white
man. So as the female slaves were forced to serve the white man as
concubine. As a result, emerged from these female slaves a new kind of human
type, who was treated by the white fathers and the Government as scum, and the
same suppression tactics and malicious method the Dutch and other
Europeans also applied elsewhere and continued (see Batavia, Jakarta,
Suriname , Antilles, Aruba, etc.).”
But who or what are actually Indonesians?
1870 –
Agricultural Law Waal developed; contains – to solve the problem of soil
policy, solve the core problem of the colonial policy and this means free labor
or cultural system in favor of labor. Free labor was already prepared during
the culture system and its usefulness assessed by so-called contractors (=
land tenants), already in 1860, slavery was abolished in the Netherlands, but
the Dutch East Indies was slavery continues. The Dutch did nothing to abolish
slavery in the archipelago off because that was their entire source of income
that they preferred not to lose….
…. In the Indian Archipelago, the first credit
banks were established, including the International and the Dutch East India
Commercial Bank in 1863; also, the English banks expand their workspace from
India. Private industry was fierce by said law in leasehold land rent which the
free movement of capital was a fantastic opportunity, this streaming of
thousands of Europeans in the Archipelago with their mind only one thing;
money, adventure and domination of foreign peoples. With the wealth power,
increased ambition and self-interest; the sugar crisis began in 1883, played an
important part in the fights for power…
… By emerging industrialization of Europe and
America, the private industry expanded and grew; the Suez Canal, fast
steamships, railways, modern roads, telephone, telegraph, etc. resulted in
increased demand for raw materials and commodities (consumption and
production.)….
…. European education was improved as well as
tropical medicine, and therefore the mortality of Europeans fell sharply, then
only one dared to pick European women to the Archipelago, married them off the
glove; or had them as appointed governess. This created a rising import from
Europe about upcoming women, similarly expanded the number of marriages with
native and Chinese women are startling in; of course, this had a major impact,
Batavia was including women’s fashion stores, street lighting, the steam
tram (first horse tram)….
…. There was a large surplus of men, the
Indo-European society was very strong mixed among European women born in India
were 13 to 20% and Chinese or Indian, by marriage with Europeans, they were
called to be European. But their European are limited solely to the kitchen
floor. Plus, minus 1880 began investment to fall, the number of import
Europeans rose, and when it finally then seemed to go better came in 1883, the
sugar crisis; there was widespread massive discontent that previously an end
seemed to come over about 1900….
…. Most Indonesian families have emerged
around 1900, mostly descendants of inferior soldiers, adventurers, and only a
small portion came from officials and of officers. They were doomed to
subordination. Many Europeans emigrated to India or former military command –
or family circumstances or rehabilitation or simply with the ambition to
quickly make career and to get the boss to play against the oppressed, Tuan was
at its peak…
… This economic revival led to a completely
different time, there are millions risen from the ground, but there were also
lost millions due to the lack of stability and integrity. The economy in
Java and Madura was declining sharply, the decline was clearly visible, came
after 1901, although a small improvement Homegrown education (based on
European standards), the construction of irrigation works, a significant
increase in small industrialization and crafts, but this explained not get us
anywhere; because the colonial invaders had after all the Indian riches shipped
to their own country and the Indian Archipelago plundered….
…. As mentioned above was in the Dutch East
Indies society a large surplus of men emerged that was solved by living in
concubinage, especially at the lower-ranking soldiers were mingling with
Chinese or Indian women happen that frequently occurred, the concubine was in
Bali called Njai. But these women were by about upcoming European women
with their own clan, shunned as if they were scum; one had to keep seeing
her (Njai) as the subordinate that her boss had been willing
literally “everything”, and according to his wish. Then she
might never appear on the front porch, as there were guests she had silently
disappear into one of the outbuildings…
… There were some exceptions, but these were
severely criticized, especially when she was placed after her death on a
European bier, covered with a black shroud intended for Europeans. These as
Nyati designated women were usually of her parents or her husband bought, even
in some cases simply abandoned or given as a gift…
… Remember above all that this happened at a
time when slavery already had been abolished, but in the Dutch East Indies did
not matter fact, moreover, it was thought that this was the only method to
constantly keep abreast of the Indian environment, but yet so not too going
native again….
…. This concubine was the mother of the
Indo-group, her children were (only with the recognition of the man, and
that marrying the mother) European. For non-recognition by the
father, these children simply vanished in the bottom layer of Indian
society.
… Therefore, it was not surprising that the
majority of Indian women had several children who each carried the name of
their father if these are recognized by it, and those who were not recognized
by the father bore the surname of the mother…
… The recognized children formed together with
children from a mixed marriage a group neo Indo-Europeans with their European
names, only a small part was about in the top layer of European society, but
most came in the lower right, and joined by lack of good European education in
the group of Indo-paupers. Was often in the Dutch East Indies that an
Indo-European rushed printed by an influential family in a job, his name being
as Europeans was nothing, so they proceeded to steal, smuggle opium and or set
up gambling houses and selling women and Chinese girls for prostitution….
…. The unacknowledged children, wanted even
though they were not recognized by their European Father yet carry a European
name, who at that time was a guarantee for a good life in the colonial society.
…In other words, “Indonesians” have
emerged from the 19th century, as the descendants of native traitors,
collaborators and shot from concubinage children of French mercenaries from
Dutch, Portuguese and British soldiers of lower rank and position, and from
import Chinese and proto-Malays, who by the then colonial government were
command to go into the Indish mob in order to change the “indigenous
people.”
… Among these sprouted from concubinage
children emerged in the mid-18th century, an identity crisis, because a
substantial portion of their agents at the time their offspring fathered by
native women of contempt or otherwise did not want to acknowledge as
their legitimate children.
… Therefore, these children later gave himself
a fictitious or misleading name of their alleged agent (s). Instead of the
Simonis “Thomis”, “Rhemrev” came rather
Vermehr (Vermeer), “Frederick” instead of Veenstra,
“Tönges” instead of “Teunissen”, “van Bakel”
instead of “Brakel”, “Rellum” instead of
“Muller”, Redlum instead of Mulder etc. This group was in spite of
their own crooked talk and coquettish ways surprisingly pleased with himself,
and it was not surprising that the (white-collar) crime was very high
in this group….
…. 1880s lived a large part of the
Indo’s impoverished in the kampong (although he was seen as a European);
or at the edge of the village, or in the former Indo-specific areas in which
the current Indonesian sports especially Persilat combat style found their
emerged as the Kemajoran style (in Batavia); Krambangan (in
Surabaya), or Karangbidara (Semarang), Buntet pesantren pinggir
laut (Bandung), and among these groups stormed the rampant crime. This led
to (village) gangs and splinter groups that terrorized the entire
environment through blackmail and violence. To distinguish themselves from
other gangs they gave their clique a name…
… Thus arose the names of the Indonesian
Malaysian sports-systems such as Setia Hati (Kemajoran) Cikalong,
Cimande, Jago, Kalajengking Hitam, silit tuo etc., which is very clearly
Bersilat, Persilat or Mersilat, all a potnat arose from a “mish-mash
of neo-Indonesian sports, including borrowed from the Chinese martial arts
“Pah-Kua” or “Chuan Fa”, Karate or proprietary systems that
are more akin to Japanese sports and in construction and engineering for the
most part here in existence, with the only difference low flexible attitude.
Clearly, therefore, that the Indonesian martial arts in or around 1900 arose
and cursed with Malaysian influences which in fact all one and the same….
…. Pencak-Silat is in reality quite different
from what in Indonesia since the 19th century, is practiced under this name. *
Think rather not go back to the impoverishment of yesteryear, especially not to
the Indo-neighbourhoods as Kemajoran and Krambangan and Karangbidara etc.,
citing the Indo-mentioned neighbourhoods as their Apprenticeship and their
background.
THE MISCONDUCT
In Kropak
ewah-ewahan Ida-Bagus Kiyai (1785) is about the Indian misconduct at
the time of colonization the following statement:
“The nature of the Indian population has
become cowardly and weak, caused them by the colonial rulers that they had
chosen from the beginning peremptorily. In particular, the degree of servility
which they exercise well for them does not know his opponent. They dare not
open confrontation to go against the injustice that was done to them, so that
each one of you like it or not, those standing by their white rulers more on
their own initiative thus doomed his own life away to make freely. And of
solidarity that used to be the essential link of mutual brotherhood and unity
of the village “Gotong-Ròyòng” (= mutual cooperation), is
completely shattered and has given free reign selfishness….
…. Despite the pledge allegiance to each
other, sealed with a ritual use by slaughtering a rooster, to assist one
another in the consequences to face together, always ready to assist each
other, there was always someone in the group who committed treason against
their own tribal leader, hoping as appropriate to be rewarded with an important
appointment as superintendent etc., and keen on a colonial settlement even
eagerly betrayed their own kind, and if luck was with him waiting for them a
civil service appointment whether it was elevated to the king of a
village.”
Thus, says the doctrine of
“Vishnuh”
“All the king’s houses with the names, RADEN, RATU, SUSUHUNAN or
SULTAN, have been placed in that position by colonialists, after the
stakeholders (local collaborationist chiefs) had betrayed basely and
or expelled their king or leader. In common cases were all royal progenies
cowardly murdered (thus attacked in the back) with the help of these
indigenous stakeholders (so that’s Ratu or Raden, sultans). ..
…All the betrayal is just in the blood and
passes from one generation to the next over, until the moment when the next
generation recognizes the affected betrayal and actually tried with all his
might not to make the same mistakes as their parents again, and how difficult
also are there do everything to those who have suffered from the massive public
betrayal to rehabilitate. Only then will the circle of curse will be broken.
Until this rehabilitation has not taken place, the next generation of
Indonesians whose majority descended from former native traitors will be
constantly feel the curse. But if they do not want to see the facts mentioned
under eyes they will never know the spiritual peace and quiet. Hopefully, once
they realize that they must put a step aside first before they can obtain
forgiveness of the actual ancestors.”
Note:
“The
remembrance of ancestors globally speaking, is not a pointless task, but rather
meaningful. Because remembering is a task and mission which is true for all of
us. Doing flowering of freedom and respect for all that is and was, promoting
justice and security, loyalty, unity, trust in the sense of being human
including their surrounding society that all first the commemoration need to go
in advance.”
THE SUPPRESSION TRAUMA OF TIME
AGO
The progenies and lineal descendants, so the remains of former exiled Hindu
ancestors, have a deep-seated resentment of their Indian origin renounced, but
by such conduct one breaks no bloodline, because what ancestors in ancient
times the Indian Archipelago is done cannot be undone by vengeful thoughts.
E.g.:. By renouncing the bloodline, one does not obtain a new life, history and
the like.
… Oppression has always played a vital role in
so-called Indian environments because they come from a colonial society in
which power relations are important. So, did most of the officers recruited in
their own country for nothing, but in the Indian Archipelago they played great
Sultan where they are on the native citizens willingly fulfilling their
frustrations.
… Especially indigenous women had a tough time
because they were in fact used by the colonialists and his native helpers
if (sex) slaves. The Javanese, Balinese and other native women had a
unique way to escape their daily worries, miseries and humiliations. This they
did as follows, by being passive, or immunize, so the bodily and mental
violence she was permanently affected by their tormentors in each case did not
affect their personality….
…. The majority of Indonesians at that time
was to pursuit of profit from. One advantage they did only too happy, as long
as they were able to earn something, whether a result of their own countrymen
was cheating or not. Their willingness to cooperate was mostly dependent on
what was going to pick. However, there was little to get somewhere, one did not
expect much from them, but it was worth it then was no effort or resources to
get their spoils whatever was beaten on the hook.
… It was formerly the Indian Archipelago
with a raiding party. Intrigue, envy, rivalry and betrayal were then quickly
look around the corner, what occurred on several occasions, and as always still
occurs as a result of urbanization in this current time. The selfish
institution that characterizes the nature of the Eurasians, they do not have a
foreign inherited, but are exactly become the image of their former oppressors,
which they make conscious abuse of their Dutch-Indian origin with a view to
their purpose and the European ignorance about the true background of
Indonesian previous history…..
…. More than three-quarters of Indonesians are
ignorant about their own culture as a result of ancestral expulsions and
repressions by former colonial rulers. The current Indonesian man suffering
from a colonial imperialist desire for more, and only gather and collect
according to the NIC (Neo-Indonesian-Colonialism.) In short!
Over the past atrocities they prefer silent as the grave. And from who do you
think Indonesians have learned cowardice, land theft, malice,
oppression, discrimination, baseness and steal from other people’s, possessions
and goods? Of course, the colonialists and no one else. Crooks help
Crooks, and indoors, they like to do with gossip and bombard each other with
tales about sorcery….
…. The name and the rise of the new type of
nation that from the beginning of the colonial imperialism has emerged
especially in the 18th century in the East (Indonesia) states since
1945 officially Indonesians, so the descendants of colonial domination. The
oppressed and the outcasts of “at the time” are the oppressors of
“now”, because the former oppressor gave the guard over to the
neo-suppressor. And when the Indonesian population of the Indian Archipelago
was once a fact she did enthusiastically and happily along, whether or not with
their rulers, to change, destruction and annexation of the remaining
established Indian Association. At that time, the Indonesian people, driven by
greed, selfishness and power madness, void of understanding, nor was attached
importance to the Indian culture and background. It was a time of “suits
and have”. The Indonesian people was doing exactly the same mass as its
rulers also at that time was doing namely; ….
– grab the natives what you can catch
“;
-if you pay us only tribute.
– “Write what you want to write”;
– If you only protect our method.
– “change the history and infrastructure at its discretion or
Western-style” – as long as you stay far from us.
– “Take the example of the Renaissance;
– Because it’s now or never again.”
THE COOL MOVES
It is certainly very fascinating to see how
Indonesians can deal with their artistry and their degree of creativity is very
nice; low flexible attitude; graceful movements peculiar to Orientals;
Beautiful antics; Beautiful out-fit; Eastern music; Eastern atmosphere, often
taking a mystical story to pass, and usually with a noble touch; some rumbling
with history, a little waving of antique Indian weapons, Epaulettes, titles,
Ribbons and Badges galore…
… They are like parrots, because it is there
all beautiful and colourful to see to pick the Westerner which are little used
in their country.
… And since the announcement that a Gurubesar
of the Vishnuh-Society is established in 1980 in Europe, arose in Indonesia new
fighting styles, perguruans, Pukulan organizations and unions such as
mushrooms, and it was raining ever since titles such as Pendekars and guru
besars in the villages.
… Do you want to enter the title
“guru Besar” or “Pendekar”, go to Indonesia where you can
buy this title just saying that you can begin a gym
in the Netherlands or abroad. This Indonesian scene reminiscent of India where
one behind almost every tree takes a few gurus in lotus posture, and where
almost from every corner an Avatar is ready to show off, and it also can attack
all kinds of tricks.
“TACKLE IS PLEASANT, BUT TO GET IS THE
ART
1. The name Pencak-Silat is coined in the year 185 by the Vishnuh-Society
itself.
2. The Pencak Silat techniques have been
developed during the 2nd to the 7th century and contained in 10 styles by
members of the Vishnuh-Society.
The name Pencak-Silat and its content is one of
the developed and pristine Pusaka of the Vishnuh-Society and has been preserved
in its original form. “The” Pencak-Silat “is our GREAT CULTURAL
heirloom and should never be used for personal interest and for something for
which it was not intended. Accordingly, the Vishnuh-Society does not think to
the infringement of its ancestral name Pencak-Silat to set impunity.
Therefore, its Babhatan honourable and not comparable to what happened in the
past by the actions with the colonialists and association of indigenous
traitors of the Indian Archipelago, where they went out at night rubbing in the
rear to raiding villages, to torture innocent people, murder and
plunder them in order to be better on behalf of their holy faith?
However, change of the name for the martial arts
which are currently practiced under the name of Pencak Silat, is no disgrace.
But everyone who continues abusing the name Pencak Silat for his invented
martial arts actually committing sacrilege, and that’s just shame.
… Who may or may not have been responsible for
the abuse of the name Pencak-Silat, the fallacy and launched is no longer
relevant. Much talk is unnecessary, but rather already beginning to formulate
name for your martial arts into the line with the Pukulan or Mersilat /
Persilat and into Indonesian, Western, or according to its own model; this is,
after all, honourable and acceptable in place of using a centuries old
name whose archipelese history shows that the development of the authentic “Pencak
Silat-” a lot ancestral suffering, betrayal, blood and tears thereto have
gone before.
… The name Penca(k)-Silat is already reserved
in bygone times for all the ancestors, which unfortunately by the treachery of
their former land and ilk cannot retell their own life.
DEJAVU ….
And regarding the people present there? Please note, it is not currently the
overseas powers that controlling and ruin the Indian
Archipelago to their idea, but the destruction of Indonesia is currently
done entirely by Indonesians. Apart from the poor and disadvantaged Indian
population over there, now renewed silenced and thus has no right to speak, is
currently all in Indonesia torn 90%, destroyed and ruined as a result of the
greed of indigenous power mongers, and 10% by Euro-colonial imperialism. Almost
nothing is more Indian. Thus, the predicate East Indian in no way Indonesians
nor applicable to Eurasians. After all, their ancestors had previously
collaborated on oppression and destruction of the Indian order of time and
unfortunately the progenies of these nestled in the footsteps of
their greedy ancestors.
… The total destruction of the Indian
Archipelago is therefore already ushered in a long time ……. Kuwalat!….
…. And what the Surinamese Javanese concerns
regarding their perception of the Pencak Silat, and their ancestral culture,
which is almost all of the same ilk. Given the nonchalant behaviour of Javanese
immigrants in the early days of their settlement in
Suriname (08-08-1890) compared to their ancestral history and
civilization, was the passing of the Pencak Silat to this community has never
been an option of the Vishnuh-Society.
… The former illiterate Indonesian immigrants
who left their native village behind for a new life overseas, saw the
distant Suriname as the ultimate alternative to resettle and to relive the
former Muslim tyranny. Unfortunately, this group has taken their superstitious
foolishness and Islamic doctrine to Suriname and adapted completely renewed and
applied couched to their street. That’s what is so naming Indonesian Surinamese
today manifest as Pencak-Silat in Suriname can undoubtedly be considered as the
aping of a deformed Indian product by Indonesians….
…. Especially the fact that discrimination is
still very alive in the Surinamese Javanese communities has the Vishnuh-Society
from the beginning decide to largely to distance themselves from this retarded
people. And effecting a union with believers (Muslims in this
case) means wasted time, permanent misery and spiritual poverty.
… Pencak Silat, above all, does not lend
itself to nations with unfriendly human thinking. As a striking example, I
mention the Indonesian ancestors of the current generation Surinamese Javanese
background, their ancestors had learned nothing from their past. This is clear
from the fact that in their desire for money power and self-aggrandizement
unfortunately have continued the behaviour and rules of their former oppressors
in their new homeland, Suriname, where in the course of time has spread like a
dirty oil slick in their own ranks…
… The majority of these Javanese contractors
has indeed from the misery hastily packed up and the offer of the Dutch
colonialists at the time eagerly adopted to go elsewhere in the world try their
luck. On “Allah” then they could not build, who never gave home
anyway. Their worship of the former hated Archipelese Muslim Occupiers can be
regarded as the unstable behaviour of slime balls….
…. Themselves well occur to outsiders is a
typical religious property that is inherited by their descendants, and the
glorification of Indonesia through a part of the Surinamese Javanese who are
apparently very attached to Indonesia would be better go back there so they can
might be better at home. Largely in their propaganda films is often referred to
Surinamese Javanese from Indonesia. This is highly unlikely since their
ancestors fled from Indonesia. They are therefore in fact no more Javanese
nor Indonesians, but they are now Surinamese with a brief Javanese background,
and nothing more…
… The current generation behaves to the
outside world as fanatical Muslims, while additionally in moderation kinds of
impurities, whether secretly, and they blow to appropriately and
inappropriately with all winds. These are all realities in their custom Islam
faith with their tasty satay babi who also richly is suffused with “sambal
pitjel” (spicy peanut sauce.) This will “Gusti Allah”
probably not like it. Allah will not allow that sanctimonious Quran worshipers
are welcomed into the Walhallah, soaked with impure blood and pork. But why the
feedback and reference to Indonesia? This is explained as “the traitor
blood is thicker only where it can crawl.” This proves once again! The
vipers, treacherous behaviour and unstable nature is evident in her genes.
Consequently, we never have place for these so-called Javanese Muslim
brothers…..
…. People who were tongue angry, the Gurubesar
and the Vishnuh-Society designated as “a relic of the Jungle
and forest Javanese”, because we respect the Adat and the
Pencak-Silat from our ancestors, who would not wish to provide for
competition within the meaning of the sport.
… The Vishnuh-Society does not belong to the
category of city Javanese, or traitors, who did not hesitate to sell their own
family when it suits them, exactly like their ancestors in Indonesia
have done in colonial times for its own benefit.
And what that Surinamese city Javanese concerns;
betrayal and hypocritical humility is she just in the blood, to declare as the
legacy of their heels licking ancestors, known to us as racists of the 1st
class and unreliable at first hand. Many of them behave nowadays supposedly
patriotic and nationalistic, and some behave towards their compatriots almost
sweet and tolerant. But appearances are deceptive, the vast majority is still
only to trust as long as you see them….
…. We indeed love the Jungle. This is our home
and neighbourhood, but leave everything to the Vishnuh-Society what is hers. We
Vishnuïsten (read Vishnoewisten) are in abundance and are ready
anywhere where one does not expect us.
… Time formerly been so that we can be no more
Javanese, but we consider ourselves as Earthlings of Indian, Javanese, African
and Dutch descent with even in the possession of our poesaka, namely family
chronicles, literature and culture.
… Although the current generation of
Vishnuh-Society through the centuries has become multi-cultural, we are
emotionally and spiritually firmly fixed to each other. Ethnicity and race are
unimportant for us, we are a big family even though many of us ranging from very
dark tinted to white. Racial Discrimination is at the Vishnuh-Society does not
arise.
… It makes the members of the society no
matter where they originated or where they come from, we feel all Javanese. The
Javanese people with straight hair with slightly tinted dark skin as before has
been on the Indian archipelago is today no more. Whether it be Indonesians,
Surinamese, Antillean, Dutch, etc. with a brief Javanese (=
Indian) background….
…. “We” are earthlings and
Vishnuïst, we are jointly building the Vishnuïsme according to the empiricist
doctrine of Vishnuh-Society as already centuries ago committed in a
scriptural provision by her. We are, after all, all earthlings and be having
another, and furthermore, for better and for worse support each other in word
and deed.
… In short: “The Vishnuh-Society is
peaceful in nature.” Admittedly we were in the recent past in regular
contact with malicious groups who thought they could mess with us. But on a
good day had these, thanks to their earthly curiosity and partly by their
“extra-long fingers” in their last breath heard a whizz of
a klewang. Then we have never had any problems with them.
… The message (= peace with all
men) of the Vishnuh-Society is happy well understood and further penetrated
all native ranks! We are all peace loving and forgiving to the extent possible
….. But once the gravedigger buried the body of the enemy deeply and the last
sod above has tamped, up until then, we are able to complete forgiveness and
have peace with the counterparty because from that angle is no longer a risk to
us.
…. The Vishnuh-Society use only its right to
defend destructive as a preventive measure, in order to insure liveability for
its members until well into the future. We do not belong to the category of
people, who by virtue of their faith to all who want to hear it will
eulogize “forgiveness, respect and peace”, while they are beast
in everyday life and most are keen to create people’s lives very sour as a by
their God imposed daily duty. These pious rascals usually very angrily
screaming “Hold the thief”, but in one way or another, it does not
penetrate to them that the referred yell relates to themselves.
Women and children often sit along the side of a
river flowing through our village, busy with their daily concerns include doing
laundry, bathing and washing. Also, they are constantly tracking during their
everyday activities turn off the area to danger, and in common cases, they are
regularly deployed to act as scouts or as a lookout. But when a confrontation
with native predators is unavoidable, women are crueller than the men. This has
proven time and again in all those years when the interior of Suriname was
subject to private wars by various gangs in which some formidable opponents
came too close to our community to settle their quarrels.
Our security was at stake, and therefore we only
have a solution that is “Babhatan” which almost everyone (all
able-bodied adults and adolescents) also all empowered girls and women
participated. Unity is strength. Life and survival we do together, as the
empiricism in the course of time has taught us that it is precisely women in
general are more thorough than men. Our martial women do not usually miss when
it comes on. In hostile confrontations almost always flows the blood of our
enemy into our camps. This has now almost always resulted in destruction of the
aggressor and who has requested.
… He who seeks will find. However, the
Vishnuh-Society would not be victim of surprise and molestation by government
thugs or other wandering native and exotic scum. The society knows very well
that her survivors throughout their lives then will run around whining of
sadness, like the Moiwana survivors around November 29, 1986 were surprised by
Satanic aggression of their own species (the Surinamese government
rabble); villagers including children, women and men, by government troops
killed in cold blood or slaughtered like animals. This disturbed pious folk
group that act on the authority of the Government of Suriname as eliminator,
humans and animals have to be careful….
…. One is his life in the Surinamese interior
in no way more certain when one falls into the hands of the numb part of the
Surinamese population. They look peaceful and often sweet, timid and kind, but
in the meantime they (Surinam government and soldiers) are worse than
wild beasts. And from whom they have learned the atrocities that they have
applied to the Surinamese citizens? This they have learned from their former
overlords, the colonialists and the slave drivers.
… The Surinamese government and its police and
justice we can never, ever count, not that we’re waiting for their assistance,
but some parts of the interior are very difficult to access, where danger is
lurking everywhere. By the time that actually help comes from the government
side, the helpers are killed on the road or the ice age again dawned.
… The government does not wish to engage in
domestic disputes and matters which it still has no control. Besides, the
central government feels in her selfishness is not responsible for how heavily
armed militias by indigenous aboriginal peoples are kept and brought to justice,
it is far from their bed show!…
…. Here too in the Surinamese jungle and in
the Amazon jungle employs only the law of the jungle, it is “survive or be
slain”, and in exceptional cases, by default it is “consume or be
consumed.”
… In all cases we come “out of
nowhere” and are always ready to protect our people against
malicious people, all in order to prevent annexation and atrocities by
intruders on our community. The Vishnuh-Society for security reasons surrounded
by her Warrior Guild, which is always combative and trained to distinguish
Innocent and guilty people. The purpose manageable proposition of which is,
“Hard but Righteous.”…
…. The Vishnuh-Society has no cell complex or
prison where imprisoned usurpers may be imprisoned. This is because
incarceration of living beings does not fit within the ideology and philosophy
of the Vishnuh-Society.
… The Vishnuh-Society is strongly
opposed to detention of living beings in general, regardless of the severity of
the crimes.
… The Vishnuh-Society also does not wish to
engage in colonialist process including human rights abuses and slavery nor
will stoop to beatings, torture or anything like that, as prisoners are
normally handled by a large part of believing mankind. Physical humiliation for
the Vishnuh-Society is unheard and a shame, because these things do not
fit into the philosophy of the Vishnuh-Society.
… Furthermore, it is also not worth
it to feed prisoners because it is unheard of to feed the enemy. But since the
Vishnuh-Society seasonal leads a nomadic existence between two
countries (Brazil and Suriname), she can therefore also
no afford to lugging around with alien invaders: because in order to
avoid the danger towards our community, our attackers never leave alive our
territory. We do not take no risks in order to be later attacked in the
back! … This means in short: “It is as usually at fault “Head
off and Ready.” And we don’t mess around with the human body, but is well
spent, because the lifeless body are usually let for consumption for the
animals in the wild.
Thus, saithe the doctrine of Vishnuh:
“Who is guilty will hear very soon only once a whizz of a klewang , and
then one will hear nothing more of life.”
Foreigners will
soon enough find out why the Vishnuh-Society outsiders, who in Suriname and
Brazil by chance wanders into her neighbourhood, strictly forbids to film or
photograph its members.
… Every nation has the right of
self-determination and the right to privacy. In addition, each ethnic group has
the right of self-defence and protection of its culture.
… We also have a civilization and a
vision of life! There are people everywhere who simply prefer to prevail to
keep themselves instead of to comply epigonism based on the hypocrisy of
government philosophy. Therefore, takes the Vishnuh-Society For safety reasons
the necessary caution, because man is the most dangerous predator walking
around on this planet!
… Further, the Vishnuh-Society is independent
and capable of making an honest assessment of who is and who is not wrong.
Whoever enters uninvited or without permission our territory, awaits the person
who intentionally committed the error a very unpleasant surprise. This purpose
of deterring adventurers and wicked to avoid future recurrences….
…. Who does not want to hear must feel
“is also one of our mottos! The Vishnuh-Society advises everyone to
interfere with their own business and their own things instead of
stabbing their nose into other people’s worries. In contrast the
Vishnuh-Society welcomes only righteous earth dwellers, from all over the
world, who are in possession of a written agreement (on a notarial
deed) with a signature and a stamp of the family seal of the Gurubesar
Lancar Ida-Bagus / R.R.Purperhart according fulfill the deepest meaning of the
word “Earthling” as scriptural defined by the Vishnuh-Society.
But ….. whoever wants to watch monkeys have to go to a zoo!
Who are actually earth dwellers?
Earthlings are
people who:
1. – living beings, the light in the eyes award
2. – are honest with themselves and especially
against his fellow men,
3. – Keep away from religious-like colonialist
behaviour,
4. – Keep away from conceit, arrogance and
discrimination,
5. – Abstain from greed and selfishness,
6. – Have a sense of responsibility for his
fellow men,
7. – Respect for Nature and Life,
8. – Loyal, faithful and steadfast mind,
9. – Know no distinction of race, rank, class,
ethnicity, religious (read political) beliefs.
The nine listed above (9) features are
the hallmarks of righteous Earthlings. And for those who hold to this is the
Vishnuh-Society their best friend and confidant.
Thus, says the doctrine of Vishnuh:
“Who does not want to hear our story should just buttoning his ears. And
who does not want to know the truth should not read our papers and books. And
if the shoe fits, wear it!”
Although the Vishnuh-Society now has access to
improved consumer goods as well as all sorts of useful things than have it used
to be, they are also open to the latest technologies.
… In addition, the Society constantly
studying all kinds of useful things that benefit from its members in order to
increase the survivability of its members and at the same time to be informed
about everything that modernity entails and the world economy. We apply our
techniques in unusual materials and our theories are usually different from the
regular order, but forest technology or not, our equipment operates definitely
as the best. What we have achieved in the eyes of some, often labelled as old
chunky rust.
… But we do not worry about that, we are
certainly happy and satisfied with what we have done. We can at least continue
to strengthen our position, giving a better place in the adult world and
therefore our life chances and knowledge ever stabilize.
… What does the famous proverb talk about
again? “He that cannot keep a penny Shall never have many.” As
long as we are happy and satisfied with what we have and can survive is for us
more than enough.
By Adhipati: P. Amad Bolkiah on
behalf of the Vishnuh-Society
Note Well:
The
Vishnuh-Society does not aim to change the world, but who wants to be a member
will have to follow our procedure. Criticize our admission policy / rules is
pointless. We do not wait for adventurers and not to other persons and
pedantic like. We welcome only earth dwellers. But who is fearless and sincere
spirit and have no bad intentions and wishes to be admitted to the
Vishnuh-Society, will be received as a full member. Who really wants to learn
Pencak-Silat will be subject to the rules, norms and values and the Adat of the Vishnuh-Society.
changes
Reserved
FINI
o.v.v. donation Vishnuh-Society to Den
Helder (The Netherlands) stating your name, address or telephone number.
Thank you in advance.
Bhima
-Ter bescherming van de originele uitgave
zijn alle op deze site geplaatste boeken van het Vishnuh-Genootschap gecodeerd
weergegeven en ingekort (zie boek “Alleen de Natuur Leeft eeuwig”.)
Zo zegt de leer van “Vishnuh”:
“Hoop doet leven ontstaan en het einde des levens is….de
“dood”. De “dood” is moedig en onverslaanbaar, want hij
vreest niets en niemand,….. zelfs de “dood” vreest hij niet. Daarom
doet de mens er zeer onverstandig aan, indien zij de dood wel zou vrezen, want
de dood is in elk van ons aanwezig. Ieder heeft de dood in zich als
levensgezel. Leven en Dood zijn elementen van het leven die onlosmakelijk aan
elkaar zijn verbonden. Immers; alle natuurwezens maken deel uit van leven en
dood”.
De tocht over de Oceaan had veel levens gekost, zodoende noemde het uitgeweken
Indiaase volk het eiland waar ze aanspoelden “Bali”, dat Sanskriet is
voor “hel c.q. verdoemplaats”, want de mensen konden slechts rouwen
om het grote offer dat zij moesten brengen voor hun nieuwverworven vrijheid.
DE GUNUNG PENU’LISAN, HET EERSTE KLOOSTER OP BALI;
Op Bali bouwden de Vishnuïsten anno 145 hun eerste klooster dicht bij een
berg, die genoemd is naar de mahapanditòh tulis (Hogepriester van de
schrijversgilde van het Vishnuh-Genootschap) die Penu heette.
Mahapanditòh Penu liet hiertoe een inscriptie aanbrengen aan de voet van de
moederrots ten westen van dit klooster:
“Ca Ayamah vyapasrayah tarih pandhi Yamanha pengayoman adhibhutam
bhutanam, somadhya ca pranam-agnih cak aphi-vibhu-athma vibuti’s arnisathi
atmakam-vidhana vikarma vivashan lakmi grahena suryaloki vihitam Vishnur
Acyutha ca adhibutam, Vishnuh acyutha ca acyutha Vishnuh nah”. Vayam
asya Vishnur jnatva na antah rakasya anagha bhavah . Vayam tasya purve
na-kascit bhayam. Vayam asya ekam tyajet, iti bhumitala-lokan ing asmakan dhas
pranasyati. Bhava dhrtih atmakam, asmakan Visno” .
Betekenis ”Vrij vertaald:
In aanwezigheid van onze stamvader priester Yamanah treden wij op als
beschermer van elk levend wezen en de Baarlijke Natuur. Het daglicht is mijn
getuige, want daglicht is Levensenergie en levensenergie is geest. Leven
ontstaat uit de inwendige krachtbron der Natuur, het levensvuur van elk
schepsel. Het wezen is sterfelijk, maar de Natuur is onfeilbaar, maar wie
Natuurregels overtreedt, zondigt tegen de Natuur die de schepper is van al
wat leeft en nog leven zal. Elk schepsel op zich is een individu, maar gezamenlijk
vormen wij het Natuurvolk. Wees uzelf, want Vishnuh is zichzelf en hij zal
altijd zichzelf blijven. Blijf Vishnuh trouw. Wij zijn Vishnuïst en kennen
geen grenzen met betrekking tot het verdedigen van een onschuldig wezen en
voorts zijn wij slechts voor één ding bang,dat is,dat de hemel op onze hoofd
valt.”
Zo zegt de leer van “Vishnuh”:
“De dodenakkers liggen vol mensen die dachten dat zij onmisbaar waren
en bijwijlen weten doden niet dat zij in een ijlstoffelijke dimensie verkeren
en dat hun gebeente aan het verbleken zijn. Levende wezens zijn opgebouwd uit
stof, zo zal een elk zodra de tijd daar is- wederom tot stof overgaan. Een
ieder zal dit lot alleen moeten ondergaan, de weg van al het vlees (de
dood) is oneindig en uitzichtloos. Levende wezens zullen toch ooit eens
onherroepelijk tot stof vergaan, want stof zijt men en tot stof zal alles
wederkeren. Bedenk dat aan het eind der jaren iedereen deze weg zelf zal
moeten ervaren of doorstaan.”
In dit boek wordt voorhands kort ingegaan op de beschrijving van het vroegere
Java (JAWI) en andere oude beschavingen op de Archipel. Over het
ontstaan en de ontwikkeling van de gehele Archipel zal hier slechts beperkt
blijven tot globale gegevens, omdat aan Java en andere delen van Nieuw-Indië
elk voor zich een aparte boek is gewijd.
JAVA
Rond 145 n.chr., zette Indiase immigranten voet aan wal op de Indische archipel
en hebben de grote gebieden gecultiveerd en ingericht naar Indiaas model. JAVA
is genoemd naar het dorpshoofd (JHANYA-WHI afgekort JHA-WHI; spreek uit
JAWIE), die met zijn gevolg als eerste van een grote stroom immigranten zich
vestigden op dit lange en smalle eiland. Van West naar Oost is dit eiland
doorsneden door grote en hoge bergen. De pieken van de meeste bergen waren
enorm hoog en bereikten zelfs een hoogte van 3000 tot 5000 meter. De allerhoogste
Berg werd Shi-maru genoemd. Deze naam is afgeleid naar het volk, dat zich
thuisvoelde tussen deze actieve vulkaan en geen hinder scheen te ondervinden
van de erupties van de 200 honderd actieve vulkanen.
DE STAMNAAM ontstaat……
In India, het land van herkomst, werd de naam van een stam voorafgegaan door de
drie eerste letters van hun hoofdgod, samengevoegd met de plaatsnaam van hun
woonplaats. De Shi-maru stammen waren van oudsher Shiva aanhangers. Zij
verlieten India met medeneming van hun vroegere goden waaronder Shiva de
zonnegod. Op de Indische Archipel veranderden zij deze naam in
JHA-Whi’s (Javanen), geassiocieerd met de naam van hun nieuwe grondgebied
die vernoemd is naar hun nieuwe heerser JHANYA-WHI of afgekort
JHA-WHI (JAVA). Vanafdien ontstonden de talrijke Javaanse volkeren
op Java die later verspreidt over de archipel een nieuw bestaan opbouwden.
De Moesson winden bepaalden het klimaat. De westmoesson (regen
tijd)begon medio december tot midden april en de oostmoesson (droge
tijd)van mei tot oktober. In tegenstelling tot de andere eilanden kwamen daar
geen wervelwinden voor. Vervolgens had Java een zeer rijke fauna van grote
dieren zoals tijgers, bantengs, krokodillen, neushoorns en gevleugelde
diersoorten waren er in alle kleuren, vormen en soorten evenals de overvloed
van insecten.
Het Vishnuh-Genootschap telde er 8000 plantensoorten en ook de flora van boomsoorten
die nuttig en zeer kostbaar waren zoals teak, klopoh (kokos), kina,
bamboe. En omdat er op Java grote bergen huisden ontstond ten gevolge hiervan
de vier (4) planten gebieden n.l. de zone waar echt alles kan groeien en
gecultiveerd kan worden tot op 600 meter vlakte, vervolgens de zone voor de
aanwas van koffie, kina, en thee. Deze tweede vlakte kenmerkt zich van de
andere waarvan de lucht koeler is en derhalve zeer geschikt voor de hierboven
genoemde gewassen.
De derde zone is een steppe, een uitgestrekte grasvlakte en de vierde zone is
een alpinezone waar ijzerhoutboomsoorten groeiden, dit waren erg kostbare houtsoorten
toendertijd, evenals de Javaanse edelweis, die in vele soorten voorkwamen.
s’nachts vroor het in het hele gebied tot minstens 5 graden onder nul.
De Jha-whi’s (=Javanen) cultiveerden het gebied
Jhawhi (JAVA) en bracht het tot ontwikkeling met klassieke Indiase
invloeden in tegenstelling tot de 14de en de 15de eeuw waarin men zich door
buitenlandse invloeden van de klassieke beleving ging distantiëren.
In de 3de eeuw bouwden de Javanen op het Dieng-plateau bij Wonosobo 350
tempels ter ere van hun God Shi-va (Shiva), die deel uitmaakte van hun
cultuur. Anno 317 werd onder het bewind van de machtige Hindu-boeddhistische
vorstenhuis Cailendra begonnen met het mooier maken van deze
Candi’s (tempels) en werden de Shi-va tempels groter en mooier gemaakt.
Nadat dit voltooid was in 328 na.chr. startten zij in 389 met de bouw van de
BOROBUDUR en de Prambanan.
Dat het hindu-boeddhistische vorstenhuis de Cailendra’s machtig was, was
niet alleen aan de tempel te zien, doch ook aan het feit dat ze als soeverein
tevens over Cambodja heersten, maar tijdens de bouw slonk de macht waarna de
nog machtige Sanjaya dynastieën de bouw van deze tempel voltooiden.
DE BOROBUDUR
Allereerst was er de Shiva-tempel Mendut genoemd naar de Hindu-Boeddhistische
Priester (genaamd Mendut of Pendut) evenals de vlakte waarop zij
werd gebouwd. Men maakte gebruik van andesiet en vulkanische tufsteen, dit
werd over een kern van baksteen gebouwd, dit alles werd een soort platform. In
389 werd begonnen met de bouw van de Borobudur, de grootste Hindu-Boeddhistische
Stoepa ter wereld die uit zeven lagen bestaat en waarvan alleen de bovenste
laag voor gebruik beschikbaar en betreedbaar is gemaakt.
Voor de bouw van deze tempel werd voor een terrein gekozen die een kern van
aarde bevat in de vorm van een twee-toppige heuvel zodat het mogelijk werd
het reusachtige bouwwerk zoals gepland uit zeven lagen op te trekken. De
bedoeling om direct na de voltooiing van iedere bouwsel (etage) het
dal ertussen op te vullen is goed doordacht, blijkt uit de keuze van het
gebied waarop de Borobudur zijn grondvesten heeft.
Uit de leerboeken van het Vishnuh-Genootschap blijkt, dat de Borobudur vanaf
de laagste tot de hoogste of zevende laag in totaal 4009 verhalende reliefs
bezit, allen hebben een betekenis van grote waarde, elk teken verwijst naar
het verleden of naar het heden. De rondgaande terrassen die rondlopend met de
wijzers van de klok omhoog lopen stellen de twaalf treden van geestelijke
progressie voor, de binnenmuur dient altijd rechts te zitten, omdat dit voor
de Boeddhistische priesters de weg van het heil uitbeeldde en verklaarbaar
als een teken van respect.
De bouwers van deze tempel hadden, zeven niveau’s van materiële en geestelijke
bedrijvigheid in gedachten. Zo werd bij het ontwerpen van deze tempel rekening
gehouden met- de aanwezigheid van energie, de aanwezigheid van de structurele
vorm, de aanwezigheid van vormloosheid, de aanwezigheid van de heiligdommen
die onverwijld verderf en vernietiging zullen zaaien aan schenders en rovers
van relikwieën uit deze tempel, de aanwezigheid van de sleutel, de aanwezigheid
van de antwoorden en de “zeven” adviezen die het antwoord voor de
toekomst in zich herbergt.
… Deze tempel vertegenwoordigd het familie-bezit van 4009 dynastieën
waarvan sommigen tot het einde van de bouw nog leefden en de tempel als
schatkamer gebruikten, waar het ook oorspronkelijk voor bedoeld was, en aan
wie zij hun gehele familiegeheim, familie-geschiedenis, en
familie-erfstukken toevertrouwden ten behoeve van hun nageslachten. Voorts
herbergt deze tempel een legio ideeën, tradities en de geschiedschrijvingen
van een groot aantal bevolkingsgroepen.
De mooiste drie tempels bevinden zich op het binnenste plein; het hoofdgebouw
is gewijd aan Shiva, de andere twee aan respectievelijk Brahma en Vishnuh
deze twee zijn wel kleiner dan het hoofdgebouw. Omstreeks 930 na chr. verhuisde
het daarop wonende Sanjaya hof naar Oost-Java waarna de tempels ten gevolge
van sterke verwaarlozing het tijdperk van groot verval intrad. In 1584 vond
er een zware aardbeving plaats waardoor het geheel instortte, deze ruine’s
raakten daarop eveneens bedolven onder overwoekerend groen.
“In een der aantekeningen in de kropak van Kiyai (= kloosteroverste) IDA-BAGUS
Rakka stond de volgende notities. Het dak van de Borobudur is een mestvaalt
geworden en drukt niet meer datgene uit die onze voorvaderen/voorouders middels
schriftuurlijke bepaling in deze tempels hebben aangebracht en
uitgedrukt”.
De Archeologische Moord Op Grote Schaal
…Anno 1885 begon men met een restauratie door de Hollandse lijfarts van de
Sultan van Jogya, die de geornameerde stenen wel netjes op elkaar legde maar
alles wat hij zelf onbelangrijk achtte weggooide, hierdoor kwamen bouwelementen
van zes tempels door, onder en op elkaar te liggen. Deze tempel stond als
belangrijkste restauratie op de lijst van een nieuwe restauratie in 1918,
maar dit gebeurde op een minachtende achteloze manier, want gebeeldhouwde
panelen werden lukraak gebruikt waar dat maar uitkwam en wat niet paste werd
er wel even bijgehakt en of uitgehakt naar eigen idee ; door strenge
bezuinigingen werd de herbouw in 1930 stopgezet, de eigenlijke latere
restauratie bracht deze tempel terug in de neo-moderne vorm die het nu
heeft”.
Al deze vandalistische toestanden worden in de boeddhistische wereld beschouwd
als heiligschennis en disrespect jegens de voorouders. En zoals vanouds kan
dit alleen met bloed worden goed gemaakt…..
..In de loop der tijd hebben buitenlandse schatgravers in samenwerking met
binnenlandse grafschenners enorm veel waardevolle voorwerpen en sieraden van
onschatbare waarde uit de graven gestolen, zogenaamd voor onderzoek meegenomen
om later als souvenir te eindigen in een museum of privé-woning.
De Borobudur is inmiddels gerestaureerd doch niet exact zoals hij in het begin
was, bovendien hebben wetenschappelijke onderzoekers tezamen met de Indonesische
regering in 1965 een beschermende onderlaag weggehaald omdat men dacht dan
enkele mysteries te kunnen oplossen, gelukkig is deze tempel nog steeds even
mystiek als voorheen, bepaalde tekens en afbeeldingen zijn nog steeds een
raadsel voor de buitenwereld en hopelijk blijft dit ook zo; en de enigen die
licht in deze zaak kunnen brengen zijn de Vishnuh-priesters, en het is maar de
vraag of een van hen ooit bereid zal zijn het mysterie rond deze unieke tempel
op te lossen. Want de mensheid heeft uit nieuwsgierigheid en winstbejag al te
veel heiligdommen, en bouwwerken uit de oudheid geschonden en leeggeroofd,
denk maar eens aan Egyptische pyramiden, monumenten van de Inka’s, en andere
tempels over de gehele wereld.
Zo zegt de leer van vishnuh:
“Elk wezen bezit van nature het vermogen om te veranderen en om overeenkomstig
de omstandigheden zich daarnaar te gedragen, zich aan te passen en te
handelen, maar zij die zich laten leiden door utopia zal de tand des tijds niet
doorstaan. Het leven begint en eindigt met een individueel gevecht, want
middels het persoonlijk gevecht houdt de mens zich in leven, het leven is een
gevecht en het gevecht is van het leven, want als iemand zijn levensstroom
afsluit, zal deze erbarmelijk sterven”.
MIDDEN JAVA
Op Midden-Java vindt men vele tempels, bij Wonosobo is het Dieng-plateau, wat
bestond uit 200 sober versierde tempels gewijd aan Shiva, waarvan helaas nog
maar 8 over zijn, een van de overgebleven 8 tempels is de befaamde Candi Bhima,
dit plateau met tempels ligt op 2000 meter hoogte. Het Hindu-Balinese monument
Gunung Kawi (originele of oorspronkelijke berg) van Koning Udayana
uit de 10de eeuw is in rotsen uitgehouwen, de nissen zijn 7 meter hoog, in
het midden van deze nissen onder schijndeuren bevindt zich een put voor offers,
waarin een stenen kistje met negen vakjes zitten, het monument bevat de as van
verscheidene koningen die de directe afstammelingen waren van Koning Anak
Wungsu en diens tientallen vrouwen. Op hetzelfde terrein staat een even oud
Klooster eveneens uitgehouwen in de rotsen, deze plaats wordt in de boeken
van Vishnuh genoemd als een plaats van verering, en die hedendaags door de
Balinezen nog steeds alszodanig wordt gebruikt.
De eerste vorstin van Bali heette Sri-pande Sesari (anno 210). Deze
vorstin legde de basis van het Balinees welke rechtsstreeks werd afgeleid uit
het Sanskriet. Haar opvolgster 60 jaar later (280.n.chr.) was
Sri-Kesari die 40 jaar na haar kroning de troon overdroeg aan haar broer Adhipathi
Bhagwenda Varmmha in 320 n.chr. Anno 357 liet deze vorst uit het Sanskrit afgeleide
taal, wier basis anno 280 is vastgelegd door haar oudste zuster Sri-Pande
Sesari, “het Balinees”, uitroepen tot de nationale taal van
Bali (het land waar men niet verder kon dan naar de dood = de Zee werd,
zoals ik al eerder in dit boek heb beschreven, door de Balinezen vroeger
gezien als het “Dodenrijk”).
… Deze koning stierf in 371 n.chr. en werd opgevolgd door de vorst adhipati
Guna Priya en in het jaar 412 liet deze de Balinese taal vervangen door het
Javaans, nadat hij trouwde met een toen ontstane koninkrijk op
Java (Sri-Wijaja). Ter ere van dit huwelijk gaf hij een edict uit in het
Balinees en het Javaans. Het Balinees werd echter niet achteruitgezet, want
deze bleef de voertaal. Maar de officiële taal voor alle correspondenties was
het Javaans.
Deze dynastie werd in het jaar 500 opgevolgd door Bhupathi Dharmadaya. Nadat
deze vorst stierf anno 533, braken er onlusten uit onder het volk, zodat de
nieuwe vorstin Sri-Dharmadaya in 546 een edict uitgaf in het Balinees en de
meer dan een eeuw oude traditie, inzake de Javaanse taal wederom plaats maakte
voor het Balinees die immers tijdens het bewind van Bhupathi Gunapriya werd
uitgeroepen als de officiële hoftaal. Ook deze dynastie verging in 594 en
werd vervangen door Sri-Gunapriya met haar man Bhupathi Dharmapatni.
… Ook aan deze dynastie kwam een eind, en werden opgevolgd door Sri-Erlanggha
met haar echtgenoot een Balinees van adel Udhayana. Sri-Erlanggha had een
grote belangstelling voor filosofie, zwarte magie. Daarnaast beoefende zij
als leerlinge van de Penu-lisan (klooster van het Vishnuh-Genootschap bij
de berg Penulisan) de Picasaleer. Zij redde hierdoor wel vele mensenlevens
en versloeg menig vijand door die kennis, maar werd door haar toenemende
belangstelling voor duivelskunst door Pandhitoh Bhiyandhi verbannen. Desondanks
bleef zij verbannen in de bergen toch volharden in het kwaad, en zij stierf in
het jaar 670 temidden van de Bali-Siti (het inlandse volk dat zich in de
bergen terugtrok na de komst van de vele Indiërs op de Indische archipel). Later
in de geschiedenis werd zij berucht onder de naam Rangdha wier verhaal is
opgenomen in de Barong-dansen. Ook wordt zij afgespiegeld als de boze godin
Dhurgah.
DE JONGSTE TELG…
De jongste zoon uit die dynastie Adhipathi Anak Wungshu beklom de troon na
het overlijden van zijn vader Udhayana in 683 en trouwde 691 met een
Oost-Javaanse prinses Putri-Singosari en door dit huwelijk, die de
belangrijkste schakel was in een vorstenhuwelijk, werd hij in 696 gekroond als
vorst van Oost-Java alwaar hij 20 jaar regeerde. Bovendien was hij heerser over
een groot gedeelte van Bali. Hij was de koning die velerlei monumenten
stichtte. Doch in 723 stierf hij en zodoende de relatie tussen Java en Bali
voorgoed werd verstoord.
DE STRUCTUUR VAN DE MOJOPAHIT
De Mojopahit dynastie was een vereniging van Hindu-vorsten onder een noemer, en
bestond uit negen (9) dynastieën verspreid over de Archipel. Dit waren de
Klungkung dynastie, Karangashem dynastie, Mhengwi dynastie, Bhadung
dynastie (de nu geheten Den Pasar), de Bhangli dynastie, Ghianyar dynastie,
Bhuleleng dynastie en de Jembarang dynastie. Al de nageslachten van de
hiervoor genoemde dynastieën hebben evenals hun voorouders zich nooit
afgegeven aan de Islam. Later in de geschiedenis werd Bali een ware toevluchtsoord
voor de overgebleven adel, ten tijde van de opkomende Koloniale heerschappij.
In Bhadung kwam een rekruteringsoord voor inheemse slaven tot stand, die toen
heel normaal was voor de hollanders. Veel Balinezen werden tot slaven gemaakt,
verkocht en geëxporteerd naar bijna alle delen van de wereld, vooral de
vroegere Javaanse, Hindu- en andere inheemse adel heeft het erg zwaar moeten
ontgelden. Voormalige koninkrijken werden door de kolonialisten uitgemoord, verbannen
en een groot gedeelte van de 9 dynastieën werden tot slaven gemaakt en
doorverkocht aan de meest biedende kolonialist van destijds. Daardoor leven op
dit moment over de gehele wereld verspreidt nog nageslachten van deze oude
koninkrijken .
Balinese slaven waren zeer gewild, omdat zij mooi, ontwikkeld en goedmoedig
waren. In 1812 eisten twee Javaanse Raden’s de rechten van Bali op, dat waren
de vorsten Raden Buleleng en Rathu Kharangashem waarna de hollanders een strafexpeditie
uitzond om dezen de mond te snoeren.
Daarover zegt de leer van “Vishnuh”:
“Vergeving van hen die voorouderlijk verraad hebben gepleegd kan alleen
worden goedgemaakt door puputan te betrachten, dan pas geeft men daadwerkelijk
blijk van berouw ten opzichte van de voorouders die door hen verraden,
gemassacreerd en onderworpen werden met behulp van de vijand”.
DE KEDIRI-DYNASTIE
Zeshonderd jaar n. chr. ontstond op de Indische Archipel een dynastie die de
geschiedenis in zou gaan (6de tot de 10de eeuw) als een van de machtigste
koninkrijken die door het Vishnuh-Genootschap werd gesteund.
De Erlanggha dynastie is van balineze oorsprong en begon met kroonprins
Erlanggha die een halve Balinees was; Trouwde met een kleindochter van koning
Sindhuk die over het Oost-Javaanse eerste Mataram rijk heerste, gelegen in de
rijke valleien van de Brantas- en de Solo rivier. Anno 670 n.chr. liet deze een
inscriptie na (in het huidige Malang) waarop hij een gedenkteken
liet uitbrengen bedoeld als dank aan zijn Hindu-buddhistische voorouders; de
rechtstreekse afstammelingen van Vishnuh.
… Zeven Vishnuh generaties waren er koning, en ook op midden-Java waren
belangrijke staten ontstaan, maar deze hadden echter totaal geen invloed op
Oost-Java. Al deze staten waren juist beïnvloed
door Indiase inbreng, maar bleven tot aan het einde van hun dynastie
machteloos.
… De Erlanggha dynastie was waarlijk een goede bestuurder met grote
autoriteit, maar kort voor zijn dood verdeelde hij zijn rijk -om broederoorlog
tussen zijn zeven zoons te voorkomen-, door deze verdeling werd de band tussen
de 7 broers onwrikbaar gemaakt. Zo werd de macht over Java in handen van deze
7 Vorsten van de Erlanggha dynastie -verenigd in de naam KEDIRI nog steviger,
en er was geen een die iets tegen dezen beging. De hoofdstad van Kediri lag aan
de bovenloop van de Brantasrivier ten zuiden van het voormalige Rijk van
Erlanggha. Het woord “Kediri” is afgeleid van de drie oudste Lontarboeken
waarin de bevindingen van de drie stamvaders werden beschreven, nl:
1.- de “KSRDKHSY VSHN” omvat de leer van de eerste purusha-avatara,
is het boek waarin de eerste stamvader “GHRBHDKSY VSHN” anders genoemd
“Ida-Katut Panditoh” (145-250 n.chr.), de leer over het aardse
leven uiteenzet en de leer van de verschillen tussen de atomen uitlegt.
2.- de “KHRBDKSY VSHN” omvat de leer van de tweede purusha-avatara,
is het boek waarin de tweede stamvader -“KRNDKHSY VSHN” anders
genoemd “Banjar-Pandé Panditoh” (245-347 n.chr.), de leer der
voortplanting op aarde verhandeld welke bedoeld is ter vermenigvuldiging
van diverse soorten levens, teneinde verscheidenheid te doen ontstaan.
3.- de”KRNDKHMY VSHN” omvat de leer van de derde purusha-avatara
anders genoemd “Ida-Bagus Panditoh” (343-453 n.chr.). Deze was
de derde stamvader die de “Ngelmu palajaran kebatinan songkoh pakempalan
Vishnuh” (de filosofische leer van Vishnuh) heeft uiteen gezet,
bevattende de leer waarin de filosofische omschrijving over het ontstaan
van het “leven” ten grondslag ligt.
In het oude Indiase Sanskriet ontbraken altijd de klinkers, dit werd
gebaseerd op de geest van die tijd, waarin volkeren zich verstaanbaar
moesten maken middels handbeweging en woord waarbij de uitspraak niet ter
zake deed, als men het maar begreep.De naam van de eerste stamvader
“Ksaridkhasiya Vishnuh” en de tweede “Ghorbhidkusiya
Vishnuh” en de derde naam luidt “Kurunodkhamayi Vishnuh.”
De leer van “Vishnuh” zegt:
“Het weten op zich is niet relevant, maar het begrijpen op zich is relevant,
laten wij daarom deze namen haar piëteit laten behouden zoals nakomelingen
betamen te doen, en dan wel zo exact zoals het door onze stamouders in lontartaal
is beschreven en vastgelegd als overdrachtelijke erfdelen ten behoeve van
toekomstige nageslachten”.
DE ZEVEN KONINGEN
De zeven koningszonen van Kediri waren niet alleen machtig maar beschikten ook
over bijzondere culturele gaven. De literatuur maakte met behulp van het
Vishnuh-Genootschap onder hun bewind een grote bloei door. Aan het hof
beheerste elke edelman en koningsverwanten de dichtkunst van
“Kekawin”, een moeilijke aan regels gebonden Indiase versvorm.
De nu nog roemruchte Ramayana is geschreven in het oud Javaans, en de carrière
van hun vader Erlanggha werd bezongen in de beroemde Arjuna-Wiwahan (Kekawin),
het huwelijk van Arjuna. Het Kediri dynastie werd in 1054 opgevolgd door de
Singosari dynastie.
Wat betekent Ramayana precies?
Ramayana is een Sanskrit-woord en gaat over een vedische epos waarin het
voorbeeld van een volmaakte vorst wordt verhaald, en waarin tevens een
vergelijkbare gedragslijn is vastgelegd waaraan een avatar (mensgod) moet
voldoen.
Dus een ramayana is een autobiografische geschiedverhaal waarin melding
wordt gemaakt van iemands levenswandel waarbij zijn wijsheid, heldendaden,
goede daden, enz. het middelpunt vormen van zijn Ramayana. Op grond van deze
oude Indiase regels hebben vele vorsten op de Indische Archipel zich
uitgeroepen tot Avatara (ook Avatar), wiens levensliederen later in de
geschiedenis een plaatsje kregen in Ramayana verhaaltjes met alle toeters en
bellen. Zo beschreef bijna elke leider of koninkrijk zijn eigen epos,…..een
eigen Ramayana, “dus een eigen verhaal”. Ramayana is heden ten dage
een begrip geworden, die, zoals het op dit moment er voor staat en zoals zoveel
andere begrippen te pas en te onpas word gebruikt in “hun eigen”
mysticisme.
DE SINGOSARI
De naam “Singosari” vond zijn ontstaan uit het Javaans, met de symbolische
verwijzing naar de afkomst van de eerste koning van Singosari Adhipathi
Kangghrok Rajasa (1054- 1302 n.chr.). De naam Singosari betekent “Hij
die een omslagrok draagt”. SING = “Hij die een”, of “degene
die”. De “O” staat voor dhingo dat “dragen of omdoen”
betekent, en “Sari of Sarong” is het indiase woord voor omslagrok. De
belangrijkste Singosari vorst was Kertaneghara, zoon van Kangghrok Rajasa. Kertaneghara
werd in 1154 tot koning gewijd en stierf in 1250. Kertanaghara begon het
Javaanse Imperium op te bouwen en hoopte al doende de macht over de gehele
Archipel te verbreiden. Hij was een aanhanger van het tantrisme en werd zelfs
gewijd tot een buddhistische godheid…..
….De dynamische buitenlandse politiek bezorgde Kertaneghara echter buitengewoon
veel problemen met het machtigste rijk van heel Azië, namelijk het rijk
China, waar een Mongoolse dynastie heerste, de Yuan dynastie (1266-1372),
die gevestigd werd door Kublai Khan. De keizers van deze dynastie waren even
dynamisch als Kertaneghara waardoor een mongoolse invasie van Java ontstond.
Kertaneghara begon zijn loopbaan als koning met de verovering van Bali, waarna
hij begerig werd naar Sumatera; hij mobiliseerde hiervoor een sterk legermacht
en deed een woeste aanval op Malayu (molukken), die hij vervolgens ook
veroverde, de Raja van Malayu accepteerde als teken van onderwerping een
tempelbeeld van Kertaneghara’s vader als symbool van Sigosari’s macht.
… Terwijl Kertaneghara op Sumatera strijd voerde ondervond zijn eigen land
gevaarlijke problemen want een inlandse vorst genaamd Jaya Katawang kwam in
opstand en deed een snelle woeste aanval op Singosari die hij vervolgens
veroverde.
… De troepen van Jaya Katawang bestormden, plunderden en verbrandden
Singosari en vermoordden Kertaneghara op een wrede manier, hij werd levend aan
een stok geregen en te drogen gelaten. Zijn
legeraanvoerder (Wijayah) die tevens Kertaneghara schoonzoon was
wist te ontkomen en spoedde zich naar het eiland Madunten, alwaar deze een
nieuw leger bijeen vergaarde dankzij de hulp van de bestuurder van dat eiland.
Wijaya hoopte innig de opstand te onderdrukken en Singosari weer aan de macht
te brengen, maar de onverwachte mongoolse invasie kwam ertussen.
De Yuan dynastie wenste binnen de Aziatische invloedssfeer geen machtig rijk
op de Archipel te hebben. Tijdens het bewind van Kertaneghara werd er van hem
verwacht dat hij zijn chinese “oudere broer” (de chinese
keizer) als blijk van erkenning jaarlijks een behoorlijke
tribuut (belasting) diende te zenden, als dank mocht Kertaneghara
zich heerser noemen over zijn eigen landje. De op macht beluste Kertaneghara
was het daar niet mee eens geweest; sterker nog- het chinese hof had eens een
gezant gestuurd, die om het tribuut kwam vragen -dit was namelijk in geen jaren
gebeurd- daar China zo’n zwakke keizer op de troon had, dat men zich
wanbetaling wel meende te kunnen veroorloven.
… Door het komen en gaan van afgezanten die een lange reis moesten maken
met trage schepen die tussentijds verscheidene havens aandeden om handel te
drijven ging er heel veel tijd verloren. Tegen de tijd dat Kublai-Khan een
groot mongools leger per schip naar Singosari kon zenden, was Kertaneghara
reeds gedood en op Oost-Java woedde een burgeroorlog tussen Wijaya en Jaya
Katawang.
De naam Mojopahit of Maöspahit is afgeleid van de bittere vrucht van de Mojoboom.
Dit enorme Rijk ontstond na de Kediri dynastie in de 10de eeuw en hield in de
16de eeuw op te bestaan. De Mojopahit was het laatste Javaanse rijk die door
het genootschap werd gesteund totdat in 1388 de laatste nageslacht (Rajasamankara) van
de Mojopahit stierf en voor het Vishnuh-Genootschap geen reden meer aanwezig
was dit vorstendom nog verder te ondersteunen, want het feit dat het
Vishnuh-Genootschap dit rijk ondersteunde was omdat de Rajasamankara een
getrouwe lid was. Na de dood van deze koning werden de Kropaks van de mojopahit
dynastie aan het Vishnuh-Genootschap overgedragen – zoals de meeste
koningshuizen in die tijd deden.
Het rijk werd daarna aan de Islam ten grondslag gelegd door de verraderlijke
neven van de gestorven koning. Het centrum lag aan de benedenloop van de Brantasrivier,
het hof van de koning was één van de grootste koningshoven die ooit op Java
hebben bestaan. Dit rijk was zo vermaard dat vele latere heersers beweerden dat
ze van de Hindu-koningen van Maospahit afstamden, waar niets van waar was.
Ieder ander zich respecterend hof deed toen zijn best er zoveel mogelijk
op te lijken omdat men voor beschaafd wilde worden aangezien. Zelfs een koning
van Borneo (het huidige Kalimanten) trok naar het hof van
Mojopahit, niet alleen voor de goede omgangsvormen, maar ook om de bestuursvorm
van zijn eigen heerschappij te toetsen.
DE RAJASANAGARA
De Rajasanagara dynastie heerste vanaf de 10de eeuw over de gehele Archipel en
het schiereiland Malakka.
… De handel tierde dan ook welig, schepen van Mojopahit voeren uit van de
Oost-Javaanse havens en dreven veelvuldig handel met de andere eilanden en
met grote delen van Azië. Dit koninkrijk heeft een grote bloei veroorzaakt in
de geschiedenis van de Indische Archipel, het Vishnuh-Genootschap bezit
hiertoe beschrijvingen, afbeeldingen vanaf de oprichting (10de eeuw),
waarop het elegante hofleven tot in details zijn afgebeeld.
.
In de hoofdstad van Bali (Denpasar) staat de Maospahit tempel in het
centrum van de stad. De invloed van de Mojopahit is ontzaglijk groot geweest en
nu in deze tijd nog overal op de Archipel te merken is. In de architectuur op
Oost-Java vindt men nog alom de “gespleten poort” en zelfs in het
dagelijks leven treft men nog restanten als stille getuigen van deze oude
cultuur aan.
Maospahits macht en rijkdom berustte voornamelijk op de zeer vruchtbare grond
die zij bezaten, waardoor zij uitzonderlijk goede rijstoogsten binnenhaalden.
Er was zoveel rijst waarop zij een belangrijke export konden beginnen, deze
rijst werd dan naar kusthavens verzonden en van daaruit verder verhandeld.
Zij die zich met de handel bezig hielden waren Moslims, die geleidelijk en
“nogal” vriendelijk en met voorbedachte rade de nieuwe religie
invoerden, in de 14de eeuw waren de kustgebieden reeds bekeerd tot de Islam.
Maar er gebeurde meer in die tijd.
Op West Java lag de staat Sunda en Mojopahit zag er wel wat in om dit rijk
binnen zijn invloedssfeer te brengen. De meest logische methode leek een
huwelijk tussen een Sundanese prinses en de vorst van Maospahit, wat toen
gebruikelijk was bij vreedzame politiek. Maar deze manoeuvre pakte voor de
Mojopahit verkeerd uit, Sunda zag dit huwelijk als een verbintenis van gelijkwaardige
partners; Mojopahit echter zag het als een elegante vorm van tribuut (=
belasting), dit leverde een zware strijdslag die eindigde met de ondergang
van de Sunda dynastie.
… De prinses werd echter gevangen genomen om alsnog de Mojopahit koning te
huwen, maar zij pleegde zelfmoord omdat haar vader, de gehele familietak en
zijn oudgedienden gedood waren in de strijd, wat dan ook een grote schande zou
betekenen indien zij ondanks alles toch nog zou trouwen met de moordenaar van
haar familieclan.
Bijna heel Sumatera werd in die tijd door Moslim-vorsten geregeerd, evenals de
Noordkust van Java, de andere eilanden en zelfs op de Filipijnen het Mindanao
dat zelf nu nog een Moslim staat is; en dit alles was de reden van grote
moeilijkheden hetwelk zich nog steeds voortplant. Malakka echter bleef
hierbij niet achter en werd onder leiding van Iskandar Sjah van Palembang (vanaf
1420) drie eeuwen lang overheerst.
Gedurende de 16de eeuw bleek degene die de macht over de zee kon uitoefenen
de macht over allen te hebben. De gehele handel was nu in moslim-handen vooral
de kostbare specerijen, en ook werd de islam geconsolideerd (= vast en
verduurzaamd gemaakt) en dat betekende het einde van het eens zo
machtige Mojopahit rijk. De raja en het hof van de Mojopahit weken uit naar
Oost-Java, alwaar dit rijk nog steeds grote invloed had die tegenwoordig nog te
zien is aan de Hindu-Balinese samenleving aldaar. Overal op de Archipel waren
Moslimstaten ontstaan, op Sumatra waren dat Pasai en Aceh (uitspr. Atjee);
op Java Banten, Tuban, Gresik en nog vele anderen; Op Celebes (= het
huidige Sulawesi) de Buginezen; maar op Java ontstond echter een eigen
islam, vermengd met mysticisme, met een plaats voor oude “legenden”,
literatuur en de aanwezigheid van de rijstgodin Dewi-Shri, wat nu nog steeds
op de Indische Archipel duidelijk zichtbaar is.
DE KOLONISATIEPERIODE VAN DE INDISCHE ARCHIPEL
Ondanks het feit dat de Archipel vanaf de 14de eeuw door wisselende overzeese
mogendheden gekoloniseerd werd, hadden verschillende Indische volkeren nog
een eigen koning. Het Vishnuh-Genootschap besloot na de inval van hebzuchtige
vreemdelingen (o.a. Portugal, Engeland en Nederland) niet in te
grijpen of enige hulp aan de toen nog gevestigde Javaanse koninkrijken te
bieden, omdat het genootschap vond dat de Indische volksleiders het zelf
eens aan den lijve moesten ondervinden, hoe het in werkelijkheid aanvoelt om
overheerst te worden door andere hebzuchtige religieuze mogendheden en andere
wrede overheersers, zodat zij een helder inzicht krijgen van hetgeen zij hun
hindu-voorouders zelf op mensonterende wijze en zonder enige zichtbare gewetenswroeging
hadden aangedaan.
Zo zegt de leer van “Vishnuh”:
“Wij verstrekken geen hulp aan religie-aanhangers, volksverklikkers en
collaborateurs, want deze zijn diegenen die geen greintje
verantwoordelijkheidsgevoel bezitten voor de medemens. Eveneens heeft de
hebberige en verraderlijke mens geen plaats bij ons, want bij dezulken zijn
wij pas blij en vergevingsgezind nadat de doodgraver hun lijk extra diep heeft
begraven en de laatste zode erboven heeft aangestampt, want vergeven doen wij pas
nadat de laatste wortel van de vijand is uitgeroeid”.
Het Vishnuh-Genootschap was van mening dat de inheemse volksleiders en aanhang
van de Indische Archipel -omdat zij hun hindu-voorouders verraden hadden door
hun voorouderlijke cultuurhistorie prijs te geven aan de Moslims-, daarom ook
logischerwijs bij hen hulp moesten zoeken. Dat Indische volk moest voor enige
hulp zich wenden tot hun eigen “heilige” moslimbroeders. Dat waren
toch hun nieuwe beschermers die samen kwamen met hun nieuwe God die Allah heet?
… Maar met de komst van andere hebberige overzeese vreemdelingen, dit
waren de Portugezen, Hollanders en andere kwaadaardige kolonisten, lieten
deze heilige Arabische moslimbroeders hun nieuwverworven Indische moslimfamilie
in oorlogssituaties lafhartig en verraderlijk in de steek, door met soortgenoten
en eigen familie-clan gezwind te vertrekken naar hun geboorteland Arabië na
achterlating van een infrastructurele puinhoop. Daarnaast waren er ook de
meelopers, die weliswaar bleven zitten waar ze zaten, want de collaborateurs
in vorstelijk gewaad hadden hun plannetjes al lang klaar in afwachting van wat
er komen gaat. Daarbij verkneuterden zij zich al bij de gedachte aan de grote
winsten die in het verschiet lagen.
DE OPKOMST VAN DE PADRI’S
Het wangedrag van de Islam ten opzichte van de Inheemse volkeren kreeg onder
de bevolking navolging door aanhangers van de moslims. Het Vishnuh-Genootschap
vermeldde dat tijdens de opkomst der Islam aldaar (1447-1565).
… Het leeuwendeel van de inlanders en de meerderheid van bijv. de Minangkabauwse
bevolking die op het Westelijk deel van Sumatera woonden,zich alle tot het
Moslimmisme hadden bekeerd. Nadat deze zich tot de Islam waren toe getreden
hadden zij nog veel van hun oude gebruiken bewaard, daar zij ondanks hun
machtspositie nog niet helemaal zeker waren van de betrouwbaarheid van hun
nieuwe goden.
HET JAVAANSE MOEDERRECHT WERD INGEKAPSELD
De Sumatraanse maatschappij was gebouwd op het moederrecht, wat feitelijk
rechtstreeks in strijd was met hun nieuwe “ware” Leer van de
Walli-jullah Mohammed. Aanvankelijk leverde dit geen problemen op, totdat
enkele Minangkabauwse Mekka-gangers in Arabië in contact kwamen met de fanatieke
sekte der Wahabieten. Na hun terugkeer begonnen ze op Sumatera en andere vrijgevochten
gebieden een strengere vorm van het mohammedaans geloof te prediken. Dit werd
beloond met een groot aantal volgelingen waardoor de
“Padri’s” (dit was de naam die deze fanatiekelingen zichzelf
gaven), gemakkelijk hun gelederen konden versterken en uitbreiden. Deze op
westerse kruistochten gebaseerde manier van zieltjes winnen kreeg steeds meer
greep op de Archipelese bevolking.
HET GODDELIJKE FANATISME
Het fanatisme van deze padri’s (= religieuze moordenaars) reikte
echter zo ver dat zij hele dorpen en volksstammen in de wijde omgeving die
niet tot hun gelederen wilden behoren of toetreden op gewelddadige wijze
overmeesterden en tiranniseerden. Het woord “Padri” is afgeleid
uit het Spaans-portugees woord voor Pater (= religieuze geestelijke). En
de wrede handelwijze van deze Padri’s ten opzichte van het eigen volk met als
leidraad de “Koran” namen zij over uit de verhalen van de Oosterse
en Westerse kolonisten van destijds zodat deze Padri’s (= Minangkabauwers) nog
wreder werden ten opzichte van hun eigen landgenoten.
De schaamteloze vertellingen van de trotse Moslims en Katholieken waarin
de verhalen over hun gewezen kruistochten, zieltjesjachten, heksenjachten
en inquisities namens hun “God” werden goedgepraat, maakte dat de
Padri’s nog fanatieker werden met bekeren van hun eigen soortgenoten en andere
inheemse volkeren tot de Islam.
De Islamitische en Katholieke missionarissen waren nogal zeer ingenomen over
de wreedaardige en meedogenloze wijze waarop hun voorgangers vroeger zielen
hadden gewonnen namens hun heilige geest. Volgens de religieuze denkwereld
van die tijd kon overheersing van andere volkeren immers alleen geschieden
met behulp van de scherpte van het zwaard, en dat in naam van hun heiland de
grote verlosser.
Al spoedig werden al de insinuaties van het Vishnuh-Genootschap jegens de
kolonisten bewaarheid, blijkens onder meer de geschiedenis waarin ook de
grote meerderheid van de Indische volkeren zich achteraf realiseerde dat de
theorieën van deze “Padri’s en van de Wali’s en van de Germaanse
zendelingen gericht waren op vernietiging van hun oorspronkelijke
Hindu-Buddhistische cultuurstelsels. Zodoende beleefde de Indische bevolking
in de begin jaren de ondergang van hun, door de missionarissen gehate, cultuurstelsel
als in een nachtmerrie.
De praktijken van deze padri’s waren vergelijkbaar met de handelwijze der
moedjaheddins (arab.= iemand die gewapend strijd levert voor de
Islam) precies zoals de handelwijze van de katholieke kerk en van de Europese
ridders ten tijde van hun jacht naar zieltjes voor de kerk, de jacht naar
heksen, de jacht naar andersdenkenden en de jacht naar ketters. Zij die
niet-gelovig waren noemde men ketter. Het woord ketter is grieks voor iemand
die afwijkt van de algemeen gangbare opvattingen (zie ook Sudra)”.
Zo belandde het Indische volk steeds meer en meer in de handen van deze onderdrukkers.
Het Vishnuh-Genootschap had het dus goed vooruitgezien:
“De nieuwe overzeese vreemdelingen (Europeanen en andere
roofdieren) wilden alleen maar geld verdienen, gebieden veroveren en
vreemde volkeren overheersen, want oorlog voeren leidde immers tot grote winsten
en konden zij hierdoor de specerijen van de veroverde gebieden gemakkelijk
drukken.
Daarover zegt de leer van Vishnuh:
“de éne hebzuchtige mens verschilt niet veel van de andere hebberige
mens, zij worden beiden beheerst door verwaandheid, hoogmoedswaan, jaloezie,
machtswellust en egoïsme”.
KUWALAT = DE NATUURLIJKE STRAF.
Met de komst van de moslimverbreiders, de walli-jullah’s- begon de verzaking
van voorouderlijke plichten en de verwaarlozing van de Adat werd massaal
een feit onder de inlandse bevolkingsgroepen en vorstendommen.
… Als gevolg van Islam intriges en andere moslimse gemeenheden werd de
Indische bevolking -deels door de eigen lichtgelovigheid en deels door
naïviteit-, op hun eigen grondgebied geannexeerd en later onder het juk van
de Islam op allerlei mensonterende wijze vernederd, gruwelijk onderdrukt,verraden,
tenslotte vernietigd en onderworpen aan het Moslimsgezag. Zo ging het volk
op in de Islam, beroofd van al haar voorouderlijke waardigheid en ontdaan van
haar voorvaderlijke trots en eeuwenoude cultuur. Dit was het begin van hun
“KUWALAT” (de Natuurlijke straf).
De hanteerbare stelling van het Vishnuh-Genootschap daarover luidde toen
alsvolgt : “Alwie zijn billen brandt moet ook op de blaren gaan zitten
-.
De Leer van Vishnuh zegt ten aanzien van het Indische
volk het volgende:
“De koloniale overheersing welke de Indische volkeren in volledige
machteloosheid ondergingen dienen te worden aangemerkt als de Natuurlijke
straf (Kuwalat). De Kuwalat, dat is het lot van overlopers en verraders,
dit is de straf die zij terecht verdienen voor al het geen zij hun bloedeigen
Hindu-stamouders met behulp van de moslim zendelingen gewetenloos hebben
aangedaan. Daarbij hadden zij onbezorgd en met veel plezier genoten van de
volle ondersteuning van de Moefti’s (= arab.islamitische wetgeleerde
en raadsman), die deel uitmaakten van de eerste arabische zendelingen en de
Moeèzzins (= arab.moskee functionaris die tot taak had de gelovigen op
te roepen tot het verplichte gebed “de salaat”) die
gebroederlijk de Indische bevolking op werkelijk gewelddadige wijze systematisch
de keel afsnoerden.”
Zo zegt de leer van “Vishnuh”:
“Het Indische volk heeft gewoon datgene gedaan hetwelk hun vroegere leiders (de
inheemse adel) ook hadden misdaan, namelijk “samenheulen met de vijand”
waarbij zij, ondanks hun samenzwering met de volksvijand het bij alle
partijen niet zo goed afbracht, want zij werden ook door deze vreemde overheersers
beschouwd als volksverraders en met volksverraders verging het net zo erg
als diegenen die destijds door de kolonisten onderworpen, gemarteld en
onteerd werden. Daarom zijn wij ook geen fan van de landen en volken die niet
van het verleden hebben geleerd, aldus huidig op dezelfde door het kolonialisme
vastgelegde leefwijze doorgaan. Zij die zweren op de godsdienstleren van hun
vroegere onderdrukkers zijn de verachtelijke verraders van hun eigen
voorouders en cultuur. Zij hebben feitelijk bijna niets van zichzelf,
bijna alles is van een ander dat nimmer de hunne zal zijn.”
HET MASSALE VOLKSVERRAAD
Het massale land- en voorouderlijk verraad door de Indische volken en typen
op de archipel in de beginperiode van de kolonisatie door vreemde mogendheden,
begon ten eerste met de toelating van het moslimmisme in eigen gelederen,
waarna de 1ste eeuw daterende Hindu-cultuur ondergeschikt werd gemaakt aan
de islamitische infrastructuur en dienstbaar gemaakt aan de Islam. Hierbij
werd later de indruk gewekt alsof moslims de stichters waren van de vele honderden
Indische staatjes, die de Archipel toendertijd alreeds rijk was. De tweede
fase van het volks- en voorouderlijk verraad trad in met de komst van
westerse machtsinvloeden.
Begrijp het goed, de buitenlandse landrovers en volksuitbuiters waaronder
de, Moslims, Portugezen, de Hollanders, de Engelsen en de Jappen, hebben tijdens
hun kruistochten op de archipel alle staten en dorpsgemeenschappen die niet
naar hun pijpen wilden dansen uit moedwillige opzet met de grond gelijk
gemaakt en onderworpen aan hun gezag. Tenslotte gaven zij dit ten geschenke aan
hun trouwe inlandse helpers.
DE LIJFSTRAFFEN
De lijfstraffen die de inlandse volkeren toen met veel smart en in
machteloosheid onderging, geschiedde wanneer deze geen blijk gaven van sympathie
tegenover de kolonisten. …
….Allereerst had je de Tandil en de Mandòr bemiddelaar tussen bedrijfsleiding
en werkvolk, dezen kregen voor nieuw aangebrachte werkmensen een bepaald
percentage loon en of kregen de aanstelling als ploegbaas (opzichter);
zij onderscheiden zich van het gewone werkvolk door hun kleding, een
lachwekkend hoedje, veel te grote schoenen, en een stok als teken van
waardigheid, daarbij moesten ze de beschikking hebben over een hard stemgeluid
om bevelen te kunnen opdragen, bevelen die vrijwel altijd snauwend en
schreeuwend werden gegeven. Het gros van deze ploegbazen kwam na de tweede
wereldoorlog (50-er jaren) in allerijl naar Nederland en dank zij
hun hoge verdienste op de archipel hier te lande sinecure ambtenaren functies
bekleedden; parketwacht, hulp-ambtenaar, verklikker voor justitie, politie
enz……
…..Vele inlandse verraders bleven daar op Indië ondanks het aldaar aanwezige
doodsgevaar wat collaborateurs en landverraders toen te wachten stond. Dat deze
groep hun verblijf aldaar op de archipel niet zouden overleven was voor de
hand liggend. Zij waren immers in de ogen van het verdrukte Indische volk de
hebzuchtige soortgenoten die de kolonisten bijstonden met het uitmoorden van
allerlei inheemse volkeren van de Indische archipel. Deze waren de koloniale
verraders die hun eigen stam of volk broederlijk met de vijand de dood
injoegen, en al deze wandaden werden begaan om daar zelf beter van te worden.
Menige ploegbaas dreef bovendien vaak woekerhandel onder zijn koelies, waardoor
hij ze volkomen afhankelijk van hem stelden, ze dwongen de koelies b.v. tot
het kopen van artikelen die ver boven de marktwaarde lagen, en verrekende hen
dan zodanige voorschotten dat deze onder hen staande koelies het nieuwe
seizoen begonnen met een oude schuld, op grond hiervan verplichten zij hen om
op de plantage of in de mijn te blijven werken; de ploegbazen vaarden daar wel
bij en het is dan ook niet zo verwonderlijk dat door toedoen van deze
hoofdopzichters de beruchte speelloodsen voor dobbelen, evenals de opium
verkoop sterk toenamen…
DE SLACHTOFFERS VAN HET KOLONIAAL SYSTEEM
Chinese koelies (=Sanskriet woord voor sjouwer, mindere
arbeider) hadden eerst de overhand, maar tegen de 19de eeuw trad er enige
verandering in deze situatie. Men ging er toe over om het aantal Javaanse
arbeiders te vergroten, en omdat dezen in gezinsverband kwamen begon men met
het aanstellen van vrouwen- en kinderarbeid. Deze nieuwe groep arbeiders bestond
uit Indiërs evenals Batakkers, Maleiers, Boyans, Klings, Bandjareezen en
Siamezen, Balinezen, Soendanezen, Javanen, enz.
… Onder de nieuw aangekomen vrouwelijke koelies waren verscheidene niet
ouder dan 10 tot 14 jaar en werden gebruikt voor zowel licht werk als sorteren
en bundelen van tabaksbladeren, het wieden van perkplanten etc.; als het
zwaardere werk zoals grind baggeren, stenen kloppen, beertonnen van Chinezen
en Hollanders wegdragen en legen, enz…..
….Naast het feit dat ze dit werk verrichtten kwam ook nog bij dat ze ‘s
nachts hun lichaam voor een stuk oud brood moesten aanbieden en wel aan een
elk die als compensatie enig voedsel wilde afstaan. Deze vrouwen werden
namelijk wat loon betrof sterk achteruit gesteld op mannen ; afgezien nog van
het feit dat zowel mannen als vrouwen en kinderen vaak in oogsttijd en daar
buiten tot diep in de nacht verplicht moesten doorwerken wilden ze een bepaald
minimum inkomen verkrijgen om te overleven dat feitelijk net genoeg was om
nog niet dood te gaan. Vaders verkochten dochters om het hoofd boven water te
houden. En als het werk niet zo vlug vorderde werden ze middels looninhoudingen
bedreigd zodat zij zich gedwongen voelden om door te blijven werken tot
bam…..
Dat Westerse regeringssystemen toentertijd al hypocriet waren is tegenwoordig
nog gemakkelijk te herkennen aan hun huidige regeringsbeleid, welke
gegrondvest is op rechtmatigheid. Om nog maar niet te spreken van de schaamteloze
manier waarop uitbetaling tijdens het koloniaal bewind plaatsvond en waaraan
vele ondernemingen zich schuldig hebben gemaakt, zij gaven hun eigen geld uit
oftewel zelf gemaakt papiergeld of metalen schijfjes die alleen in de eigen
ondernemingswinkel geldig waren, zo bleef het geld binnen het bedrijf; het
merendeel van de koelies die waren gekomen vertrokken even berooid maar des
te meer afgepeigerd terug naar huis wanneer hun werkcontract erop zat….
…Ik spreek hierbij nog niet eens van de erbarmelijke en mensonterende toestanden
in barakken, doorgaans waren er geen “sanitair” z.a. toiletten en of
wasruimte, geen aparte ruimte voor zieken; de zieke moest zelf maar 5 tot 10
minuten lopen naar de rivier en anders maar niet baden en of wassen; gewoonlijk
lagen de zieken en de niet zieken, mannen en vrouwen en kinderen naast en door
elkaar te slapen op bedden van hout of ijzerdraad met slechts een jutezak
onder zich, in enkele gevallen had men de beschikking over een afgedankte
laken, en wat hygiëne aanging, die was toen nog ver zoek. Men nam het dus niet
zo nauw met de hygiëne want het betrof hier toch maar het gewone werkvolk, dat
alleen goed genoeg is voor het zware werk en aldus goed genoeg om zich als
het ware dood te werken…..
Zo floreerde naast dit alles de gedwongen arbeid onder het toeziend gezag van
de Hollandse staat. De koelies die het zware werk niet meer aankonden en
wegliepen werden met behulp van opsporingsbrieven en geweld teruggehaald om
dwangarbeid aan te gaan. En als afschrikking voor het nog aanwezige werkvolk
kregen de weggelopen koelies ten overstaan van iedereen een gruwelijke pak
slaag, bovendien werd het slachtoffer na het pak slaag overgoten met zoutwater.
DE STRAFPAAL
Allereerst was daar de strafpaal, na daarop hardhandig te zijn vastgekneveld
, werd men gegeseld met behulp van een bepaald soort touw dat diepe striemen
naliet (speciaal geprepareerde rotan van bepaalde dikte in water geweekt) met
een speciaal aangeleerde slagtechniek voor een zo groot mogelijk effect. Dat
de ploegbazen goed waren in mishandelen blijkt uit de aangeleerde sadistische
foltertechnieken van hun koloniale leermeesters. Dus van wie hadden deze
volksverraders dat soort wreedheden allemaal geleerd? En wie heeft hen geleerd
om de eigen soort uit te moorden? ….van- en door de koloniale overheersers
uiteraard….
…..Deze afschrikwekkend- en tevens weerzinwekkende martelingen werden
gepleegd onder het mom van de bijbelse spreuk, -spaart den roede niet- tevens
gingen de kolonisten er van uit dat dit de enige mogelijkheid was om dit minderwaardige
inheemse volk in bedwang te houden; velen die met stok en of rotanslagen
werden gestraft hielden er duidelijk zichtbare verwondingen en of
verminkingen aan over, vele vrouwen die deze wegloopstraf ondergingen kregen
hierdoor een miskraam of bij voldragen of gedeeltelijk voldragen zwangerschap
een dood geboren baby…..
…..Waar ik mij altijd weer aan erger is de farce, het rookgordijn dat de in
Nederland aanwezige Indo’s en toenmalige Indië-gangers ophouden, de verhalen
over het vredige Indië van weleer, de welvaart van toen, de plantages en de
baboes en andere talloze bedienden die men op na hield. Dit zijn degenen die
verradersbloed hebben geërfd en er mee parmantig lopen te pronken.
Zo zegt de leer van “Vishnuh”:
“Het gevaar schuilt “in de eigen vertrouwde kring, want het
denksysteem (= het brein) van de mens vertegenwoordigt en herbergt
het “gevaar” zelf. Daarom dient een ieder in kritieke situaties
zich eerst zekerheid te verschaffen over de loyaliteit van de mensen in
zijn onmiddellijke omgeving. Daarvoor dient men dan telkens weer in twijfelsituaties
bij zichzelf te rade te gaan, met de vraagstelling “hou ik nog voldoende
van mezelf ?” Is het antwoord hierop positief, neem dan maatregelen
tegen onverwachte onaangenaamheden, doch is het antwoord negatief, dan
dient u zoals reeds omschreven ook onverminderd door te gaan met het treffen
van maatregelen tegen onvoorzienigheden. En vertrouw vooral nooit uw eigen
schaduw.”
Het Vishnuh-Genootschap zelf heeft altijd de voorkeur gehad te leven in
afgelegen onbewoonbare gebieden, het liefst met zo min mogelijk volksstammen
in haar onmiddellijke omgeving. Maar Waarom dan?
Daarover zegt de leer van “Vishnuh” het volgende:
“Het is niet de mens die wij vrezen, maar hetgeen wij vrezen is het wezen
in ons-zelf. Wij zijn in principe geweldloos, maar alwie ons tart zal verscheiden
welke zonder meer zal worden vergezeld door zijn gehele stam. Vechten is niet
fijn, maar als de vijand toch zo graag wil vechten, slaan wij altijd zo hard
mogelijk toe zodat de vechtgrage vijand het slagveld in de toekomst angstvallig
blijft schuwen en als de vijand groot is hakken we ze vanaf de
onderkant af, want ook grote bomen zijn omhakbaar. Vechten is geen recreatie,
maar een onplezierige noodzakelijkheid.”
In de geest van die woelige tijden van weleer, van koppensnellende volkeren
en inlandse kannibalen-stammen met vreemde “eetgewoontes”, werden
zo ook enkele beschermelingen behorend tot de boodschappersgilde van het
genootschap overrompeld, gedood en opgegeten. Naar aanleiding hiervan heeft het
vishnuh-genootschap door de geschiedenis heen op de Indische Archipel, een
legio van deze stammen zonder pardon uitgeroeid. Bij deze vereffeningen
werden nooit gevangenen gemaakt, omdat dit niet binnen de filosofische
levensbeschouwing van het genootschap past.
De leer van “Vishnuh” zegt:
“Een vijand dient men niet te voeden noch te verzorgen. Er gaat teveel
tijd in zitten die wij beter anderszins kunnen gebruiken. Bovendien verschaft
men geen onderdak aan degene die een ander zomaar van het leven trachtte te
beroven. Trachten betekent bij ons “u heeft gedood”, want als het
de vijand was gelukt om ons uit te roeien, waren wij nu reeds lang vergaan.
Daarom kennen wij geen enkel excuus voor degenen die vredelievende volkeren
proberen te overrompelen of te doden. En juist omdat vergeven en vergeten
van de vijand deel uitmaakt van de menselijke Natuur handelen wij alszodanig;
eerst afmaken zodat wij spoedig daadwerkelijk alles kunnen vergeven en
vergeten. Men kan zijn vijand slechts vergeven en vergeten zodra er vanuit die
hoek geen enkel gevaar meer bestaat, want alleen wanneer de wortel van de
vijand is uitgeroeid kan men vergeven en vergeten, en laat verder de bloedige
ervaringen de ontoelaatbaarheid tot het plegen van een ongeoorloofde daad
jegens een onschuldig wezen of stam aan iedereen, zowel aan vriend als vijand
duidelijk zijn en dat deze levenservaringen en overwinningen voortgaan in
wederzijds respect en begrip als levendige herinneringen in de Geschiedverhalen
van de overwinnaar”.
Daarover zegt de leer van Vishnuh:
“Wie schuldig is zal op een dag in een fractie van een seconde horen het
suizen van een klewang; dit is het laatste wat men dan nog zal vernemen van het
leven.
DE HARDE TIJD VAN WELEER
De wereld zag er in die bloeddorstige tijd overal heel anders uit dan nu. De
mensen zagen er echter qua uiterlijk niet anders uit, maar dachten wel anders
ten opzichte van wereldse zaken en hielden een heel merkwaardige levensopvatting
en wereldbeschouwing op na die van stam tot stam, van bevolkingsgroep tot
bevolkingsgroep, van dorp tot dorp en van familie tot familie zeer van elkaar
verschilde.
Vooral de levensopvattingen die een groot gevaar konden betekenen voor het
voortbestaan van het Vishnuh-Genootschap en die het welzijn van vredelievende
volksstammen konden ondermijnen waren al redenen genoeg voor het genootschap
om een grondige aanpak (Bhabhatan= uitroeiing) jegens mogelijke
vijandige stammen noodzakelijk te achten. Behalve vijandige- en mensenvlees
etende stammen waren er ook bevolkingsgroepen die in het geheel niet vijandiggezind
waren, daarom was het heel belangrijk om de diverse levensopvattingen van
deze mensenvlees etende- en andere toen voorkomende inlandse stammen te kennen.
Zo zegt de leer van Vishnuh:
“Wij willen ook leven gelijk hen en het liefste in vrede met iedereen, want
de wereld is ook van- voor iedereen.”
DE WEZENLIJKE FACTOREN TOT “BABHATAN”
Twee essentiële factoren bepaalden bij het Vishnuh-Genootschap altijd het
besluit om tot algehele vernietiging van een bloeddorstige stam over te gaan;
1. zij die doden op basis van hun bloeddorstige aard en zij die in de wilde
weg doden op grond van bloeddorstigheid. De Leer van “Vishnuh”
redeneert hierover als volgt: “zij die het verschil tussen de vredelievende-,
kwaadwillende stammen en onschuldige wezens, door het één of ander niet
willen zien zijn de schenders van het leven, en deze schending kan alleen
door “Bhabhatan” (gehele uitroeiing van de vijandige
stam) worden goedgemaakt, want deze heeft dan ook geen recht meer van
leven”.
Het is door de eeuwen heen en in de latere geschiedontwikkeling van de
Archipel gebleken, dat talrijke vredelievende en niet weerbare stammen de confrontatie
met deze gewetenloze inheemse volkeren door alleen te praten niet hebben
overleefd en in dier voege ook nooit konden overleven. Het bloederige tafereel
dat altijd een gruwelijke decor vormde van een slachtpartij en de bloeddorstige
manier waarop inlandse wilden hun gevangenen dan afslachtten bleven de
ongelukkigen, voor zover zij nog bij bewustzijn waren, zeker niet onbespaard.
Ook de vredelievende en voorbeeldige cultuur van sommige van hun buitgemaakte
gevangenen vormde duidelijk geen enkele uitzondering om voor gratie in aanmerking
te komen. De bloeddorstige stammen lustten immers alles wat er maar bewoog,
ongeacht de theorie en of leefwijze van hun prooi. Hun mondeling overgeleverde
voorouderlijke Adat schrijft trouwens al eeuwen voor; “Alles is eetbaar,
het is opeten of opgegeten worden”.
Daarover zegt de leer van Vishnuh:
“Omdat wij weten, “dat alles eetbaar is en het is opeten of
opgegeten worden”, hebben wij ook nooit de intentie gehad om
vijandige stammen te aaien noch te vertroetelen, maar onze stelling was
normaliter gewoon “kop eraf en klaar”. Bij voedselgebrek roosterden
wij de lichamen en aten ze met smaak op. Beschaving of niet, het was destijds
inderdaad eten of opgegeten worden, en als men geen kannibaal was dan werd men
wel één.”
Eet Smakelijk
Zo zegt de leer van Vishnuh:
“In vroegere tijden op de Indische archipel was het zo: Of men, beschaving
en principes had, of niet, was allemaal niet relevant, want als men geen
kannibaal was, werd men dan zeker een. Er is een tijd geweest waarbij de drang
naar overleving, dus de hongersnood, sterker was dan elk ander beschaving. Ook
de goden zaten smakelijk mee te eten, helaas werden ze later opgegeten door hun
trouwe aanbidders. Het was toentertijd eten of opgegeten worden.”
Van hieruit werden deze bizarre leefgewoonten en geschiedverhalen opgetekend
evenals de beschrijvingen betreffende de vele geleverde veldslagen tegen
roofzuchtige koppensnellende volksstammen en wier leefregels en bloeddorstige
leefgewoontes hun schriftelijke ontstaan vonden tijdens de geschiedschrijving
door het Vishnuh-Genootschap (anno 148), onder het gezag van Mahapanditòh
Banjar-Pandé in de Candi suwung die gevestigd was aan de benedenloop van de
mahakam rivier op midden-Java.
ANNO 1800
In de 18de eeuw besloot het Vishnuh-Genootschap zich terug te trekken en
vertrok gezamenlijk met de overgebleven nageslachten van de Mojopahit dynastie
vanuit Bali, Borneo (Javadvipa), Celebes en Java, Oostwaarts de evenaar
volgend over water en land en belandden in 1860 via Afrika in het werelddeel
Zuid Amerika. De “Pencak-Silat” gevechtsleer werd in zijn geheel
slechts binnen de eigen orde doorgegeven, aan leden van de Ida-Bagus dynastie.
Bij deze overtocht nam het genootschap al haar voorouderlijke pusaka’s mede,
welke altijd zorgvuldig binnen de eigen orde zijn bewaard gebleven als de
overdrachtelijke erfdelen van het vishnuh-genootschap, en die van generatie op
generatie steeds getrouw binnen de eigen orde is overgedragen.
Dat de Indische Archipel niet de enige plaats was die deze uit India afkomstige
Hindu-boeddhistische priesters aandeden, blijkt uit de aantekeningen in de
kronieken van het Vishnuh-Genootschap over de Chinese provincie
Buan-Ya (het huidige Huang) en over de Chinese gevechtskunst
Kung-Fu. Ook daar hebben Indische priesters van weleer een gemeenschap
opgericht; dit klooster staat in de buurt van een dorp. Door de ligging van
het dorp hadden de priesters wel contact met de dorpelingen in de wijde
omgeving. Maar doordat zij een eigen genootschap bezitten met enorme terreinen
eromheen, leven zij toch in een eigen besloten gemeenschap waar zij zich
uitstekend konden onderhouden door het planten van allerlei gewassen en het
ophouden van een gemeenzame veestapel.
De Pencak-Silat is geen sport. Toentertijd kende men het begrip sport niet. In
die tijd werden geschillen tussen koninkrijken en hun legers beslecht op de
slagvelden waarbij zij elkaar op leven of dood bevochten, en niet voor de
sport of voor een beker maar om hun leven te verdedigen tegen de vijand of
tegen boosaardige volksstammen.
Toendertijd waren de Natuurlijke omstandigheden als zodanig, dat het juist
voor een ieder zeer raadzaam was zich volkomen te oriënteren op de eigen
veiligheid en van de omgeving. De waakzaamheid die daarbij werd betracht ten
opzichte van de directe omgeving had ten doel de veel voorkomende
gevarensituaties van die tijd het hoofd te bieden. Daarin werd de
medeverantwoordelijkheid en de rol van de woongemeenschap als eenheid
dikwijls heel zwaar op de proefgesteld. Helaas wilde koninkrijk na koninkrijk
steeds meer machtsvertoon met behulp van de gevechtsleer van deze
Hindu-boeddhistische priesters.
Er zijn gedurende de eeuwenlange koloniale onderdrukking door diverse mogendheden,
vele toenmalige inheemse koninkrijken vervolgd, verbannen, vermoord en
uitgeroeid en tenslotte verdreven van hun stamouderlijke landerijen en volkomen
beroofd van de grondgebieden hunner voorouders. Vele vroegere vorsten en de
rijkelijk aanwezige beschavingen stierven massaal door de puputan. Ten
gevolge hiervan namen zij bewust koninklijke en volksgeheimen mee het graf
in.Er is daar op de Indische Archipel teveel gebeurd….
WAT IS PUPUTAN?
Puputan is een massale en/of gezamenlijke zelfmoord van een koninkrijk en haar
hofhouding als een nederlaag voor handen is, om zodoende de eer aan zichzelf
te houden. Daarbij moesten de goeden onder de kwaden lijden. Op deze manier
gingen grote stukken volksgeschiedenis en van de Indische Archipel verloren
die tegenwoordig moeilijk zijn te achterhalen. Massa’s vooraanstaande
nageslachten geloofden in eerherstel via de puputan. Maar geloven bracht hen
slechts tot zelfvernietiging.
WAT IS “LÒNTAR”?
LONTAR is de gedroogde palmblad van de lontarpalm. De lontarpalm (= de
Uwit Suwilan) is een tropische boom, behorend tot de familie van de
Palmea (of Arecaceae), met grote bladeren die meestal als een toef
aan het eind van de stam staan en doorgaans zonder takken. Lontarboeken zijn
dus heel oude boeken vervaardigd van gedroogde palmbladeren waarin het oude
Sanskriet en Lontartaal, de 195 leren van “Vishnuh” beschreven
zijn.
Over het algemeen bestaan er Lontargeschriften in diverse variaties, dit
komt doordat vroeger “bijna” iedere vorstendom een eigen schrift
hanteerde die in deze tegenwoordige tijd niet of slechts gedeeltelijk kunnen
worden ontcijferd door een handjevol ingewijden. Families in rechte lijn die
momenteel in bezit zijn van Lontar-boeken, zijn zelf niet in staat hun eigen
familie-kropak te ontzenuwen; de conservatieven onder hen voelen er niet de
behoefte toe dit ook maar te proberen, daar zij in de veronderstelling zijn
dat dit mogelijkerwijs onaangename consequenties met zich mee zou kunnen
brengen.
…Angst om de voorouders te beledigen of te grieven; anderen menen weer dat
het trachten te vertalen van familiegeschriften zou kunnen leiden tot destructieve
gevolgen voor de volgende generaties. Sommigen opperden dat dit geen
goedkeuring van hun voorouders zal wegdragen en het kwade der dingen zich dan
over de toekomstige nageslachten zal kunnen gaan uitstrekken. Anderen leefden
met de vooringenomenheid, ook dit onleesbare onderdeel van hun culturele erfgoed
met de nodige behoedzaamheid en eerbetoon in beschouwing te nemen en deze zo
lang als mogelijk in de zuivere vorm te handhaven als een “poesaka”.
Een poesaka of erfstuk kan van alles wezen, b.v. wapens z.a. krissen, slag- en
steekwapens, lectuur z.a. lontarboeken, gedichten, overgeleverde verhalen,
relikwieën, wajangpoppen enz.
DE KRIS, DE PUSAKA’S
Wat is een Keris (uitspr.kris) en wat betekent Wayang, en hoe luiden
de officieuze en officiële verhalen hierover? WORDEN KRISSEN ALTIJD ALS FAMILIE-WAPENS
GEBRUIKT?
In de wapenleer (= Kawruh Gegaman) van Vishnuh is hierover het
volgende geschreven: “Elke kris of welk wapen dan ook, welke geldt als
privé-bezit, dient te voldoen aan de eisen van een standaardmaat die buitendien
aangepast moet worden aan de structuur van de gebruiker zelf zodat hij het
zich eigen maakt.
‘… Zo moet het lemmet van een kris recht of golvend zijn. Het aantal golvingen
moet altijd oneven zijn en een goede kris kan er tot negen (9) hebben en niet
meer. Indien een kris meer dan de vereiste 9 golvingen heeft dient deze kris
dan zonder twijfel beschouwd te worden als een slechte kris die niet de eigenschap
bezit voor een reële gevechtswaarde.
Doch in de loop van de archipeleze geschiedenis zijn er een heleboel krissen
met meer dan NEGEN golvingen gemaakt en gebruikt in onderlinge oorlogen. De
mens heeft altijd al getoond dat zij de gave bezit om te overdrijven, het is
helemaal nergens voor nodig om een kris met meer dan de vereiste NEGEN golvingen
uit te rusten. Het aanbrengen van meerdere golven in deze gevechtswapen kan
voor- en in het gevecht hinderlijk zijn vanwege haar lengte en andere factoren
zoals materiaalsterkte, staaldikte, etc.
Met andere woorden;
“Een Kris met meer dan 9 golvingen is waardeloos in het gevecht en bezit
überhaupt geen enkele gevechtswaarde en de magische krachten die men aan krissen
toeschrijven zijn evenzo belachelijk. Vele vroegere volkeren geloofde al de
verzinsels van hun makers, maar op grond van respect hebben wij al hun sprookjesverhalen
over de kris opgetekend.
Al het bijgeloof rondom de kris werd bedacht door de bemoeizieke
Walli-jullah’s” (= de verbreiders van de Islam). Later in de geschiedenis
werden deze fantastische verhalen aangedikt door de latere kolonisten en
andere belanghebbenden. Zodoende werden de oorspronkelijke maatstaven van o.a.
de Kris en andere Pusaka’s verwrongen onder invloed van de inlandse
collaborateurs van destijds en namens de Kolonialisatie- en voor eigen en
meerdere glorie”.
Op grond van de kris en andere Indische relikwieën zijn heel wat fabels in
omloop o.a. van de “kris Shri Condoh” en de “kris Shri
Ginje”. Volgens de kronieken van het Vishnuh-Genootschap werd deze Kris
“Shri Ginjè” feitelijk op last van de 1ste Mataram dynastie gemaakt
uit tien soorten ijzererts welke afkomstig waren uit tien diverse plaatsen op
de Archipel (van de Sunda-eilanden). Shri Ginje werd door de 1ste mataram
koning (Adhipati Sanjaya) veelvuldig gebruikt in diverse oorlogen
tegen een legio inlandse vorsten.
Na de dood van Adhipati Sanjaya, werd de kris “Shri Ginje” in zijn
graf bijgelegd. Tijdens de machtsovername door de moslimverbreiders (de
Walli’s) werden allerlei oude graven leeg geplunderd en zich eigen gemaakt
door de locale bevolking. Later in de 14de eeuw werd vertelt dat de vervaardiging
van Shri Ginje zogezegd 5 jaar in beslag heeft genomen, en dat een
“Empu” (= wapensmid) de vijfjarige vervaardigingsprocedure
heeft gebaseerd volgens Islamitische richtlijnen….
….Deze wapensmid mocht volgens dit verhaal alleen op de Moslimse
vrijdag (Jemoewah) slechts een slag met zijn hamer op het lemmet
geven hetwelk bovendien vergezeld ging van gecompliceerde rituelen en veel
gebeden, waarbij de ter plekke verzonnen heilige toverspreuken er niet
ontbraken. Deze kris zou nadat hij af was gelijk verborgen zijn vanwege de
grote krachten die hij zou uitstralen, en een mens die de bergplaats te
dicht naderde stierf meteen.
*Wie feitelijk volgens deze moslimse vertelling deze wapensmid is geweest, die
verantwoordelijk was voor de vervaardiging van deze zogenaamde geweldige en
dodelijke Kris (= Shri Ginjé) weet echter NOG geen Muzzelman te
vertellen en waar deze zogenoemde toverkris gebleven is weet alleen diegene te
vertellen in wiens Kraton alle buit o.a. gestolen en geroofd voorouderlijk goed
angstvallig bewaard worden.
Dergelijke wonderbaarlijke verhalen zoals wordt verhaald over de Kris
“Shri-Ginjé” kunnen zonder meer worden aangemerkt als de copieuze
sprookjes van onderdrukkers en belanghebbenden. Dit mystiek verhaal klinkt
precies hetzelfde wanneer gelovigen zeggen, “als het regent dan piesen de
engelen”.
De leer van “Vishnuh” zegt:
… “De toverachtige weergave en kampongverhalen over de Kris en van
andere diverse stamouderlijke Pusaka’s behoren tot de vele Moslimse onderdrukkings-,
bijgelovige- en religieuze verzinsels, die door de eerste Moslim overheersers
werden gebruikt om de inheemse volken van de Indische Archipel te impressioneren
en in te palmen. Hierdoor steeg juist de macht van die onderdrukkers, zij
werden door de eenvoudige Indische inlanders immers voor godheden aangezien
en verheerlijkt, en tegen goden mocht immers niets worden ingebracht, waardoor
de overheersers zich ook daarnaar gingen gedragen. Voor alles goldt in die
tijd ook “wat niet weet, wat niet deert, want in het land der blinden is
één-oog koning”.
HET mystieke INLANDS VERHAAL OVER DE KRIS
“De kris is ook voorzien van
een klederdracht, dit zijn de schede die van boven bekroond wordt met een
Wrangka, een min of meer bootvormige dwarsstuk dat van hout of ivoor kan
zijn. De schede moet zo mooi en nieuw zijn en moet ook in de juiste magische
verhouding tot de kris zelf staan. Zit de schede niet lekker, dan kunnen ongehoorde
narigheden er het gevolg van zijn. De schede moet voorts altijd van een
opvallend mooie houtsoort zijn en moet van tijd tot tijd bekleed worden met
geciseleerd goud- of zilverwerk.
… Toevoegingen van edelstenen, zoals diamanten
en robijnen maken een kris wel opvallend maar geven deze geen extra goede
eigenschappen. Omdat de kris en zijn eigenaar een twee-eenheid vormen moet de
eigenaar zijn kris te allen tijde met de grootste liefde en diepe eerbied
behandelen. Offers van bloemen en wierook zijn een absolute must, wil de kris
de man ook beschermen. Nieuwe kleren zijn voor antieke krissen een noodzaak en
het uitzoeken hiervan is een ernstige zaak waar heel veel van afhangt, want
een kris die zijn kledij onaangenaam vindt kan men niet meer vertrouwen. Wie
iemand een eregeschenk wil geven, kiest een kris, want een beter en sterker geschenk
bestaat er niet.
… De kris dient wel gezien te worden als
een wapen van een zeer hoog gehalte en is ook een statussymbool als geen
ander. De kris beschermd de eigenaar, diens familie en zijn huis en hof tegen
elk gevaar. Daarom behoort een oude familiekris tot de Pusaka (erfstuk),
de geheiligde familieschat die nooit en te nimmer mag worden verkocht of
afstand van worden gedaan zolang er mannelijke nakomelingen zijn”.
Over de enkele hiervoorgenoemde fantastische
inlandse denkwijze over de Kris zegt de leer van Vishnuh het volgende:
“Het meeste is Lariekoek vanwege de zelfbedachte
kinderverhaaltjes van vroegere machtswellustelingen (= de voormalige
Hindu-Javaanse vorsten) met hun zelfbedachte ideeën- en regels ten eigen
bate, en van over het paard getilde regeerders die deze kletskoek indoctrineerden.
Al deze mystieke onzin was voornamelijk bedoeld voor de analfabetische
geest van die tijd teneinde het volk via geestelijk geweld (angsaanjagende
verhalen) te onderdrukken en uit te buiten. Het volk trapte daar ook
“heilig” in, want ze gaven alles wat ze bezaten aan die goden en
velen stierven later een vreselijke hongerdood, omdat zij voor zichzelf geen
voedsel meer over hielden. Zo werd het arme goedgelovige volk heilig ervan
overtuigd en uitgehongerd de dood ingejaagd.”
“Slechts enkele van de hiervoor aangeduide
tradities dienen WEL beschouwd te worden als de symbolische waarden- en-of
symbolische krachten van de Natuur, want voor vervaardiging van wapens waren
er geen toverkrachten nodig. Ook waren er evenmin goddelijke krachten of
duivelse machten in het spel om wapens te vervaardigen, doch slechts handenarbeid.
Al het mystieke rondom de “KRIS” is allemaal gewoon pure onzin en
moet uitsluitend worden gezien als een verzinsel van de hebberige-, de
kwaadaardige en religieuze mensheid, die bovendien een grote dosis hoogmoedswaan,
buitensporige zelfverheffing gepaard gaande met geringschatting voor
anderen bezit”.
DE TIJD VAN NU…
Tegenwoordig blijken “Krissen” en vooroudse Indische wapens zeer
geliefde verzamelingsobjecten te zijn, zo bezitten de Kraton van
“Jogya” en “Solo” er ondertussen heel wat, vaak uit
andermans graf geroofd. Heiligschennis en plundering begon vanaf de 15de eeuw
met de komst van de moslimverbreiders en was sindsdien orde van de dag. Ten
overvloede merk ik hierbij op, dat de Indonesische adel bij alles keer op keer
weer haantje de voorste was/is.
SMEEDTECHNIEKEN, VERSIERINGEN EN SYMBOLIEK
Het smeden van het lemmet is niet zo simpel als het wel lijkt, want het op
mekaar smeden van Pamor en ijzer, waarbij het zilverachtige patroon volgens
gewenst model wordt verkregen, is een kunstwerk op zich dat enkel een
Empu (= wapensmid) beheerst. Als handvat heeft een echte kris een
Ukiran (= versiersel), die wordt vervaardigd van goud, brons, ivoor,
hoorn of een kostbare houtsoort (z.a. Jathihout). De ukiran van een
echte kris wordt altijd door een vakman op dit gebied gesneden.
WAT IS PAMOR?
Krissen werden aanvankelijk vervaardigd van meteoorijzer. Komeetijzer
werd dus toen al toegevoegd aan het gewone ijzererts. Dit was het meest denkbare
materiaal voor de goede gevechtswaarde van een kris, en het komeetijzer waarmee
Krissen werden gemaakt heet “Pamor”. “Pamor” is een
nikkelhoudend ijzer en geeft de mooie patronen die elke echte kris op het
lemmet heeft. Bij het samensmelten van de te gebruiken metalen “huwt”
Pamor met ijzer en dit geeft de krachten (de hardheid van het
metaal) aan een “KRIS”.
… In de Kraton van Solo huist de Pamor
Prambanan, een brokstuk van een meteoriet die vroeger overal bezaaid als
afkomstig uit de ruimte verspreidt op de archipel neerstortte waarvan één
dichtbij de tempel terechtkwam en werd genoemd naar die tempel PAMOR
“PRAMBANAN”….
…Later in de geschiedenis hebben plaatselijke belanghebbende notabelen
toverkrachten toegeschreven aan dit ruimtegruis (meteorietsteen),
en gaven het de naam “Kiyai Pamor” (= de hoogverheven Pamor).
Zo heet de Pamor van Celebes “Pamor Bugis” (= Buginese
pamor) in tegenstelling tot de andere verdraaide namen. Vanaf het
moment waarop men meteorietstenen (z.a. de meteorietsteen der moslims,
die aan de Ka’aba in Mekka vastzit) ging associëren als een goddelijke
teken van zijn aanwezigheid en men -ter handhaving van die gedachtengang-
dit ruimtegruis ging beschouwen als een gave gods, werd deze eensklaps te
kostbaar bevonden om daarvan nog langer wapentuig te laten smeden.
Daarom werd vanafdien hiervoor de substituut “Pamor Nekel”
gebruikt. Dit is geen meteoorijzer maar gewoon nikkel.
HET WAYANG VERHAAL
De WAYANG… Wayang poppen werden oorspronkelijk als propaganda figuren
ingevoerd door Indiase Priesters van de Rajendra dynastie, die deze gebruikten
bij de verbreiding van hun Hindu geloof. De inhoud van het vertoonde propaganda-verhaal
varieert van oude heldendichten Ramayana en Mahabarata. Romantische verhalen
z.a. Panji of Emir Hamzah, zijn oude sprookjes die met de Islam hun intrede
deden (1440) op de Archipel. De dialogen tussen de Wajang poppen
worden van oudsher in het 7de eeuws Javaans gesproken en de gezongen liederen
in het Hindu-Javaans (voorouds Javaans) “Kawi”
geheten.
De benodigdheden voor een Wayang verhaal zijn 450 stuks poppen, een verse
bananenstam om er de poppen in te prikken. De goede figuren staan rechts en de
slechte links, opdat niemand zich kan vergissen in hun karakters, verder een
wit katoenen scherm en een olielamp. De Wayang poppen stammen alle uit de 3de
eeuw en zijn uit India afkomstig.
De indeling van de
Wajang (wayang) begrippen:-
Het woord WAYANG betekent: 1.Schaduw,
2.schaduwspel.
I.WAYANG KULIT = schaduwspel gespeeld met
platte leren poppen.
II.WAYANG GHOLEK = schaduwspel gespeeld
met echte kleine poppen.
III.WAYANG WONG = schaduwspel gespeeld
door mensen.
IV.WAYANG TOPENG = schaduwspel gespeeld
met gemaskerde mensen
V.WAYANG KETILIK= schaduwspel gespeeld met
platte houten poppen (Oost Java).
VI.De poppenspeler zelf wordt DALANG genoemd.
Dat Wayangs tot thans in het huidige
Indonesië een grote invloed heeft en van oudsher een voorname rol heeft
gespeeld in het Hindoeïsme, is nog te zien aan de tempel reliëfs op Bali en
Java. Een van deze oude reliëfs bij Belahan is in de 10de eeuw bezet door de
achterkleinzoon van Bupatos Sinduk die een eeuw daarvoor leefde. De kop van
dit reliëf stelt Garuda voor, het rijdier van de hindu-god Vishnuh.
RASCISME DEED VERANDERINGEN ONTSTAAN, HELAAS TEN
NADELE VAN HET ALGEMENE WELZIJN
Discriminatie is iets dat sedert het
ontstaan van religie door bijbelgenootschappen is zelfbedacht en ingevoerd,
hiervoor werd in eerste instantie in hun vroegere “bundel” en in hun
evangelische verkondigingen de slechte mens “Zwart” afgebeeld en de
goede mens was volgens hun “Blank”. Zodoende verhief de blanke
mensheid zichzelf in een superieure positie ten opzichte van hun minder blanke
of niet-blanke medemensen, en zij genoten ook gretig van de geneugten ervan.
De zwarte mens (de neger) en
andere volksrassen werden door de religieuze mensheid dwangmatig weerhouden
van zijn eigen cultuur, waarna deze vervolgens werden verbannen, misbruikt,
geminacht en kregen ter eigen handhaving slechts minderwaardige posities in
de samenleving toegeschoven. Bovendien werden de onderworpen volkeren onderhevig
gesteld aan willekeurige onderdrukking en kastijding in naam van
“God”…
….Dus niet alleen de zwarte mens werd in die tijd door religieuzen op de korrel
genomen, maar ook andersdenkenden werden er het slachtoffer van.
Geleidelijk aan werden anderstaligen en mensen met een andere huidskleur
door de “uitverkorenen van “God” in de loop der tijd toegevoegd
aan de serie reeds gediscrimineerde en onderworpen rassen en volkeren. Zo
hebben een legio mensenrassen en volksgroepen hun ware identiteit verloren en
werden door religieuze machtsoverwicht op wrede wijze gedwongen op te gaan in
de massa. Racisme is een kwaadaardige uitvinding van de kwaadaardige mens!.
De leer van “Vishnuh” zegt:
“Uit hebzucht werden mens, dier,
plant en ding op gewelddadige wijze gedwongen om zich te veranderen.
Wij (mens, dier, plant en ding) bezitten het Natuurlijke vermogen om
te veranderen en om naar gelang de diverse leefomstandigheden daarnaar te
handelen en gedragen, maar zij die zich laten leiden door illusie zullen
voorzeker spoedig vergaan. Veranderen is vaak de enigste manier om in leven
te blijven. En helaas hebben kwaadaardige personen door de geschiedenis heen
telkens weer allerlei wreedheden begaan jegens hun evenmensen; altijd ten
eigen voordele gehandeld en hun medenaaste steeds naar eigen goeddunken
slecht behandeld; dit heet “dwangmatig veranderen”.
… Eeuwenlang werden de onderworpen
volkeren op allerlei ondenkbare manieren zwaar mishandeld, diep vernederd.
Naar hartelust werd alles veranderd wat met deze mensen te maken had, evenals
de historie van deze onderworpen volkeren werd volledig ontspoord of in veel
voorkomende gevallen gewoonweg ingelijfd. Voorts werd zoals normaliter alles
gewijzigd wat in de toekomst aan deze onderdrukte volkeren mogelijkerwijs
zou kunnen herinneren. Ongeacht alles wat onder de invloedssfeer van kwaadaardige
personen terechtkwam onderging noodgedwongen een mutatie naar eigen idee. Men
deed dit weldoordacht en met evenzoveel plezier zonder dat zij ooit enige
blijk gaven van spijt noch gewetenswroeging”.
NAAMSVERANDERING
Een Indiaas voorbeeld van naamsverandering is het woord “hindu”; het
woord hindoe heeft weliswaar met India te maken, want de rivier die
tegenwoordig de Indus wordt genoemd, heette vroeger Shindu (spr.uit
Sjindoe). Volgens de kronieken van Vishnuh waren op een gegeven moment de
Perzen India binnengevallen. Dezen konden de s- aan het begin van een woord
moeilijk uitspreken. Daarom noemden zij de rivier “hindu”.
Eeuwen later bedoelde men met hindoe niet
alleen de rivier, maar ook het gehele land en het volk. Tenslotte werd daarmee
de verscheidenheid van godsdiensten aangegeven die aldaar door de grote
meerderheid van de Indiase bevolking werd beleden. En zo ontstond het Hinduïsme,
toendertijd had de Indiase bevolking geen speciale naam voor hun religie.
Sommige volkeren in India geloofden in ratten, andere weer in apen, anderen
liepen naakt rond (= als hun godsbelijdenis) terwijl daarbij kleine
diertjes met een veger van de baan werden geveegd.
Al deze godsdiensten werden voorzien van
eigen regels en wetten. Iedere volk of stam verzon maar wat zolang het maar
analoog de persoonlijke omstandigheden goed bij hun levensbeschouwing pastte.
Het Vishnuh-Genootschap heeft de vroegere ontsproten Indiaase geloofsrichtingen
omschreven als een samenraapsel van allerlei zaken ten behoeve voor het
welzijn van de eigen stam. Zo had elke stam of bevolkingsgroep hun eigen
interpretaties over het geloof in hun God, goden en halfgoden….
…Een ander voorbeeld van eigenmachtige naamsverandering door vreemde kolonisten
is Javadvipa (Nieuw-India, latere Portugees-Indië, Brits-Indië, het
Nederlands-Indië en tenslotte het huidige Indonesië), een naam die 200 jaar na
christus door Indiase immigranten is gegeven aan hun nieuwe grondgebied dat
tegenwoordig Indonesië heet. Hiermee werd aanvankelijk eerst de gehele archipel
mee aangeduid, later werd een gedeelte van de Westzijde van de Tropische
eilandengroep mee bedoeld. Tenslotte werd Javadvipah afgekort in Javadvi
en werd hier het midden van de Archipel mee aangeduid.
… En met Javadvipa werd vanaf het jaar
711 het latere Borneo (tegenwoordig Kalimantan) mee aangeduidt,
totdat in 1510 Portugezen en Spanjaarden via Javadvipa voeren naar de
Molukken en gaven de naam Borneo aan Javadvipa die zij afleidden van Brunei
die toentertijd aan het eiland Maleisië toebehoorde. Deze Portugezen en
Spanjolen veroverden Malakka anno 1511 en daarmee hadden ze een goede en
veilige handelsweg over zee gewonnen…..
…De Portugezen en de Spanjaarden konden weliswaar het binnenland niet
binnendringen vanwege de alertheid van de Inlandse stammen. Want het opvaren
van de grote rivieren was in die tijd een hachelijke onderneming door de
Dajaks, koppensnellersstammen en kannibalen; die allen toen leefden met de
stelregel “eerst schieten en dan pas vragen stellen terwijl men werd
geroosterd.
… Desondanks kregen de Spanjaarden en
de Portugezen bij diverse volkeren aan de kust vaste voet en gaven deze
plaatsen langs de Noordkust al gauw eigen namen. Vanafdien werden zo 90
procent van de oude oorspronkelijke namen van de Indische eilandengroep
weggevaagd en vervangen door een vreemde naam afkomstig van andere Europese
gelukzoekers.
Toen in anno 1595 de Portugezen en de
Spanjaarden verdwenen werd hun plaats onverwijld overgenomen door de Hollanders
en de Engelsen. Dezen slaagden erin op diverse plaatsen handelscontacten te
leggen, maar veel succes hadden ze aanvankelijk hierbij niet, want elk
contact was maar van zeer korte duur. Doch deze Europese kolonisten hielden
vol, en al spoedig vervingen zij in de loop van hun schrikbewind en
religieuze overheersing op de Archipel de oorspronkelijke Indiase namen door
vreemde (eigen) namen, vervolgens werd de Archipel naar eigen idee
geherstructureerd en gevormd. Mede daardoor is de Indische archipel
tegenwoordig geworden zoals het nu is, het is veranderd/gevormd in een grote
“Puinhoop.
Een ander voorbeeld van koloniaal geweld is de geschiedenis van Zuid-Africa,
waarin de hollander Jan van Riebeeck al drie eeuwen (sinds 1652) in afrikaanse
geschiedenis boeken en andere wordt beschreven als de grondlegger van
Zuid-Africa en de volksheld/pionier, die aldaar zogenaamd de westerse
beschaving heeft gebracht, terwijl deze Europeaan feitelijk geschiedvervalsing
en mensenrechtenschendingen heeft gepleegd ten opzichte van Africa.
Daarover zegt de leer van “Vishnuh”:
“De hollanders zoals Jan van
Riebeeck, die in 1652 in Zuid-Afrika op Kaap de Goede Hoop een verversingspost
heeft gesticht voor de VOC-schepen, waren gronddieven, slavenhandelaren,
veedieven en de onderdrukkers van de zwarte bevolking aldaar.
De Europeanen hebben evenals elders
Zuid-Africa niet ontdekt, doch slechts geschiedvervalsing gepleegd.
Africa (= het vroegere Mesopotamïe)was er allang, waarin reeds duizenden
jaren geleden zwarte volksstammen in harmonie en vrede met elkaar leefden,
totdat hebberige blanken kwamen en hun vrede, rust, levensbeschouwing, geschiedenis
en beschaving wreedaardig kwamen verstoren…..
….De geschiedenis van het zuidelijkste puntje van Africa (=
Zuid-Africa), begon 2000 jaar geleden toen afrikaanse stammen naar het zuiden
trokken om er nieuwe weidegronden voor hun veestapel te vinden. Veel afrikaanse
stammen leidden in die tijd al een nomadisch bestaan, en zodoende ontstonden in
geheel afrika nieuwe stammen, nieuwe gebruiken, nieuwe
communicatie-middelen (z.a. taal en spraak), leefwijze en een nieuwe
beschaving.
Zo leefden deze stammen honderden jaren
al in vrede met elkaar en hun omgeving, tot de hollanders kwamen, welke tevens
de meest traumatische ervaring is geweest, die de zwarte inheemse volkeren ooit
hebben meegemaakt…..
…..De hollanders stalen het vee en andere eigendommen van de bosjesmannen
en hottentotten. Jan van Riebeeck was een ordinaire boef en een
witteboorden-misdadiger namens de VOC en de toenmalige religieuze Hollandse
regering.
Dus de bewering dat de Hollanders in
Africa de beschaving hebben gebracht is een misdadig koloniaal verzinsel en
walgelijk.
De Hollanders waren immers degenen die de
mannelijke slaven het huwelijk met vrouwelijke slaven verboden ten eigen
voordele, want zij (= de vrouwelijke slaven) behoorden volgens hen
alleen aan de blanke man toe. Zo werden de vrouwelijke slaven gedwongen om als
bijvrouw van de blanke man te dienen. Als gevolg daarvan ontstond uit deze
vrouwelijke slaven een nieuw soort mensentype, die als uitschot werd behandeld
door de blanke vaders en de regering, en diezelfde onderdrukkingstaktiek en
kwaadaardige werkwijze hebben de Hollanders en andere Europeanen ook in
elders toegepast en voortgezet (zie Batavia, Jakarta, Suriname, Antillen,
Aruba, enz.)”.
Maar wie of wat zijn feitelijk
Indonesiërs? ?
1870 – Agrarische Wet van Waal komt tot
stand; bevat — oplossing van het vraagstuk van de bodempolitiek, oplossen van
het kernprobleem van de koloniale staatkunde en dit betekent vrije arbeid of
cultuurstelsel ten gunste van de arbeid. De vrije arbeid werd reeds tijdens
het cultuurstelsel voorbereid en op zijn bruikbaarheid getoetst door
zogenaamde contractanten (= landhuurders), reeds in 1860 werd de
slavernij in Nederland afgeschaft, maar op Ned.-Indië ging de slavernij gewoon
door. De Hollanders zagen niets in om de slavernij op de Archipel af te
schaffen, want dat was hun hele bron van inkomsten die zij liever niet kwijt
wilden.
In de Indische Archipel werden in 1863 de eerste kredietbanken opgericht,
waaronder de Internationale en de Nederlandsch-Indische Handelsbank; ook de
Engelse banken breiden hun werkterrein naar Indië uit. Particuliere industrie
kon door genoemde wet woeste gronden in erfpacht huren waardoor het vrije
kapitaal een grote kans kreeg, hierdoor stroomden duizenden Europeanen de
Archipel op met in hun achterhoofd maar een ding; geld, avontuur en
overheersing van vreemde volkeren.
Met de rijkdom steeg de macht, de
eerzucht, en het eigenbelang; de in 1883 begonnen suikercrisis speelde een
belangrijke rol in de ruzies om macht. Door opkomende industrialisatie van
Europa en Amerika breidde de particuliere industrie zich meer en meer uit; het
Suezkanaal, snelle stoomschepen, de spoorwegen, moderne wegenaanleg, telefoon,
telegraaf etc. zorgden voor meer vraag naar grondstoffen en
goederen (consumptie en productie.)
Het Europees onderwijs werd verbeterd evenals de tropengeneeskunde, en
hierdoor daalde het sterftecijfer van de Europeanen sterk; toen pas durfde men
Europese vrouwen naar de Archipel te halen; was met hen via de handschoen
getrouwd; of had hen als gouvernante aangesteld. Hierdoor ontstond er een
stijgende import vanuit Europa van overkomende vrouwen, evenzo breidde het
aantal huwelijken met Inlandse en Chinese vrouwen zich opzienbarend uit;
Natuurlijk had dit grote gevolgen, Batavia kreeg o.a. damesmodewinkels,
straatverlichting, de stoomtram (eerst de paardetram).
Er was een groot mannenoverschot, de Indisch-Europese samenleving was zeer
sterk gemengd, onder de in Indië geboren Europese vrouwen waren 13 tot 20%
Chinees en of Indisch, door hun huwelijk met een Europeaan kregen ze de naam
Europese te zijn. Doch hun Europese zijn beperkte zich uitsluitend tot de
keukenvloer. Plusminus 1880 begonnen investeringen tegen te vallen, het aantal
import Europeanen nam toe, en toen het dan eindelijk wat beter leek te gaan,
kwam in 1883 de suikercrisis; er ontstond alom grote ontevredenheid waar niet
eerder een eind aan leek te komen dan omstreeks 1900….
…..De meeste Indonesische families zijn omstreeks 1900 ontstaan, voor het
merendeel nakomelingen van mindere militairen, avonturiers, en slechts een
klein deel was afkomstig van ambtenaren en of officieren. Ze werden gedoemd tot
ondergeschiktheid. Vele Europeanen emigreerden naar voormalig Indië of op
militair bevel – of familie omstandigheden -of eerherstel of eenvoudigweg
met de ambitie om er even snel carrière te maken en om er de baas te spelen
tegen de verdrukten; Toean zijn was destijds top.
…Deze economische opleving zorgde voor een geheel andere tijd, er verrezen
miljoenen uit de grond, maar er werden ook miljoenen verloren door het ontbreken
van stabiliteit en integriteit. De economie op Java en Madoera liep sterk
achteruit, het verval was duidelijk waarneembaar, er kwam na 1901 weliswaar een
kleine verbetering van Inlands onderwijs (gebaseerd op Europese
maatstaven), de aanleg van irrigatiewerken, een grote toename van kleine
industrialisatie en kunstnijverheid, maar dit legde geen zoden aan de dijk;
want de koloniale overweldigers hadden immers al de Indische rijkdommen naar
hun eigen land verscheept en de Indische Archipel leeggeplunderd.
Zoals hiervoor vermeld was in deze Ned.-Indische samenleving een groot mannenoverschot
ontstaan dat werd opgelost door leven in concubinaat, vooral bij de lagere in
rang militairen was vermenging met Chinese en of Indische vrouwen een gebeuren
dat veelvuldig voorkwam, deze concubine werd op Bali de Njai genoemd. Doch
deze vrouwen werden door de uit Europa overkomende vrouwen met hun eigen clan,
gemeden alsof ze uitschot waren; b.v. men moest haar (njai) blijven zien als de
ondergeschikte die haar baas letterlijk in “alles” gewillig moest
zijn en naar gelang hij wenste. Vervolgens mocht zij nimmer op de voorgalerij
verschijnen; als er gasten waren moest zij geruisloos verdwijnen naar één van
de bijgebouwen….
…Er waren wel enkele uitzonderingen maar dezen werden ernstig bekritiseerd,
vooral als zij na haar overlijden geplaatst werd op een Europese doodsbaar,
overdekt met het zwarte voor Europeanen bestemde doodskleed. Deze als Njai
aangeduide vrouw was meestal van haar ouders of van haar man afgekocht, zelfs
in sommige gevallen gewoon afgestaan of ten geschenke gegeven. Bedenk vooral
dat dit gebeurde in een tijd waarin de slavernij reeds was afgeschaft, maar in
Ned.-Indië deed dit feit niet ter zake, bovendien meende men dat dit de enige
methode was om voortdurend op de hoogte te blijven van de Indische omgeving,
maar toch ook zo om weer niet al te verindischen…
…..Deze concubine was de moeder van de Indo-groep, haar kinderen
werden (alleen bij het erkennen van de man; en of huwen met de moeder) Europeaan.
Bij niet erkenning door de vader verdwenen deze kinderen gewoon in de onderlaag
van de Indische samenleving. Daarom was het niet verwonderlijk dat het
overgrote deel der Indische vrouwen er diverse kinderen hadden die elk de
achternaam droeg van hun vader mits deze door hem erkend zijn, en zij die
niet door de vader erkent waren droegen de achternaam van de moeder. De
erkende kinderen vormden tezamen met kinderen uit een gemengd huwelijk een
groep neo Indo-Europeanen met soortgelijke Europese namen, slechts een
klein deel ging over in de bovenlaag van de Europese maatschappij, doch het
grootste gedeelte kwam in de onderlaag terecht, en voegden zich door gebrek
aan goed Europees onderwijs bij de groep van Indo-paupers….
….Vaak werd in Nederlands-Indië de Indo-Europeaan overhaast door een invloedrijk
familielid in een baantje gedrukt, zijn naam als Europeaan zijnde stelde
niets voor, waardoor ze over gingen tot het stelen, smokkelen van opium en of
opzetten van speelhuizen en het verkopen van vrouwen en meisjes aan Chinezen
voor prostitutie. De niet erkende kinderen wilden, ondanks dat ze niet
erkend waren door hun Europese Vader, toch een Europese achternaam voeren die
toentertijd een waarborg was voor een goed bestaan in die koloniale samenleving……
M.A.W. “Indo-ne-siërs” zijn ontstaan vanaf de 19de eeuw, als de
afstammelingen van inheemse verraders, collaborateurs en van uit concubinaat
ontsproten kinderen van Franse huurlingen, van Hollandse-, Portugese- en
Engelse militairen van lagere rang en stand, en uit import-chinezen en
proto-maleiers, die van de toenmalige koloniale overheden de opdracht kregen
op te gaan in “het volk” om zodoende “het inheemse volk” te
veranderen.
… Onder deze toen uit concubinaat
ontsproten kinderen ontstond in het midden van de 18de eeuw een identiteitscrisis,
omdat een groot deel van hun verwekkers toendertijd uit minachting of
anderszins hun eigen, bij inlandse vrouwen verwekte, kroosten niet als hun
wettige kinderen wilden erkennen. Daarom gaven deze kinderen later zichzelf een
gefingeerde of verdraaide achternaam van hun vermeende verwekker(s). In plaats
van Simonis ontstond de “Thomis”, “Rhemrev” in plaats van
Vermehr (Vermeer), “Frederiks” in plaats van Veenstra,
“Tonges” i.p.v. “Teunissen”, “van Bakel” i.p.v.
“van Brakel”, “Rellum” i.p.v. “Muller”, Redlum in
plaats van Mulder etc. Deze groep was ondanks hun eigen krompraat en kokette
manieren verbazend met zichzelf ingenomen, en het was niet verbazingwekkend
dat de (witte-boorden) criminaliteit in deze groep enorm hoog
was.
Omstreeks 1880 leefde een groot deel van de Indo’s verpauperd in de
kampong (ofschoon hij werd bezien als Europeaan); of aan de rand van de
kampong; of in de toenmalige specifieke Indo-buurten, waarin de huidige
Indonesische sportactiviteiten met name Persilat combat style hun ontstaan
vonden, zoals de Kemajoran stijl (in Batavia) ; Krambangan (in
Soerabaya) ; of Karangbidara (in Semarang), Buntet pesantren pinggir
laut (in Bandung), en onder deze groepen tierde de misdaad welig. Hierdoor
ontstonden (dorps)bendes en splintergroepen die via chantage en geweld
de gehele woonomgeving terroriseerde. .Om zich van andere bendes te onderscheiden
gaven zij hun eigen kliek een naam.
Zo ontstonden de namen van de Indonesisch
Maleisische- sportsystemen zoals Setia-Hati (Kemajoran), Cikalong,
Cimande, Jago, Kalajengking Hitam, silit tuo enz. waarin zeer duidelijk de
Bersilat, Persilat of Mersilat alle één potnat zijn ontstaan uit een
“samenraapsel van allerlei neo-Indonesische sporten o.a. afgekeken van
de Chinese gevechtssporten “Pah-Kua” of “Chuan-Fa”, Karate
of zelfontwikkelde systemen die meer verwant zijn aan Japanse sporten en qua
opbouw en techniek voor het grootste deel hieruit bestaan, met als enige
verschil een lage soepele houding. Duidelijk is dus, dat de Indo-nesische
vechtsporten in-of rondom 1900 zijn ontstaan en behept met Maleisische
invloeden welke in feite allemaal één en het zelfde zijn.
PENCAK-SILAT is dus in werkelijkheid heel wat anders dan wat in Indonesië sinds
de 19de eeuw word beoefend onder deze naam. *Denk liever niet meer terug aan de
verpaupering van weleer, in het bijzonder niet aan de Indo-buurten als Kemajoran
en Krambangan en Karangbidara etc. daarbij verwijzend naar de genoemde
Indo-buurten als hun Leerschool en hun achtergrond.*
HET WANGEDRAG VAN INDISCHEN
In de kropak ewah-ewahan van IDA-BAGUS Kiyai (1785) kwam ik over het
Indische wangedrag ten tijde van de kolonialisatie de volgende uitspraak tegen:
“De aard van de Indische bevolking is laf en week geworden, hen toegebracht
door de koloniale overheersers die zij vanaf het begin zelf vol overtuiging
hadden gekozen. Vooral de mate van onderdanigheid die zij alom voor hen
betrachten kent zijn weerga niet. Men durft op eigen initiatief geen
openlijke confrontatie meer aan te gaan tegen het onrecht welke hen permanent
door hun blanke overheerser werd aangedaan zodat een ieder of men het wilt of
niet, hierdoor gedoemd was zijn eigen levensweg vrij te banen…..
…..En de solidariteit die vroeger de onontbeerlijke schakel was van onderlinge
broederschap als dorpseenheid de “gòtòng-ròyòng” (=onderlinge
samenwerking), is volkomen uiteengespat en heeft ruim baan gemaakt voor
egoïsme. Ondanks de trouw gezworen belofte aan elkaar, bezegeld met een
ritueel gebruik door het slachten van een haan, elkander bij te staan, de
consequenties samen onder ogen te zien, altijd paraat te staan voor elkaar,
was er in deze groep altijd wel iemand die verraad pleegde tegen hun eigen
stamleider, in de hoop in voorkomende gevallen te worden beloond met een voorname
aanstelling als opzichter enz., en tuk op een koloniale voldoening zelfs
gretig hun eigen soort verraadde, en als het geluk met hem was wachtte hen een
ambtelijke aanstelling, of men werd verheven tot (onder) koning van
een dorp.”
Zo zegt de leer van “Vishnuh”:
“Alle koningshuizen die de naam
RADEN, RATU, SUSUHUNAN of SULTAN dragen, zijn in die positie geplaatst door
kolonialisten, nadat de belanghebbenden (de lokale collaborerende
dorpshoofden) hun eigen koning of leider laaghartig hadden verraden en-of
verdreven. In veel voorkomende gevallen werden hele koninklijke nageslachten
lafhartig vermoord (dus in de rug aangevallen) met behulp van deze
inlandse belanghebbenden (dus die ratu’s c.q. radens, sultans)……
…..Al het verraad zit gewoon in het bloed en gaat van de ene generatie op
de andere over, tot op het moment waarop de volgende generatie het aangedane
verraad erkent en daadwerkelijk uit alle macht beproefd om niet weer dezelfde
fouten als hun voorouders te maken en hoe moeilijk het ook zijt, er alles
eraan doen om diegenen die onder het massale volksverraad hebben geleden te
rehabiliteren. Pas dan zal de cirkel van vervloeking worden verbroken. Zolang
dit eerherstel niet heeft plaatsgevonden zal de komende generatie Indonesiërs
waarvan het leeuwendeel afstamt van vroegere inheemse verraders de vervloeking voortdurend
blijven aanvoelen. Maar indien zij de genoemde feiten niet onder ogen willen
zien, zullen zij ook nooit de geestelijke rust en vrede kennen. Hopelijk
realiseren zij zich eens dat zij eerst een stapje opzij moeten zetten, voordat
zij vergeving kunnen verkrijgen van de eigenlijke voorouders.”
Noot:
“Het gedenken van voorouders mondiaal
gezien, is geen zinloze taak, maar eerder zinvol. Want gedenken is een taak en
opdracht die voor ons allemaal geldt. Het doen bloeien van vrijheid en het
eerbiedigen van al wat is en was, het bevorderen van gerechtigheid en
veiligheid, loyaliteit, eensgezindheid, vertrouwen hebben in de zin van het
mens-zijn inclusief de daarvan ontstane maatschappij, die allemaal eerst aan
het gedenken vooraf horen te gaan”.
HET ONDERDRUKKINGSTRAUMA VAN WELEER
De nageslachten en afstammelingen in rechte lijn die de overblijfselen zijn
van eertijds verbannen Hindu-voorouders, hebben uit een diepgewortelde wrok
hun Indiase afkomst afgezworen, maar door zulks handelwijze verbreekt men
geen bloedlijn, want wat voorouders in vroegere tijden op de Indische
Archipel is aangedaan kan niet ongedaan gemaakt worden middels wraakzuchtige
gedachtengangen. B.v.: Door het afzweren van de bloedlijn verkrijgt men geen
nieuw leven, geschiedenis en dergelijke.
Onderdrukking heeft altijd al een grote rol gespeeld in zogeheten Indische
milieus omdat ze voortkomen uit een koloniale samenleving, waarin
machtsrelaties belangrijk zijn. Zo stelde het merendeel van de geronselde
officieren in hun eigen land niets voor, maar op de Indische Archipel speelden
zij de grote Sultan alwaar zij hun frustraties op de inlandse burger
bereidwillig botvierden.
Vooral de inheemse vrouwen hadden het
zwaar te verduren, want zij werden immers door de kolonialisten en diens
inheemse helpers gebruikt als (seks)slavinnen. Deze Javaanse-, Balinese en
andere inlandse vrouwen hadden een geheel eigen manier om aan hun dagelijkse
beslommeringen, ellende en hun vernederingen te ontsnappen. Dit deden zij
door zich passief op te stellen of door zich te immuniseren zodat het
lijfelijk- en geestelijk geweld wat ze permanent door hun kwelgeesten werd
aangedaan, in elk geval hun persoonlijkheid niet aantastte.
De meerderheid van de Indonesiërs waren toen zelf op winstbejag uit, een
voordeeltje deden deze maar al te graag mits zij ergens dik aan konden verdienen
ongeacht of zij daardoor hun eigen landgenoten mee bedonderden of niet. Hun
bereidwilligheid tot medewerking was meestal afhankelijk van wat er allemaal
te halen was. Viel echter ergens weinig te pakken, dan hoefde men ook niet
veel van hen te verwachten, maar was het de moeite waard dan werden kosten noch
moeite bespaart om de buit binnen te halen ongeacht wat er aan de haak
geslagen was.
Het was er vroeger op de Indische Archipel ook vet plunderen geblazen. Intriges,
nijd, wedijver en verraad kwamen dan ook gauw om de hoek kijken, wat er overigens
herhaaldelijk voorkwam en als gevolg van de urbanisatie in deze huidige tijd
als vanouds nog voorkomt. De egoïstische instelling die het karakter van de
Indo’s kenmerkt hebben ze niet van een vreemde geërfd, zij zijn precies het
evenbeeld geworden van hun vroegere onderdrukkers waardoor zij met het oog op
hun doelstelling bewust misbruik maken van hun Hollands-Indische afkomst en
van de Europese onwetendheid aangaande de werkelijke achtergronden van de
Indonesische voorgeschiedenis. Voorts kennen driekwart van de Indonesiërs als
gevolg van voorouderlijke verbanningen en onderdrukkingen door vroegere
koloniale overheersers hun eigen cultuur niet eens meer en lijden feitelijk aan
een koloniaal imperialistische drang naar meer, en maar vergaren en verzamelen
volgens het N.I.K. (= Neo-Indonesisch Kolonialisme).
kortom!! : Over de toen begane wreedheden zwijgt men het liefste als het graf.
Daarbij verwondert het ons geenszins dat die Indo’s tot thans het nog goed met
de kolonialisten kunnen vinden. En van wie denkt u dat Indonesiërs
lafhartigheid, landdiefstal, kwaadaardigheid, onderdrukking, discriminatie,
laaghartigheid en het inpikken van andermans have en goed hebben geleerd ? Van
de Kolonialisten natuurlijk en van niemand anders. Boeven helpen boeven en
roddelen binnenshuis, dat doen ze maar al te graag.
De naam en opkomst van het nieuw type volk dat ook vanaf het begin van het
koloniaal imperialisme met name in de 18de eeuw in de
Oost (Indonesië) is ontstaan luidt sinds 1945 officieel Indo-ne-siërs,
dus de afstammelingen van de koloniale overheersing.
Duidelijk is dat de onderdrukten en de
verschoppelingen van “toen” de onderdrukkers zijn van
“Nu”, want de ex-onderdrukker gaf de wacht over aan de
neo-onderdrukker. En toen de Indonesische bevolking op de Indische Archipel
eenmaal een feit werd deed zij enthousiast en vrolijk mee, al dan niet samen
met hun overheersers, aan verandering, vernietiging en inlijving van de
overgebleven gevestigde Indische Orde. Destijds had het Indonesische volk,
gedreven door hebzucht, egoïsme en machtswaanzin, generlei begrip voor-, noch
hechtte men waarde aan de Indische cultuur en achtergrond. Het was een tijd van
“pakken en hebben”. Het Indonesische volk deed daar massaal exact
hetzelfde wat haar overheersers ook te dien tijde uitspookte namelijk; …
-“pak maar van de inboorlingen wat je pakken kan”;
-als je ons maar tribuut betaal.
-“schrijf maar wat je schrijven wilt”;
– als je onze methode maar ontziet.
-“verander de geschiedenis en infrastructuur naar eigen goeddunken of naar
Westers model”; – als je maar verre van ons blijf.
-“neem een voorbeeld aan de renaissance;
– want het is Nu of Nooit meer”
*Het is zeker zeer fascinerend om te zien hoe Indonesiërs met hun
kunstzinnigheid kunnen omgaan en hun mate van creativiteit is erg leuk; een
lage soepele houding; sierlijke bewegingen die eigen zijn aan oosterlingen;
Mooie capriooltjes; Fraaie out-fit; Oosters muziek; Oosters sfeertje; vaak komt
daarbij een mystiek verhaaltje aan te pas, en meestal met een adellijk tintje;
wat gerommel met de historie; een beetje gezwaai met antieke Indische wapens;
Epauletten, Titels, Lintjes en Oorkondes in overvloed. Het zijn net papegaaien,
want het is er ook allemaal prachtig en kleurig om te zien om der westerling te
plukken, die in eigen land weinig gewend zijn.
… En sinds de bekendmaking dat een
Gurubesar van het Vishnuh-Genootschap in 1980 in Europa is gearriveerd schoten
in Indonesia vechtstijlen, perguruans, pukulan-organisaties en bonden als
paddestoelen uit de grond en het regent er ook titels, pendekars en guru besars
in de dorpen. Wilt u ook de titel guru besar voeren, ga dan naar Indonesië waar
u gewoon deze titel kunt kopen met de mededeling dat u ermee in Nederland
een sportschool kan beginnen.
Het voornoemd Indonesische tafereel doet ook sterk denken aan India waar men
bijna achter elke boom een paar guru’s in lotus houding aantreft en waar bijna
vanuit iedere woning een Avatar op de loer staat, die bovendien ook allerlei
kunstjes kan uithalen…
“PAKKEN IS PRETTIG, MAAR KRIJGEN IS DE KUNST
1. De Naam Pencak-Silat is anno 185 door het Vishnuh-Genootschap zelf bedacht.
2. De Pencak-Silat technieken zijn gedurende de 2e tot de 7e eeuw ontwikkeld en
vervat in 10 stijlen door leden van het Vishnuh-Genootschap.
De benaming PENCAK-SILAT en de inhoud ervan is één der zelfontwikkelde en
ongerepte pusaka’s van het Vishnuh-Genootschap en is in de oorspronkelijke vorm
bewaard gebleven.
“De “Pencak-Silat” is ons
GROOT CULTUREEL ERFSTUK en mag nooit worden gebruikt voor eigen belang en voor
iets waar het niet voor is bestemd, daarom denkt het Vishnuh-Genootschap er
niet aan om de schending van haar voorouderlijke naam Pencak-Silat straffeloos
te stellen. Derhalve is haar babhatan eervol en niet vergelijkbaar met wat in
vroegere tijden zoal door toedoen- en in vereniging van inheemse verraders in
de Indische Archipel geschiedde; waarin zij gebroederlijk s’nachts op uit
gingen met de kolonialisten in de achterhoede om dorpen te overvallen,
onschuldige mensen te folteren, ze vermoorden en te plunderen teneinde er zelf
beter van te worden namens hun heilige geloofsleer?
Verandering van de naam voor de vechtsporten, die momenteel onder de naam
Pencak-Silat worden beoefend, is echter geen schande. Maar een ieder die de
naam Pencak-Silat blijft misbruiken voor zijn zelfbedachte vechtsport pleegt
feitelijk heiligschennis en dat is pas schande.
Wie wel of niet verantwoordelijk is
geweest voor het misbruik, misvatting en de lancering van de naam Pencak-Silat
is niet meer relevant. Veel praten is overbodig, begin liever alvast een eigen
naam voor uw vechtsport te verzinnen in de lijn van de Pukulan of
Mersilat/Persilat en deze inkleden naar Indonesisch-, Westers- of volgens eigen
model, dit is immers eervoller en acceptabeler in plaats van een eeuwen oude
naam te gebruiken waarvan de archipileze geschiedenis leert dat aan de
ontwikkeling van de authentieke “Pencak-Silat” ontiegelijk veel
voorouderlijk lijden, verraad, bloed en tranen daaraan vooraf zijn gegaan.
… De naam Penca(k)-Silat is reeds in
lang vervlogen tijden gereserveerd voor al de voorouders, die helaas wegens
verraad door hun vroegere land- en soortgenoten hun eigen levensverhaal niet
meer kunnen navertellen.
DEJAVU….
En wat het huidige volk aldaar betreft?
Let op, het zijn nu niet de overzeese grootmachten die de Indische Archipel
naar eigen idee beheersen, bestieren en te gronde richten, maar de destructie
van Indonesië geschiedt thans geheel door Indonesiërs zelf.
… Afgezien van de arme achtergestelde
Indische bevolking daarzo, die inmiddels hernieuwd monddood is gemaakt en aldus
geen recht heeft van spreken, is alles daar op de Indische Archipel voor 90 %
verscheurd, kapot gemaakt en verpest als gevolg van de hebberigheid van
inheemse machtswellustelingen, en voor 10 % door het Euro- koloniaal
imperialisme. Bijna niets is er meer Indisch… Aldus is het predikaat
Indischen geenszins op Indonesiërs noch op Indo’s van toepassing. Immers, hun
voorouders hadden vroeger meegewerkt aan onderdrukking en vernietiging van de
Indische orde van destijds en helaas hebben de nageslachten van deze zich in de
voetsporen van hun hebzuchtige voorouders genesteld. De totale vernietiging van
de Indische Archipel is daardoor reeds lang ingeluid…….Kuwalat!
En wat de Surinaamse Javanen betreft inzake hun beleving van de Pencak-Silat en
hun voorouderlijk cultuur, dat is bijkans allemaal van hetzelfde laken een pak.
Gezien het nonchalant gedrag van de Javaanse immigranten in de beginperiode van
hun vestiging in Suriname (08-08-1890) ten opzichte van hun eigen
voorouderlijk geschiedenis en beschaving, was het doorgeven van de Pencak-Silat
aan dit gemeenschap nooit een optie geweest van het Vishnuh-Genootschap. De
vroegere ongeletterde Indonesische immigranten die hun geboorteland en dorp
achter zich lieten voor een nieuw bestaan overzee, zagen door de moslimse
tirannie in eigen land het verre Suriname als het ultieme alternatief om zich
te vestigen en om zich een nieuw bestaan te verwerven.
… Helaas heeft deze groep hun
bijgelovige idioterieën en de Islam geloofsleer meegenomen naar Suriname en
deze helemaal aangepast en toegepast en hernieuwd ingekleed naar eigen idee.
Dat wat de zich zo noemende Indonesische Surinamers heden ten dage als Pencak-Silat
manifesteren in Suriname kan ongetwijfeld worden beschouwd als de na-aperij van
een misvormd Indisch product door Indonesiërs. Vooral het feit dat
discriminatie nog erg leeft in de Surinaams Javaanse gemeenschappen heeft het
Vishnuh-Genootschap vanaf het begin doen besluiten om zich grotendeels te
distantiëren van dit volk. En een éénwording bewerkstelligen met
gelovigen (in dit geval Moslims) betekent verspilde tijd, permanente
ellende en geestelijke armoede.
De Pencak-Silat leent zich bovenal ook niet voor volken en lieden die
mensonvriendelijke denkwijzen op na houden. Als treffend voorbeeld noem ik hier
de Indonesische voorouders van de huidige generatie Surinamers met een Javaanse
achtergrond, hun voorouders hadden niets geleerd van hun eigen verleden. Dit
blijkt duidelijk uit het feit dat zij in hun nieuwe
vaderland (Suriname) in hun drang naar geld, macht en
zelfverheerlijking jammergenoeg de gedrag- en leefregels van hun voormalige
onderdrukkers in Suriname hebben voortgezet alwaar het in de loop der tijd zich
heeft verspreidt als een vieze olievlek in hun eigen gelederen.
… Daarbij is de adorering van de
vroegere gehate Moslimbezetters te beschouwen als het labiel gedrag van
slijmballen. Het merendeel van deze Javaanse contractanten heeft immers op een
gegeven moment uit ellende inderhaast de biezen gepakt en het aanbod van
de Nederlandse kolonialisten indertijd gretig aangenomen om elders ter wereld
hun geluk te gaan beproeven. Op “Allah” konden zij destijds niet
bouwen, die gaf toch nooit thuis.
Zich mooi en leuk voordoen voor buitenstaanders is een typisch religieuze
eigenschap die door hun nakomelingen is overgeèrfd, en de verheerlijking van
Indonesië door een deel van de Surinaamse Javanen die zich schijnbaar erg
gekoppeld voelen aan Indonesië zouden er dan beter terug kunnen gaan zodat zij
zich daar misschien beter thuis voelen.
… In grotendeels hun propaganda films
wordt vaak verwezen naar Surinaamse Javanen uit Indonesia. Dit is zeer
onwaarschijnlijk daar hun voorouders niet voor niets uit Indonesië zijn
gevlucht en feitelijk daardoor geen Javanen meer zijn noch Indonesiërs, maar
het zijn nu Surinamers met een summier Javaanse achtergrond. De huidige
generatie gedraagt zich voor de buitenwereld als fanatieke Moslim terwijl ze daarnaast
naar hartenlust allerlei onreinheden consumeren en betrachten, al dan niet
stiekem, en waaien te pas en te onpas met alle winden mee. Dit zijn allemaal
feitelijkheden in hun aangepaste Islam geloofsleer met hun lekkere saté babi
die bovendien rijkelijk wordt overgoten met “sambal
pitjel” (pittige pindasaus). Dit vindt “Gusti
Allah” (hun God) vast niet leuk, hij zal zeker geen
schijnheilige Koran aanbidders verwelkomen in het Walhallah die doordrenkt zijn
met onrein bloed en onrein vlees. Maar waarom dan de terugkoppeling en
verwijzing naar Indonesia? Dit is verklaarbaar als ” het
verradersbloed kruipt alleen daar waar het kruipen kan.” Dit blijkt maar
weer! Het addergebroed, verraderlijk gedrag en onstandvastige aard zit ze
duidelijk in de genen, daarom is ook voor deze zogenaamde Javaanse
moslimbroeders bij ons nimmer plaats.
Zij die kwaad waren van tong hebben de Gurubesar en het Vishnuh-Genootschap
betitteld als “een overblijfsel uit de Rimboe, bosjavanen”, dit omdat
wij de adat van onze voorouders respecteren en de Pencak-Silatleer onder geen
beding wensen uit te leveren voor wedstrijden in de zin van de sport. Het
Vishnuh-Genootschap behoort dus niet tot de categorie stadsjavanen oftewel
verraders die er niet voor schromen om hun eigen familie te verkopen wanneer
het ze goed uitkomt, exact zoals hun voorouders op Indonesia in de koloniale
tijd ten eigen voordele hebben gedaan!
… Wat deze Surinaamse stadsjavanen
betreft; het verraad en hypocriete onderdanigheid zit ze gewoon in het bloed,
te verklaren als de erfenis van hun hielenlikkende voorouders, bij ons bekend
staande als rascisten van de 1ste klas en onbetrouwbaar op de eerste
hand. Velen van hen gedragen zich tegenwoordig zogenaamd patriottisch en
nationalistisch en sommigen stellen ten opzichte van hun medelanders zich
quasi lieflijk en tolerant op. Maar schijn bedriegt, het overgrote deel
is nog steeds alleen te vertrouwen zolang je ze ziet. Wij houden
inderdaad van de Rimboe en dit is ons thuisland, maar laat alles aan het
Vishnuh-Genootschap wat van het Vishnuh-Genootschap is.
Wij Vishnuïsten (lees visnoewisten) zijn in veelvoud en staan overal
klaar daar waar men ons niet verwacht….De tijd van vroeger is geweest zodat
ook wij geen Javanen meer kunnen zijn, maar wij beschouwen onszelf als
aardbewoners van Indiaase-, Javaanse-, Afrikaanse en
Nederlandse komaf met nog in het bezit zijnde van onze poesaka’s, te weten
familiekronieken, lectuur en cultuur. Trots dat de huidige generatie van het
Vishnuh-Genootschap door de eeuwen heen multi cultureel is geworden, zijn wij
gevoelsmatig en geestelijk hecht aan elkaar verankerd. Huidskleur en ras zijn
voor ons onbelangrijk, wij zijn één grote familie ook al variëren velen van ons
van zeer donker getint naar blank.
… Rassenonderscheid is bij het
Vishnuh-Genootschap niet aan de orde. Het maakt de leden van het genootschap
niets uit waar hun oorsprong ligt of waar zij vandaan komen, wij voelen ons
allen Javaans. Het Javaanse volk met sluik haar met een licht getint donkere
huid zoals vroeger op de Indische archipel is geweest bestaat heden ten dage
niet meer. Of het zijn Indonesiërs-, Surinamers-, Antillianen-, Nederlanders-
etc. met een summier Javaanse (=Indische) achtergrond.
Maar “Wij” zijn aardbewoners en Vishnuïst, wij hangen gezamenlijk het
Vishnuïsme aan volgens de empiristische leer van het Vishnuh-Genootschap zoals
reeds eeuwen geleden door haar in een schriftuurlijke bepaling is vastgelegd.
Wij zijn per slot van rekening allen aardbewoners en moeten het van elkander
hebben, en voorts in voor- en tegenspoed elkaar ondersteunen met woord en daad.
Kortom:
“Het Vishnuh-Genootschap is
vredelievend van aard.” Weliswaar kwamen wij in het nabije verleden
geregeld in contact met kwaadwillende groeperingen die met ons dachten te
kunnen sollen. Maar op een goede dag hadden dezen, dankzij hun aardse
nieuwsgierigheid en mede door hun “extra lange vingers”, in hun
laatste ademtocht gehoord het suizen van een klewang. Daarna hebben wij nooit
meer last van ze gehad. De boodschap (=Vrede met alle mensen) van het
Vishnuh-Genootschap is gelukkig goed begrepen en verder doorgedrongen in alle
inlandse gelederen!
Wij zijn allen vredelievend en vergevingsgezind in zoverre mogelijk….. Maar
zodra de doodgraver het lijk van de vijand diep heeft begraven en de laatste
zode er boven heeft aangestampt, pas dan zijn wij in staat tot totale vergeving
van- en vrede met de tegenpartij doordat er vanuit die hoek geen enkel gevaar
meer voor ons bestaat.
… Het Vishnuh-Genootschap benut alleen
maar haar recht tot destructief verweer als een preventief middel, dit om de
leefbaarheid voor haar leden tot ver in de toekomst te verzekeren. Wij behoren
niet tot de categorie mensen die uit hoofde van hun geloofsleer aan een ieder
die het maar horen wil “vergevingsgezindheid, respect en vrede”
ophemelen, terwijl ze in het alledaagse leven tot de beesten toe zijn en zeer
er op gebrand om een andermans leven erg zuur te maken als een door hun God
opgelegde dagelijkse plichtsbetrachting. Deze vrome schavuiten roepen in volle
overtuiging meestal heel driftig “Houdt den dief”, maar op de één of
andere manier dringt het niet tot ze door dat deze door hun overheid geijkte
Yell betrekking heeft op hunzelf”!
Vrouwen en kinderen zitten vaak langs de
kant van een doorstromend rivier bij ons dorp, bezig met hun dagelijkse
beslommeringen o.a. de was doen, zich baden en afwassen. Tevens speuren zij
tijdens hun alledaagse activiteiten beurtelings voortdurend de omgeving af naar
onraad, en in veel voorkomende gevallen worden zij geregeld ingezet om te
fungeren als verkenners of als uitkijk. Maar wanneer een confrontatie met
inheemse rovers onvermijdelijk is zijn de vrouwen wreder dan de mannen.
… Dit is keer op keer gebleken in al die
jaren toen het binnenland van Suriname onderhevig was aan privé oorlogen door
allerlei bendes waarbij sommige geduchte tegenstanders te dicht bij ons
gemeenschap hun ruzies kwamen beslechten. Onze veiligheid was in het geding en
daarvoor kennen wij slechts één oplossing, dat is “Babhatan” waarin
bijna iedereen (alle weerbare volwassenen en jongeren) ook alle
weerbare meisjes en vrouwen aan deelnamen.
… Eendracht maakt macht. Leven en
overleven doen we samen, zo heeft de empirie ons in de loop der tijd geleerd
dat juist vrouwen in het algemeen grondiger zijn dan mannen, zij laten meestal
geen spaan heel wanneer het er op aan komt. Bij vijandige confrontaties vloeit
er bijna altijd bloed in onze kampen, zij het dan in gecontroleerde en
beheerste mate. Dit heeft tot thans in bijna alle gevallen geresulteerd tot
destructie van de agressor en voor wie er om heeft gevraagd.
Wie zoekt zal vinden. Echter, het Vishnuh
gemeenschap ziet het niet zitten om slachtoffer te worden van overrompeling en
molest door regeringscanaille of door ander ronddolend inheems- en uitheems
gespuis.
Het genootschap weet dondersgoed dat haar
overlevenden gedurende hun verdere leven dan zullen lopen rondjanken van
verdriet, zoals de Moiwana nabestaanden die rond 29 november 1986 verrast
werden door Satanische agressie van hun eigen soortgenoten; dorpelingen
o.a. kinderen, vrouwen en mannen, door regeringstroepen in koelen bloede
vermoord c.q. afgeslacht als beesten. Juist voor deze gestoorde vrome
volksgroep die op gezag van de Surinaamse regering fungeren als eliminator
moeten mens en dier oppassen en is men zijn leven op geen enkele manier meer
zeker in handen van dit gevoelloze deel van de Surinaamse bevolking, ze ogen
vaak lief, timide en aardig, maar ondertussen zijn ze erger dan wilde
beesten.
En van wie hebben zij de meeste door hen
reeds bedreven wreedaardigheden, op de Surinaamse burgerij, geleerd? Dit
hebben ze geleerd van hun vroegere overheersers, de kolonialisten en van
de slavendrijvers.
Op de regering met zijn
Politieapparaat en Justitie kunnen wij echter nooit of te nimmer rekenen, niet
dat we op hun assistentie zitten te wachten, maar bepaalde delen in het
binnenland zijn zeer moeilijk begaanbaar, daar waar het gevaar overal op de
loer ligt. Tegen de tijd dat er daadwerkelijk hulp van regeringszijde komt
opdagen is deze onderweg gesneuveld of is de ijstijd ook alweer aangebroken.
Daarnaast wenst de regering zich niet in te laten met binnenlandse geschillen
en aangelegenheden waar zij toch geen vat op heeft.
… De centrale overheid voelt zich in
zijn zelfzucht niet verantwoordelijk hoe zwaar bewapende inlandse millities
door inheemse volken worden geweerd en berecht, het is een ver van hun bed
show! Ook hier in het Surinaamse oerwoud en in het Amazone gebied telt alleen
de Wet van de Jungle, het is “overleven of gedood worden”, en in
uitzonderlijke gevallen bij gebrek aan beter is het “consumeren of geconsumeerd
worden”.
In alle gevallen komen wij “uit het
niets” en staan altijd paraat om ons volk te beschermen tegen kwaadaardige
mensen teneinde annexatie en allerlei wreedheden op ons gemeenschap door
indringers te voorkomen. Derhalve is het Vishnuh-Genootschap veiligheidshalve
omringd door haar Krijgersgilde, dat te allen tijde strijdvaardig is en er op
getraind om onschuldigen van schuldigen te kunnen onderscheiden. De daartoe
hanteerbare stelling luidt, “Hard maar Rechtvaardig”.
Het Vishnuh-Genootschap heeft geen cellencomplex waarin gevangen genomen
overweldigers opgesloten kunnen worden, daar opsluiting van levende wezens niet
past binnen de ideologie en de levensfilosofie van het Vishnuh-Genootschap. Het
Vishnuh- Genootschap is fel gekant tegen opsluiting van levende wezens in het
algemeen ongeacht de ernst der begane misdaden.
… Ook wenst het Vishnuh-Genootschap zich
niet in te laten met kolonialistenstreken o.a. mensenrechtenschendingen
en slavernij noch zich verlagen tot mishandelingen,
folteringen of iets dergelijks zoals gevangenen normaliter worden
behandeld door een groot deel van de gelovige mensheid. Omdat fysieke
vernedering voor het Vishnuh-Genootschap ongehoord is vind zij het ook
zonde om de vijand, die naar het have en het leven van de ander aasde nog
enigszins te voeden. Aangezien het vishnuh-Genootschap seizoengebonden tussen
twee landen, Brazilië en Suriname, een nomadisch bestaan leidt, kan zij
derhalve zich ook geen gesjouw met vreemde invallers permitteren, maar deze
juist, indien schuldig, alleen menswaardig doen heengaan, want om het
gevaar ten opzichte van onze gemeenschap te beperken verlaten onze
aanvallers nooit levend ons grondgebied, daar wij geen risico nemen
om later alsnog in de rug te worden aangevallen.
Kortom: “Het is dan zoals normaliter
bij gebleken schuld “Kop er af en Klaar”, en bij ons geen gesol
met lijken, want levenloze lichamen worden goed
besteed, deze laten we meestal liggen voor de dieren in het
wild.”
Zo zegt de Leer van Vishnuh:
“Wie schuldig is zal heel gauw
slechts één keer horen het suizen van een klewang, en daarna niets meer.”
Vreemdelingen zullen snel genoeg achter komen waarom
het Vishnuh-Genootschap buitenstaanders, die zich in Suriname en Brazilië
toevallig in haar buurt ophouden, ten strengste verbiedt om haar leden te
filmen of te fotograferen. Ieder volk heeft het recht van zelfbeschikking en
het recht op privacy.
Voorts heeft iedere bevolkingsgroep recht
van zelfverdediging- en bescherming van zijn cultuur. Ook wij hebben een
beschaving en een levensvisie! Er zijn overal ter wereld nu eenmaal mensen die
liever prevaleren om zichzelf te blijven in plaats van zich op te houden met
het epigonisme van een op hypocrisie gebaseerde staatsfilosofie. Derhalve neemt
het Vishnuh-Genootschap uit veiligheidsoverwegingen altijd de nodige
voorzichtigheid in acht, want de mens is het gevaarlijkste roofdier dat op deze
planeet rondloopt!
Verder is het Vishnuh-Genootschap
zelfstandig en in staat tot een eerlijke beoordeling van wie wel en wie niet
moedwillig bezig is geweest, en er wacht degenen die opzettelijk de fout hebben
begaan, door ons grondgebied zonder fiat of ongevraagd te betreden, een zeer
onaangename verrassing. Dit ter afschrikking van avonturiers en kwaadaardigen
teneinde toekomstige herhalingen te voorkomen. “Wie niet horen wil moet
voelen” is ook één van onze motto’s! Het Vishnuh-Genootschap adviseert een
ieder om zich met hun eigen zaken te bemoeien door hun eigen dingen te doen in
plaats van hun neus in andermans besognes te steken.
… Daarentegen verwelkomen Vishnuïsten
alleen rechtgeaarde aardbewoners, afkomstig van alle windstreken, die in het
bezit zijn van een schriftelijke toestemming (inzake een notarieële
akte) voorzien van een handtekening en een stempel van de familiezegel van
de Gurubesar Lancar Ida-Bagus / R.R.Purperhart, aldus voldoen aan de diepste
betekenis van het woord “Aardbewoner” zoals door het
Vishnuh-Genootschap schriftuurlijk is vastgelegd. …..Maar alwie naar aapjes
wil kijken moet toch naar een dierentuin!
Wie zijn in feite aardbewoners?
Aardbewoners zijn mensen die;
1. -een ander het licht in de ogen gunnen,
2. -eerlijk zijn tegen zichzelf en ook vooral tegen zijn medemensen,
3. -zich verre houden van religieus- als van kolonialistisch gedrag,
4. -zich verre houden van hoogmoedswaan, verwaandheid en discriminatie,
5. -zich verre houden van hebberigheid en egoïsme,
6. -verantwoordelijkheidsgevoel hebben voor zijn medemensen,
7. -respect hebben voor de Natuur en het Leven,
8. -loyaal, trouwhartig en standvastig zijn van geest,
9. -geen onderscheid kennen in ras, rang, stand, afkomst, religieuze(lees ook
politieke) overtuiging.
De hiervoor opgesomde negen(9) eigenschappen zijn de kenmerken van rechtgeaarde
Aardbewoners. En voor wie zich hieraan houdt is het Vishnuh-Genootschap hun
beste kameraad en toeverlaat.
Zo zegt de leer van Vishnuh:
“Wie ons verhaal niet wil aanhoren
moet gewoon zijn oren dichtknopen. En wie de waarheid niet wil weten moet onze
verhandelingen en boeken dan ook niet lezen. En wie de schoen past trekke hem
maar aan!”
Alhoewel het Vishnuh-Genootschap tegenwoordig de
beschikking heeft over betere gebruiksgoederen alsook allerhande nuttige dingen
bezit dan vroeger het geval was, staat zij ook open voor de modernste
technologieën. Daarnaast bestudeert zij constant allerlei nuttige zaken waar
haar leden baat bij hebben om zodoende de overlevingskansen van haar leden te
vergroten en tegelijkertijd op de hoogte te blijven over van alles die de
moderne tijd met zich meebrengt en wat de wereldeconomie biedt.
… Wij hanteren in onze
technieken ongebruikelijk materiaal en onze theorieën zijn meestal
afwijkend van de reguliere orde, maar bossjestechniek of niet, ons materieel
functioneert zeker als de beste. Wat wij hebben bereikt is in de ogen van
sommigen vaker bestempeld als oud bonkig roest. Doch daar storen wij ons niet
aan, wij zijn in ieder geval gelukkig en tevreden met wat wij hebben
klaargespeeld.
… Wij kunnen ermee verder, onze positie
steeds versterken, een beter plaats geven in de grote mensenwereld en
daarbij onze levenskansen / kennisoverdracht steeds stabiliseren. Wat zegt het
Neerlands gezegde hier over ook alweer? “Wie het kleine niet eert is het
grote niet weert.” Zolang wij gelukkig en tevreden zijn met wat wij hebben
en ermee kunnen overleven is het voor ons al ruim voldoende.
Namens het Vishnuh-Genootschap
Let Wel: Het Vishnuh-Genootschap streeft er niet naar
om de wereld te veranderen, maar wie lid wenst te worden zal onze procedure
moeten volgen. Kritiek leveren op ons toelatingsbeleid/regels is zinloos.
Anderszins zitten wij niet op avonturiers te wachten en ook niet op andere
betweterige personen en dergelijke. Wij verwelkomen alleen aardbewoners, maar
wie vrij is van angst en oprecht is van geest alsmede geen kwaad heeft in de
zin en tot het Vishnuh-Genootschap wenst te worden toegelaten zal als een volwaardig
lid ontvangen worden. Wie ècht de Pencak-Silat wil leren zal zich zonder meer
onderwerpen aan de regels, normen en waarden en de adat van het
Vishnuh-Genootschap.
Wijzigingen Voorbehouden